«Πόσο μεγάλη είναι, η τηλεόραση; Πόσο την έχεις, την τηλεόραση;»
Μπαίνω σε σπίτια φίλων και γνωστών και το πρώτο πράγμα που αντικρίζω είναι ένα τεράστιο πράγμα να με κοιτάζει στα μάτια!
Εν τω μεταξύ για κάποιο λόγο η τηλεόραση είναι πάντα ανοιχτή, δείγμα «κοιτάξτε το φινίρισμα και τα πίξελ που αποπνέει το εργαλείο μου», μπορεί το σπίτι να είναι χάλια μέσα, γιαπί ολκής, αλλά μία πολύ καλή –ανοιχτή– τηλεόραση θα υπάρχει και θα αντανακλάει φως. Ακόμα, είναι θέμα συζήτησης στις παρέες και εκτός σαλονιού, του στυλ:
–Πήρα μια τηλεορασάρα 55 ίντσες!
–Άσε ρε, εγώ πήρα μία 65 ίντσες!
–Ναι, αλλά η δικιά μου έκανε 1799€
–Και η δικιά μου 3500€
Ε και μετά πετάγεται ένας από πίσω και λέει:
–Εγώ πήρα 100 ίντσες, 25000€
Και κάπου εκεί η συζήτηση σταματάει.
Η αγορά της τηλεόρασης δεν είναι ένα απλό γεγονός. Το γιορτάζουμε, βγαίνουμε έξω με σαμπάνιες, μαζευόμαστε και ανταλλάσσουμε δώρα υπό το φως της, κάτι σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ακόμα, μου θυμίζει την αγορά πάγου που συνέβαινε παλιότερα, αγοράζαμε λίγο πάγο για να διατηρήσουμε κάποιο φαγητό και παράλληλα να θρέψουμε την οικογένεια μας και νιώθαμε περήφανοι· το ίδιο δηλαδή με την αγορά μιας τηλεόρασης….
Οι τηλεοράσεις πια έχουν άπειρες επιλογές, μπαίνουν στο internet, βλέπεις Netflix, έχουν αισθητήρες, παίζουν μουσική, σου παρέχουν απτή πραγματικότητα, μπορούν δηλαδή να σου κρατήσουν συντροφιά. Αν έχεις μια καλή τηλεόραση δε χρειάζεσαι φίλους. Μπορείς να ψυχαγωγηθείς, να γελάσεις, να κλάψεις πλάι σε μια τηλεόραση. Το ίδιο μπορεί να κάνει και εκεί με εσένα, ή για εσένα… Μια τηλεόραση είναι αδιαμφησβήτητα ο καλύτερος σύγχρονος φίλος του ανθρώπου!
Εν κατακλείδι, αν έπαιζε κάτι καλό ρε παιδί μου, πάει στο καλό! Να καταλάβω τον ενθουσιασμό κάποιου που έδωσε πέντε μισθούς για μία πλάσμα, αλλά δεν έχει και τίποτα βρε αδελφέ! Χαζοκούτι ήταν, χαζοκούτι παρέμεινε.
«Όταν γυρίζω σπίτι, στέκομαι μπροστά στην τηλεόραση. Έτσι τα παιδιά ξέρουν ότι είμαι σπίτι».
Robert Lembke, 1913-1989, Γερμανός τηλεπαρουσιαστής
_
Η πρώτη δημοσίευση έγινε στο site Η Πόλη Ζει
