-Αν ήταν η μέχρι τώρα ζωή σου μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή η σκηνή;
Ο βασικός λόγος που διαλέγω αυτή τη σκηνή είναι τα πρόσωπα που με βοήθησαν να ξεπεράσω καθετί κατεστημένο, κοινά αποδεκτό ή απλώς συνηθισμένο που δε με εξέφραζε και να εστιάσω στην ουσία, στη δική μου προσωπική αλήθεια που δεν ήταν απαραίτητα κοινή με τη δική τους. Οι άνθρωποι αυτοί, στάθηκαν οι πιο σπουδαίοι δάσκαλοι που θα μπορούσα να έχω, είτε είχαν φανερά, είτε ασυνείδητα αυτό το ρόλο. Με οδήγησαν στο δύσκολο, αλλά σωστό δρόμο που μου επιβάλλουν τα όνειρά μου.
Ένας ακόμη λόγος είναι πως θέλω να θυμίζω στον εαυτό μου ποια είναι η ουσία που πρέπει να κινεί τις επιλογές μου, αλλά και πως ακόμη και πολλά χρόνια μετά, κοιτώντας πίσω θέλω να αισθάνομαι “μαθήτρια” όπως τη στιγμή που βλέπω αυτή τη σκηνή- να μη σταματήσω να μαθαίνω από τις εμπειρίες, όσα πετύχουν ή αποτύχουν, από τους ανθρώπους που θα συναντήσω στο δρόμο μου και θα με εμπνεύσουν.
-Γιατί αποδημούν τα πουλιά;
Γιατί γνωρίζουν καλύτερα από όλους ότι πρέπει να κατευθυνθούν σε μέρη όπου μπορούν να επιβιώσουν και να διαφυλάξουν τα όνειρα και τους στόχους τους, ακόμη κι αν αυτό φέρνει τις δυσκολίες ενός μακρινού ταξιδιού: κόπο, κινδύνους, γκρέμισμα και το χτίσιμο ξανά από την αρχή. Όταν επιστρέφουν (και η μέρα εκείνη πάντα πλησιάζει), φτάνουν δυνατότερα και γεμάτα από όσα άφησε πίσω η διαδρομή. Μακάρι να μαθαίναμε από αυτά.
-Αν σου έλεγαν πως αύριο θα γίνεις άγαλμα, σε ποιο σημείο θα σταματούσες για να κοιτάζεις τον κόσμο;
Νομίζω σε κάποιο λιμάνι, κοντά στη θάλασσα, κοιτώντας τον κόσμο που μοιράζεται τη χαρά του επικείμενου ταξιδιού ή τη συγκίνηση της άφιξης ή του αποχωρισμού. Με λίγη καλή τύχη τα κύματα θα με έφθειραν και θα γλίτωνα από την κατάρα της αιωνιότητας.
–Πώς γίνεται από τη χαραμάδα να περνάει τόσο φως;
Ίσως γιατί το φως πολλαπλασιάζεται και ξεχωρίζει πολύ περισσότερο όταν υπάρχει σκοτάδι γύρω.
-Ποια είναι η μονάδα μέτρησης της ευτυχίας;
Οι στιγμές που επιλέγεις να θυμάσαι, είτε γιατί η ανάμνησή τους σου φέρνει αυτόματα χαρά και συγκίνηση, είτε γιατί λειτούργησαν ως αφορμή να διεκδικήσεις την ευτυχία σου. Είναι τόσες πολλές και υποσυνείδητα επιλεγμένες, που είναι αδύνατο να μετρήσεις την ευτυχία-τουλάχιστον χωρίς να αλλάξεις εσύ ο ίδιος το αποτέλεσμα την επόμενη κιόλας στιγμή που θα το σκεφτείς.
-Ξημέρωμα ή δειλινό;
Δειλινό, γιατί είναι φορτωμένο με μνήμες από το ξημέρωμα και την υπόσχεση του αύριο. Το σκοτάδι που φέρνει, αφήνει περιθώριο για φαντασία, όνειρα και στόχους.
–Πώς γίνεται η γλώσσα μας να δένεται με γόρδιο δεσμό;
Δένεται από επιλογή, μέχρι να λυθεί από επιλογή. Τουλάχιστον, έτσι θα ήθελα να είναι.
-Γιατί νηστεύουμε ακόμα και τον έρωτα;
Με αφορμή όσα είπε ένα καινούργιος και -ήδη αισθάνομαι- πολύ σημαντικός άνθρωπος στη ζωή μου, θα πω πως ο έρωτας είναι αυτός που “νηστεύει” από εμάς, ακόμη και αν νομίζουμε το αντίθετο.
-Ποιο θα είναι το επόμενο μέσο φυλάκισης μας;
Δεν ξέρω αν παραμένει επόμενο και δεν είναι τωρινό, αλλά, σίγουρα, από τη μία, είναι η τεχνολογία και ταυτόχρονα από την άλλη, η στέρησή της και η διαχείριση της πραγματικότητας πρόσωπο με πρόσωπο.
–Μπορούμε να χορέψουμε «πάνω στο φτερό του καρχαρία;»
Πάντα βρίσκεται τρόπος. Το θέμα είναι αν αξίζει.
_
Η Δήμητρα Σελεμίδου γεννήθηκε το 1997 και μεγάλωσε στη Φλώρινα. Ζει στην Αθήνα, ασχολείται με το τραγούδι και παράλληλα σπουδάζει Ιατρική. Τις Πέμπτες του Μαρτίου, μαζί με την Κατερίνα Πολέμη, υποδέχονται την άνοιξη στο Κρεμλίνο (Χαϊδαρίου 6, Πειραιάς) με την παράστασή “Μέσα απ’ τη φωνή βγήκε η μουσική”.
