Η Στέργια Κάββαλου γεννήθηκε τον Μάρτη του 1982 στην Αθήνα. Είναι πεζογράφος, συγγραφέας παιδικών βιβλίων και μεταφράστρια. Με τη συλλογή διηγημάτων της “Αλτσχάιμερ trance” (εκδ.Τετράγωνο) ήταν υποψήφια στην κατηγορία ‘Πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα’ του λογοτεχνικού περιοδικού Διαβάζω 2011. Συμμετείχε στο 1ο Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών του Ε.ΚΕ.ΒΙ. μετά από πρόταση του ίδιου περιοδικού. Το 2012 έλαβε υποτροφία ενθάρρυνσης από το CNL (Εθνικό Κέντρο Βιβλίου της Γαλλίας) για το μυθιστόρημά της με τίτλο “Αντίστροφα-Love will tear us apart” (εκδ. Μελάνι) Με την ποιητική συλλογή της “Πλαστική άνοιξη” ήταν υποψήφια για το “Βραβείο Γιάννη Βαρβέρη 2014”.
Πες μου λίγα λόγια για εσένα.
- Από το 2010 μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει 15 βιβλία μου.
- Είμαι αφηρημένη και ακατάστατη αλλά όταν θέλω να γράψω πρέπει να υπάρχει μια τάξη γύρω μου.
- Μ’ αρέσει το παγωτό μόκα.
- Από τον καφέ μου πίνω 4-5 γουλιές μόνο αλλά τον χρειάζομαι.
- Ενθουσιάζομαι εύκολα, ξεχνάω το ίδιο εύκολα.
- Είμαι η μαμά της Μάντης που δεν είναι ούτε δύο αλλά ξέρει να λέει σκουληκομυρμηγκότρυπα.
Το πρώτο βιβλίο σου που κυκλοφόρησε χρονικά για φέτος, είναι «Ο Κωστής και οι χαμένες λέξεις», πες μου λίγα λόγια για αυτό.
Τον αγαπάω τον Κωστή γιατί φοβάται μη χάσει τις λέξεις του. Και εξηγώ. Ο μπαμπάς του αποφασίζει να μετακομίσει στην Αβινιόν της Γαλλίας γιατί εκεί βρήκε δουλειά ως οδοντίατρος. Δούλευε και στην Αθήνα όμως να, ήθελε αυτό το «κάτι καλύτερο» όχι μόνο για εκείνον αλλά για όλη την οικογένεια που περιλαμβάνει τη μαμά Κάση, τη μικρή Λητώ, τη γιαγιά Ιουλία και φυσικά τον Κωστή. Αφού ο πρωταγωνιστής μας δεν καταφέρνει να σταματήσει «το κακό που τους βρήκε» αποφασίζει να επινοήσει ένα δικό του παιχνίδι συγγραφής απλώνοντας τις λέξεις του σε όλη τη νέα του μικρή πόλη.
Άραγε, τα παιδιά μπορούν να αγαπήσουν την ελληνική γλώσσα μέσα από τα παιδικά βιβλία; Μπορούν να ασχοληθούν με τη λογοτεχνία μετέπειτα επειδή για παράδειγμα διάβασαν ένα βιβλίο στα οχτώ;
Υποθέτω ότι όσο πιο νωρίς γίνεις αναγνώστης, τόσο πιο πολύ γοητεύεσαι και το ψάχνεις αργότερα. Όμως υπάρχουν παιδιά που μένουν σε σπίτια όπου δεν υπάρχει κανένα βιβλίο, παιδιά δηλαδή που δεν έχουν το ερέθισμα, παιδιά που γίνονται ενήλικες και τότε ανακαλύπτουν αυτόν τον άλλο κόσμο του γραπτού λόγου. Η αγάπη αυτή μπορεί είτε να καλλιεργηθεί είτε να προκύψει ακαριαία. Και στις δύο περιπτώσεις είναι το ίδιο σημαντική και καθοριστική για τον τρόπο που τελικά ζούμε.
