Το συγκεκριμένο σύνθημα το έγραψε κάποιος ή που είναι πολύ ερωτευμένος ή κάποιος μεγάλος φαν του Μητροπάνου* ή κάποιος ιδιοκτήτης πολυκατοικίας προς τον νοικάρη…
Μια φορά και έναν καιρό ζούσανε σε ένα νησάκι δύο κάτοικοι, μόνο δύο κάτοικοι. Ο Αύγουστος και η Αυγουστία. Τα δύο παιδιά, ενώ ζούσανε για όλο το χρόνο μαζί στο ίδιο νησί, μόνο το μήνα Αύγουστο τύχαινε να συναντηθούν, και αυτό μερικές χρονιές.
Εκείνος ήταν ιδιοκτήτης της μοναδικής πολυκατοικίας του νησιού και εκείνη η νοικάρισσα, αλλά ακόμα κι αν ζούσαν στο ίδιο οίκημα δε βλεπόντουσαν ποτέ, γιατί το νοίκι έμπαινε μέσω πάγιας εντολής…
Ο Αύγουστος ήταν ένα όμορφο παλικάρι εκεί γύρω στα τριάντα με καστανά μαλλιά και καλοσχηματισμένα έντονα μάτια. Η Αυγουστία μια πανέμορφη κοπέλα με κοντά μαλλιά, γαλάζια μάτια, ροζ μάγουλα και περίπου στην ίδια ηλικία με εκείνον.
Μια μέρα τα δύο παιδιά συναντήθηκαν τυχαία στο δρόμο. Μίλησαν λίγο για τον καιρό, για τη θάλασσα και για τα μάτια της κοπέλας μου μοιάζανε με τη θάλασσα. Εκείνος πρότεινε να ξανασυναντηθούν αύριο στο ίδιο μέρος, την ίδια ώρα, εκείνη δέχτηκε. Τελικά, το αγόρι το ξέχασε και δεν πήγε.
Ο Αύγουστος ήταν ένα παλικάρι εκεί γύρω στα τριάντα με καστανά μαλλιά και καλοσχηματισμένα έντονα μάτια. Η Αυγουστία μια πανέμορφη κοπέλα με κοντά μαλλιά, γαλάζια μάτια, ροζ μάγουλα και περίπου στην ίδια ηλικία με εκείνον. Μια μέρα τα δύο παιδιά συναντήθηκαν τυχαία στο δρόμο.
Η Αυγουστία συνέχισε να πηγαίνει για όλες τις μέρες της εβδομάδας εκείνης, αλλά χωρίς ακόμα κάποιο σημάδι από εκείνον. Οι μέρες περνούσαν αργά στο νησί και η πληρωμή της Αυγουστίας δε φαινόταν στο λογαριασμό του Αυγούστου. Τότε εκείνος έγραψε με μαύρο μαρκαδόρο έξω από το σπίτι της «Μου χρωστάς έναν Αύγουστο».
Όταν το είδε η Αυγουστία πήγε και εκείνη με τη σειρά της και έγραψε το ίδιο ακριβώς μήνυμα στο σπίτι που διέμενε ο Αύγουστος «Μου χρωστάς έναν Αύγουστο»…
Εκείνος ήθελε το νοίκι, εκείνη ήθελε αυτόν. Εκείνη όμως αργούσε να κάνει την πληρωμή, μήπως καταφέρει τυχαία να συναντηθούν. Θα της αρκούσε έστω να περάσει από δίπλα της και απλά να μυρίσει το άρωμά του. Αποφάσισε να ξαναπάει στο ίδιο μέρος της τυχαίας συνάντησης· τότε άρχισε να ψιθυρίζει ένα τραγούδι:
«Tον Αύγουστο που μου χρωστάς / τον ξέχασες / σε απόσταση αναπνοής / και με έχασες / Κι αυτό το καλοκαίρι χαραμίστηκε / φθινόπωρο κι η αγάπη μας βυθίστηκε / Τ’ αυγουστιάτικο φεγγάρι δεν το βρήκαμε / πιο νωρίς ήρθε ο Σεπτέμβρης και χαθήκαμε…», πριν όμως προλάβει να τελειώσει τον στίχο εμφανίστηκε μπροστά της σαν άγγελος ο Αύγουστος.
Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…
_
* Τον Αύγουστο που μου χρωστάς, πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μητροπάνος, στίχοι: Φίλιππος Γράψας, μουσική: Μάριος Τόκας
Η πρώτη δημοσίευση έγινε στο site “Η Πόλη Ζει”
