O νέος δίσκος από τον Ορέστη Ντάντο ακούει στο όνομα X HOTEL. Το X HOTEL είναι ένα φανταστικό ξενοδοχείο ημιδιαμονής. Έτσι, το κάθε δωμάτιο-τραγούδι μοιάζει σαν να ξεκλειδώνει την πορεία που διάγουν οι σχέσεις· κάθε όροφος σηματοδοτεί κι ένα στάδιο στη συνύπαρξη των ζευγαριών. Φυσικά, υπάρχει και το πρωταρχικό βήμα, αλλά και εκείνο που μπαίνει κάποιο σημείο στίξης, τελεία, άνω τελεία, ερωτηματικό, θαυμαστικό, κόμμα, αποσιωπητικά κλπ. Όλα αυτά, λοιπόν, ντυμένα με σκοτεινές, μελωδικές μουσικές και εσωστρεφείς στίχους που στέκουν στο τζάμι του ξενοδοχείου και μας κοιτάζουν κάθε φορά που ερχόμαστε ή που φεύγουμε.
Πότε και πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μουσική;
Ορέστης Ντάντος: Στην Τρίτη δημοτικού ζήτησα να κάνω μαθήματα πιάνου. Στο σπίτι υπήρχε κιθάρα (ο πατέρας μου έγραφε τραγούδια) και γενικά ακουγόταν πολλή και καλή μουσική. Αργότερα ως μαθητής του Μουσικού Γυμνασίου Παλλήνης παγιώθηκε μέσα η ανάγκη να ασχοληθώ αποκλειστικά με τη μουσική.
Όπως αναφέρεις, τα τραγούδια περιγράφουν τα στάδια μιας σχέσης, άρα, αν κάποιος επιλέξει το αγαπημένο του από τον δίσκο σου, εσύ θα καταλάβεις τι χαρακτήρας είναι, σωστά; Αν ναι, εσύ σε ποιο βρίσκεται τώρα;
Το χαρακτήρα δεν ξέρω αν θα τον καταλάβω… Μάλλον τη φάση στην οποία βρίσκεται αυτή τη στιγμή θα καταλάβω. Τα δωμάτια του X HOTEL είναι περισσότερο φωτογραφίες στιγμών και διαθέσεων των ανθρώπων που παλεύουν να σχετιστούν. Εγώ μάλλον στο «Μη με πας πίσω» βρίσκομαι!
Εμένα για παράδειγμα, το αγαπημένο μου τραγούδι είναι το 8.
Το «Η αγάπη όταν χάνεται» είναι ένα γλυκόπικρα αισιόδοξο τραγούδι. Είναι η παρηγοριά που δίνει ο καθένας στον εαυτό του όταν η αγάπη χάνεται. Ότι δεν μπορεί, θα ξαναγυρίσει, θα βρει τον τρόπο. Αν την αφήσεις πάντως γυρνάει. Με άλλους τρόπους πολλές φορές, αλλά γυρνάει.
Τι από τα δυο θα διάλεγες, ένας μεγάλος και διαρκής έρωτας και να ζεις σε ένα ξενοδοχείο ημιδιαμονής ή ένας χρονικά μικρός έρωτας σε ένα κανονικό σπίτι;
Γενικά δυσκολεύομαι πολύ να διαλέγω στη ζωή. Μόλις έπιασες το βασικό μου πρόβλημα. Αν μπορούσα να τα έχω ακριβώς όπως τα θέλω θα προτιμούσα εναλλαγές των δύο ακριβώς στο χρόνο που αρχίζω να βαριέμαι ή να φθείρομαι υπερβολικά. Ο συνεχής έρωτας πάντως διαλύει τους ανθρώπους. Για αυτό και οι περισσότεροι παραιτούνται του έρωτα καθώς μεγαλώνουν.
Έγραψες τα κομμάτια για έναν συγκεκριμένο άνθρωπο ή ήταν πολλές εμπειρίες μαζεμένες;
Υπήρχε κεντρικό πρόσωπο αλλά ενσάρκωνε παράλληλα κι όλο το παρελθόν μου. Ίσως και το μέλλον μου.
Όλα τα τραγούδια του νέου σου δίσκου κυκλοφορούν ελεύθερα στο site σου, μονόδρομος ή αυτό είχες εξ αρχής στο μυαλό σου;
Μονόδρομος δείχνει να είναι η υπόθεση της δισκογραφίας πια. Ειδικά για δίσκους που δεν ανήκουν στην κυρίαρχη φάση. Ο κόσμος θεωρεί πια ξεκάθαρα ότι η μουσική είναι δωρεάν. Δεν πληρώνει για αυτήν. Μόνο κάποιοι συλλέκτες ή ρομαντικοί «γραφικοί». Δε φτάνουν για την κοπή όμως!
