Τον λένε Παντελή, Κυραμαργιό. Είναι 35 στα 36, είναι οδοντίατρος και γράφει τραγούδια για να ισορροπήσει μέσα στο σύμπαν. Αγοράζει σχεδόν όλα του τα μπλουζάκια από τα περίπτερα του Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ. Αγαπάει το Κυπαρίσσι Λακωνίας, την Αμοργό, την Κρήτη και τα παγωτά. Έχει μια κόρη, τη Χαρά και όταν της διαβάζει παραμύθια αποφεύγει όσα έχουν βασιλιάδες και πρίγκηπες. Ο Παντελής ήταν επί σειρά ετών μέλος στο συγκρότημα «Μέλισσες», αλλά αποφάσισε να φύγει για να χαράξει τη δικιά του πορεία. Ακόμα, έχει συνεργαστεί με τον Γιάννη Κότσιρα, την Μαρία Παπαγεωργίου, τον Μίλτο Πασχαλίδη, την Αθηνά Κοντοδήμα και άλλους σπουδαίους καλλιτέχνες.
Πες μου λίγα λόγια το δικό σου πρώτο πρώτο ξεκίνημα. Πώς έμαθες να παίζεις πιάνο και κιθάρα;
Όταν ήμουν επτά χρονών ένα σοβιετικό πιάνο εγκαταστάθηκε στο σαλόνι του σπιτιού μας. Ήταν για την αδερφή μου αλλά έγινε το αγαπημένο μου παιχνίδι. Κιθάρα έμαθα στην εφηβεία για να παίζω στις παραλίες και να εντυπωσιάζω τα κορίτσια.
Πιστεύεις πως τα νέα παιδιά θέλουν να μάθουν κάποιο μουσικό όργανο ή έχουν άλλα ενδιαφέροντα;
Αν υπάρχει η μουσική ως ερέθισμα στο σπίτι είναι νομίζω κάτι που κεντρίζει το ενδιαφέρον των περισσότερων παιδιών. Αν δεν υπάρχει η μουσική ή άλλου είδους δημιουργικές ή καλλιτεχνικές απασχολήσεις τα τάμπλετ και τα κινητά κάνουν κουμάντο και οι γονείς καμαρώνουν που τα τρίχρονα παιδιά τους είναι εν δυνάμει χάκερ.
Ποιο είναι το πιο ακραίο πράγμα που έχεις κάνει για την μουσική;
Νομίζω ότι η καθημερινότητά μου είναι γενικά ακραία σε ό,τι αφορά τους προγραμματισμούς προκειμένου να προλαβαίνω να αφιερώνω στη μουσική τον χρόνο που θέλω και απαιτείται. Διαρκώς φεύγω από το ιατρείο χωρίς να προλάβω να κλείσω τα φώτα για να μην αργήσω στην πρόβα ή στο live. Κάτι όμως που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι μια φορά που έκανα μια εξαγωγή σε έναν ασθενή και άρχισα να σιγοψιθυρίζω μια μελωδία. Εξαφανίστηκα για 3-4 λεπτά και έπιασα μια κιθάρα που έχω στην κουζίνα του ιατρείου για να εναρμονίσω τη μελωδία και ύστερα την ηχογράφησα πρόχειρα στο κινητό. Ο ασθενής είναι καλά, μην ανησυχείτε!
Πώς είναι η ζωή χωρίς τις «Μέλισσες», και πώς η solo καριέρα;
Μου λείπει η παρέα που κάναμε με τις «Μέλισσες». Περνούσαμε υπέροχα στα στούντιο, στις συναυλίες και στα αμέτρητα ταξίδια. Αυτός ο δρόμος που επέλεξα πλέον είναι πιο μοναχικός. Μια μεγάλη ανηφόρα. Νομίζει όμως ότι οδηγεί στην πηγή.
