Γιατί βρέχει συνέχεια; Γιατί έχει αέρα συνέχεια; Γιατί κάνει κρύο συνέχεια; Γιατί ο καιρός δε λέει να φτιάξει; Πότε θα φορέσω τα καλοκαιρινά μου; Πότε θα μαυρίσω; Πότε θα γίνω μάνα…;
Η αλήθεια είναι, πως όταν μου συμβαίνει κάτι κακό, εγώ προσπαθώ να βρω τη θετική πλευρά, επίσης, συνηθίζω να προσεγγίζω τα προβλήματά μου πιάνοντας τα αριστερά δεξιά, πάνω κάτω, χωρίς ποτέ να πηγαίνω ευθεία στο κέντρο, στη ρίζα του κακού του προβλήματος – δε ξέρω βέβαια κατά πόσο είναι σωστό αυτό. Κάπως έτσι μου γεννήθηκε και η παρακάτω σκέψη.
Οι διάλογοι για τον καιρό είναι θέμα συζήτησης σε σχεδόν όλες τις παρέες. Το πρώτο πράγμα που βλέπουμε όταν σηκωθούμε είναι ο καιρός, ο καιρός καθορίζει τι ρούχα θα φορέσουμε, ο καιρός γεμίζει τις αμηχανίες μας, ο καιρός καθορίζει τις βόλτες μας, ο καιρός καθορίζει τα τριήμερα μας, ο καιρός κουμαντάρει ολόκληρα καράβια και ολάκερα αεροπλάνα, ο καιρός πάνω από όλα! Κοντολογίς, ο καιρός είναι ένας ακαθόριστος παράγοντας που σε αυτόν εμείς δεν μπορούμε να επέμβουμε. Ή μήπως όχι;
Αν το πιάσουμε με την έννοια της φυσικής, ευθυνόμαστε σίγουρα για τον καιρό. Οι πράξεις μας έχουν αντίκτυπο στον καιρό. Μπορεί να μην έχουμε άμεση επίδραση, έχουμε όμως έμμεση. Φαινόμενο θερμοκηπίου, ατμοσφαιρική ρύπανση, ρύπανση των υδάτων, τοξικά απόβλητα, καταστροφή των δασών και άλλα τόσα που το ανθρώπινο χέρι συμβάλει καθημερινά με τις χειρότερες συνέπειες.
Αν το δούμε με μια άλλη πλευρά, αυτή της ψυχολογίας, τότε θεωρώ πως επηρεάζουμε τον καιρό. Και εκεί είναι τελείως άμεση, πιο άμεση δε γίνεται! Γιατί μια βροχή να καθορίσει μια βόλτα μας; Στις ταινίες οι πιο δυνατές στιγμές έχουν συμβεί υπό βροχή! Εντάξει, μπορεί να είναι ψεύτικη η βροχή, αλλά γιατί να μην βγούμε κι εμείς έξω με τη βροχή, να φλερτάρουμε, να ζήσουμε, να κάνουμε έρωτα; Στα αλήθεια, μας εμποδίζει σε κάτι; Νομίζω πως όλοι θα θέλαμε να ζήσουμε τη σκηνή που ο Τζιν Κέλι χορεύει και τραγουδάει μέσα στη βροχή, αψηφώντας ανθρώπους, καιρούς και βρεγμένα ρούχα.
Ακόμα, ένας κακός καιρός μας κάνει να θυμόμαστε περισσότερες αναμνήσεις παρά ένας κάλος. Τις πέντε-έξι φορές που έχω ζήσει να χιονίζει στην Αθήνα τις θυμάμαι σαν τώρα… Σε αντίθεση με τις ηλιόλουστες μέρες που πραγματικά δε θυμάμαι και πολλά. Δεν εννοώ φυσικά το άλλο άκρο, να πάμε να ανέβουμε στο Έβερεστ όταν θα έχει καταρρακτώδη βροχή και χιονόπτωση, εννοώ να πάμε μέχρι το δίπλα μπαρ και να πιούμε ένα negroni, για τόσο extreme πράγματα δηλαδή! Να κοιτάζουμε τις ψιχάλες και να τραγουδάμε Μοσχολιού «Ήταν μια σπίθα στην αρχή, και μιας βροχής ψιχάλα, κι έγινε η σπίθα πυρκαγιά, και πέλαγος η στάλα».
Η έννοια του καιρού είναι τόσο ψυχολογική που αν πείσεις τον εαυτό σου να βγει έξω με κοντομάνικο και σορτσάκι ενώ χιονίζει, τότε είμαι σίγουρος πως δε θα κρυώσεις! Σας το λέω γιατί το έχω δοκιμάσει! Αφού το κάνεις, αλλά και κατά τη διάρκεια που το κάνεις αισθάνεσαι ο πιο δυνατός άνθρωπος στον κόσμο, άσε που αν πετύχει, μετά δεν αρρωσταίνεις ποτέ! Είναι σαν να ξεκλειδώνεις ένα επίτευγμα που σου δίνει ο καιρός.
Για εμένα δεν υπάρχει κακός καιρός, υπάρχουν κακές σκέψεις και κακά συναισθήματα! Νομίζω πως αν το δοκιμάστε μετά θα αναρωτιέστε γιατί ο καιρός είναι καλός;
_
Η πρώτη δημοσίευση έγινε στο site Η Πόλη Ζει