Υπάρχει σίγουρα μια φυσική ροή στα κομμάτια σου, από τον πρώτο δίσκο μέχρι και το τωρινό. Για εμένα τα κοινά στοιχεία είναι ο αυθορμητισμός, η αδιακρισία, η αντίδραση, λίγο η έλλειψη, αλλά συνάμα και η βαθιά αγάπη. Ισχύουν αυτά; Το δικό σου μέλημα ποιο είναι;
Το δικό μου μέλημα είναι να συνεχίζω να βρίσκω ανθρώπους που θα μιλάνε για τα τραγούδια μου με την ευαισθησία και τη διεισδυτικότητα που μόλις μίλησες εσύ! Προσπαθώ να κρατήσω ζωντανή την αλήθεια μου και καθαρό από τακτικές και ωφελιμιστικές πρακτικές το λόγο που εξαρχής φτιάχνω ένα τραγούδι. Προσπαθώ ακόμα να εστιάζω στο πρωταρχικό συναίσθημα και στην πραγματική εσωτερική ανάγκη που «αναγκάζει» ένα τραγούδι να δημιουργηθεί.
Έχεις σκεφτεί μήπως τα κομμάτια σου είναι υπερβολικά εσωτερικά, ενδόμυχα; Ταυτίζεται ο άλλος εύκολα;
Το έχω σκεφτεί αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Είναι ο τρόπος που εκφράζομαι, ο τρόπος που γράφω. Και περιέργως υπάρχουν αρκετοί που ταυτίζονται! Ευτυχώς!
Δίνεις έμφαση στον στίχο ή στη μουσική περισσότερο;
Για μένα το τραγούδι είναι ένα αποτέλεσμα ανακατέματος των τριών υλικών (μουσική, στίχος, ερμηνεία) σε τέτοιο βαθμό που να μην μπαίνεις πια στη διαδικασία να αναλύσεις τα συστατικά του. Είναι το ίδιο σημαντικά όλα.
Πέρασαν 10 χρόνια από το δικό σου πιο γνωστό κομμάτι Θα πάω όταν γουστάρω, τελικά πήγες εκεί που ήθελες;
Για εκεί που λέει το τραγούδι ευτυχώς δεν πήγα ακόμα! Γενικά είμαι στην πορεία που φαντάστηκα αλλά με αναγκαστικές παρεκκλίσεις.
Προς τα πού κατευθύνεται η βαλίτσα της μουσική στην Ελλάδα;
Το σκηνικό στην Ελλάδα μου μοιάζει χαοτικό. Βγαίνει μια υπερπληθώρα τραγουδιών στο διαδίκτυο στη συντριπτική τους πλειοψηφία κάτω του μετρίου. Αυτό μπορεί να δείχνει –και να είναι εν μέρει– δημοκρατικό, αλλά αποπροσανατολίζει το κοινό το οποίο δείχνει να προσκολλάται όλο και περισσότερο στο παλιό και σίγουρο τραγούδι.
Παράλληλα η μουσική διασκέδασης κι όχι ψυχαγωγίας κερδίζει συνεχώς μεγαλύτερο ποσοστό σε όλα τα είδη τραγουδιού. Το μόνο πραγματικά ζωντανό (συμβαίνει τώρα) ρεύμα νιώθω ότι είναι το hip hop που από την πιο σοβαρή του ως την πιο φαιδρή του πλευρά φαίνεται να συγκινεί πραγματικά τα νέα παιδιά.
Γενικά πάντως η συγκινησιακή ακρόαση της μουσικής –έχω την αίσθηση– ότι χάνει έδαφος μπροστά στη γρήγορη κατανάλωση πληροφορίας και την ακρόαση-χαβαλέ που είναι το συνηθισμένο για τον περισσότερο κόσμο. Άνθρωποι με ταλέντο (τουλάχιστον στο τραγούδι που εκπροσωπώ κι εγώ) βγαίνουν πάντα. Πρέπει να τους χρειάζεται κι η κοινωνία για να ανθίσουν όμως. Το τελευταίο δεν είμαι σίγουρος ότι συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό.
Τέλος, η δικιά σου βαλίτσα;
Θέλω να παρουσιάσω ζωντανά το X HOTEL. Αυτό είναι το άμεσο πλάνο μου. Αμέσως μετά υπάρχει υλικό για επόμενο δίσκο. Γίνονται κινήσεις και για κάποια live στην επαρχία.
_
Μπορείς να ακούσεις ελεύθερα και δωρεάν τα τραγούδια του δίσκου X HOTEL από τον υπολογιστή ή από το κινητό σου ή να τα κατεβάσεις σαν αρχεία.
Η πρώτη δημοσίευση έγινε στο site “Η Πόλη Ζει“