Περάσανε πέντε χρόνια για να ξαναγράψεις ποίηση, μιας και γράφεις αρκετά αυτοβιογραφικά, ο «Δρόμος από γάλα» χαρακτηρίζει τη σχέση που έχεις με την κόρη σου Μάντη; Η γέννηση ενός παιδιού δεν ενέχει ποίηση;
Έχεις δίκιο! Είναι ό,τι πιο δημιουργικό μού έχει συμβεί και υποθέτω ότι κάπως έτσι νιώθουν πολλές μαμάδες. Ενώ είχα πει πως δεν θα ξαναέγραφα ποίηση, ήρθε ξαφνικά αυτό το βιβλίο λόγω της μητρότητας και όλων όσων σου αποκαλύπτει. Ωστόσο στα 28 ποιήματα της συλλογής υπάρχουν και όσα συνοδεύουν την καθημερινότητα μιας μαμάς, γεγονότα, παρατηρήσεις, ασήμαντα ή σημαντικά βιώματα που έχουν μια παράλληλη δική τους ύπαρξη.
Όταν γράφουμε για ένα νέο βίωμα μας, το ζούμε καλύτερα ή μήπως από το πολύ γράψιμο μας μένει μόνο η ανάμνηση;
Το ζούμε όταν συμβαίνει, αναγκαστικά. Και του δίνουμε ένα άλλο βάθος και βάρος γράφοντάς το. Μπορεί καμιά φορά να γράφουμε και για να μην ξεχάσουμε. Μπορεί.
Τι συμβουλή θα έδινες στις νέες μανάδες που γράφουν;
Να ζητάνε βοήθεια για να βρουν τον χρόνο να γράψουν. Να μην νιώθουν άσχημα ότι έτσι αφήνουν το παιδάκι τους. Τα λέω για μένα αυτά περισσότερο που δεν έχω κατακτήσει ακόμα αυτή την ισορροπία.
Τι αποκόμισες από την μετάφραση που έκανες στο «Γαβγίζοντας στ’ αστέρια»;
Αγάπησα λίγο παραπάνω τον Τσέχοφ, τον Τουρκένιεφ και τα σκυλιά. Γνώρισα τη ρωσική επαρχία, έκλαψα με τις ιστορίες των ηρώων-οι ήρωες και στις πέντε ιστορίες είναι τα σκυλιά-και την ανιδιοτελή τους αγάπη.
Τέλος, «Κάτι κλαίει ακόμα», και διηγήματα μέσα στο 2018. Όσα δε χωρέσανε στο παιδικό και στην ποίηση γράφτηκαν εδώ; Ή μια διαφορετική οπτική στον κόσμο;
Τα διηγήματα είναι μια άλλη ιστορία. Άλλωστε από το διήγημα ξεκίνησα. Τον τίτλο για τη συγκεκριμένη συλλογή τον είχα από το 2015. Μου συμβαίνει να ξεκινάω από τον τίτλο. Αυτός καθόρισε και το περιεχόμενο το οποίο συγκεντρώθηκε σιγά σιγά. Οι ιστορίες μιλούν για αργές επιστροφές, ευχαριστήρια χαρτάκια, θαμμένους γονείς, παγωμένα χέρια, αντιφασιστικά λεωφορεία, κακά όνειρα, απλωμένα βρακιά, πρώτα μπλουζ και ποντικάκια που περπατάνε στο ταβάνι.
Γενικά, πως βλέπεις και πως αντιμετωπίζεις τη σημερινή πραγματικότητα;
Η κάθε εποχή έχει την τραγικότητά της. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω τέτοια ενέργεια και χαρά που το ξεχνάω. Αλλά δεν είναι πολλές.
Ποιο είναι το όνειρό σου στη λογοτεχνία;
Θα ήθελα να πειραματιστώ και σε άλλα είδη. Για μένα η συγγραφή είναι ένα παιχνίδι και ευτυχώς που είναι ατομικό γιατί με τα ομαδικά τα πάω χάλια.
_
Τα βιβλία της Στέργιας για το 2018:
Δρόμος από γάλα, Κέλευθος
Κάτι κλαίει ακόμα, Ο Μωβ Σκίουρος
Ο Κωστής και οι χαμένες λέξεις, Μεταίχμιο
Γαβγίζοντας στ’ αστέρια, Ποικίλη Στοά