Πώς βλέπεις τα μουσικά τεκταινόμενα στην Ελλάδα;
Γίνονται πολύ όμορφα πράγματα. Ακούω εξαιρετικές φωνές και νέους δημιουργούς. Φυσικά η βιομηχανία είναι πιο ισχυρή από την τέχνη και τα φώτα πέφτουν σε προϊόντα εύκολης και μαζικής κατανάλωσης. Όμως η πρόσβαση είναι ελεύθερη για όλους σε όλα. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του είτε ως ακροατής είτε ως δημιουργός.
Θα προτιμούσες να είσαι ένας φτασμένος τραγουδοποιός σε κάποια χώρα του εξωτερικού ή ένας μέτριος στην Ελλάδα;
Έχω βαθιά ριζωμένη την ελληνική μουσική μέσα μου. Σε κάθε τόπο αυτή τη μουσική θα υπηρετούσα χωρίς να νοιάζομαι για την αναγνωρισιμότητα και τη φήμη.
Νιώθω πως τα παλιότερα τραγούδια απέχουν πολύ σε ποιότητα από τα νέα. Το πιστεύεις κι εσύ αυτό;
Δεν το πιστεύω αυτό. Απλά είναι περισσότερη η πληροφορία σε σχέση με παλιότερα και πιο καλοστημένη η βιομηχανία. Είναι δυστυχώς σύνηθες εξαιρετικά έργα νέων συνθετών να περνούν απαρατήρητα μέσα στο τεράστιο πλήθος νέων τραγουδιών που διαρκώς ανεβαίνουν στις ψηφιακές πλατφόρμες.
Μιας και έχεις ακολουθήσει πολλούς δρόμους στη ζωή σου, ήσουν στις Μέλισσες, ασχολείσαι με τη λογοτεχνία, έχεις περάσει και λίγο από το θέατρο, είσαι εν ενεργεία οδοντίατρος, τώρα κάνεις solo καριέρα, ποιος είναι ο προορισμός που θα ήθελες να φτάσεις; Και τι να περιλαμβάνει ο δρόμος του;
Θέλω να είμαι διαρκώς σε κίνηση. Να μην μένω στάσιμος. Στο σύμπαν δεν υπάρχει τίποτα ακίνητο. Προορισμός είναι η κάθαρση. Αν σε αυτή φτάνει κανείς δι ελέου και φόβου χαλάλι…
Τα live είναι γέφυρες με το κοινό ή τρόπος για να αποκομίσεις κάποια χρήματα;
Οι μουσικοί είναι κι αυτοί επαγγελματίες. Κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει επειδή πληρώνονται. Εγώ αρνούμαι να δω τη μουσική επαγγελματικά για να μπορώ να δημιουργώ ανόθευτα. Τα live για μένα είναι ξεγύμνωμα. Δημιουργείς αρχικά γέφυρες με απρόσιτες περιοχές του εαυτού σου και στη συνέχεια με τους άλλους που συντονίζονται με τους δικούς σου ψυχικούς κραδασμούς.
Θα έπαιζες ποτέ σε κάποιο παγκάκι μουσική ως πλανόδιος;
Αν ήμουν γνωστός και σήμαινε κάτι για τον κόσμο να παίξω σε παγκάκι θα το έκανα συνέχεια.. Έχω μεγάλη αγάπη στους πλανόδιους μουσικούς και θεωρώ την προσφορά τους στην ομορφιά της καθημερινότητάς μας ανεκτίμητη. Με χαρά το κάνουμε με φίλους που ανταμώνουμε σε εξωτερικούς χώρους και κουβαλάμε μαζί μας μουσικά όργανα.
Τι λείπει από την Αθήνα για να γίνει μια όμορφη πόλη;
Μα είναι όμορφη πόλη η Αθήνα. Αν κάτι χρειάζεται αυτό είναι περισσότερα ευθεία βλέμματα αντί για σκυμμένα κεφάλια και περισσότερα χαμόγελα.
Τι θα έγραφες με graffiti στην πλατεία Συντάγματος;
Which side are you on?
_
Η πρώτη δημοσίευση έγινε στο site Η Πόλη Ζει
