Η νέα γενιά έφτασε σε ένα καινούργιο μετερίζι. Όχι γιατί το διάλεξε, αλλά γιατί δεν τόλμησε να διαλέξει κάτι άλλο. Είμαστε τόσο βαθιά συνδεδεμένοι και παροπλισμένοι με τις νέες τεχνολογίες που εφευρίσκουμε νέους πόνους, νέες θλίψεις, νέες καταθλίψεις, αρκεί να ξεχνάμε το τώρα. Για παράδειγμα: μπορούμε να “χαθούμε” ένα Σαββατοκύριακο σε μια σειρά στο Netflix, αλλά το να κυνηγήσουμε ένα όνειρό μας φαίνεται ακραίο και παράλογο.
Αποτέλεσμα αυτών είναι, πως υπάρχει ένα κοινωνικό πέπλο που καλύπτει τις κινήσεις μας. Το κοινωνικό πέπλο είναι: ο κύκλος μας, οι γονείς μας, οι coaches, τα social media, η Αμερική, η Ασία – όλες οι εξωτερικές φωνές. Όμως, η χοάνη αυτή έχει ανοίξει τόσο πολύ, που καταλήγει να χάνεται η φωνή μας, το εγώ μας, ο εαυτός μας – ο σημαντικότερος άνθρωπος που έχουμε πάνω στη Γη.
Κι όταν δεν ακούμε τον εαυτό μας, κάτι άλλο αρχίζει να συμβαίνει: δεν μας συγκινεί τίποτα. Σαν να είμαστε απρόσιτοι, επάνω σε ένα κάστρο. Προσθέτοντας ολοένα άμυνες. Μια εξ αυτών είναι: το μούδιασμα των συναισθημάτων. Ένα δεύτερο: η αναβολή της ζωής. Ένα τρίτο –και σταματάω εδώ– είναι: να μην πέσουμε ποτέ από το θρόνο του κάστρου, να μην τσακιστεί ο εαυτούλης μας. Με όλες αυτές τις αναβολές, δεν μοιάζει και σε εσάς πως η ζωή σαν να ‘χει μπει σε μια κάψουλα επιτάχυνσης;
Ένα τραγούδι λέει: «Μια στάση εδώ / να βγω στο δρόμο να χορέψω ένα ζεϊμπέκικο»*1. Ας ξαναδιαβάσουμε αυτές τις έντεκα λέξεις. Πόσοι κάνουν μια στάση; Μια παύση; Ένα διάλειμμα; Για το ζεϊμπέκικο στον δρόμο δεν το συζητώ. Πόσοι από εμάς έχουμε χρόνο για εμάς; Να βγάλουμε τον εαυτό μας για φαγητό, να γράψουμε 2-3 πράγματα στο χαρτί, να του κάνουμε ένα δώρο. Να είμαστε εμείς για εμάς, και μετά για τους άλλους.
Άραγε υπάρχει λύση; Πρόσφατα ήμουν σε μια ομιλία. Ένας απ’ τους ομιλητές, ήταν ο Θέμης Καίσαρης*2, είπε κάτι που μου έμεινε: «Ο Μητροπάνος δεν ξεχώρισε γιατί είχε φωνή ή τραγούδια. Αυτά τα έχουν κι άλλοι. Εκείνος είχε κάτι άλλο, κάτι που ένωνε τους εικοσάρηδες με τους ογδοντάρηδες. Τι ήταν –και είναι– αυτό; Η αλήθεια». Το να είσαι αληθινός απέναντι στα πράγματα είναι επανάσταση. Είναι πηγαίο, απ΄ την καρδιά ως τη ψυχή, ρέει κατάσαρκα.
Αυτό μας λείπει: η αυθεντικότητα. Όχι η τελειότητα, ούτε οι followers. Η αυθεντικότητα. Αυτό το μέταλλο που δεν υπάρχει στον περιοδικό πίνακα – και όμως, είναι το πιο πολύτιμο. Δεν χρειάζεται να δώσουμε όλοι ομιλίες στο TED. Μπορούμε να γίνουμε οι καλύτεροι στο χωριό μας, στον κύκλο μας, στην πολυκατοικία μας. Όπως λέει άλλος ένας στίχος: «Βγάζω αίμα απ’ την καρδιά μου / και σου βάζω υπογραφή»*3. Αν ο καθένας πει τη δική του αλήθεια, τη δική του αληθινή ιστορία, τότε ίσως αρχίσει η κοινωνία να γελάει ξανά.
Θα το κλείσω εδώ, αν και θα μπορούσε να είναι μόνο ο πρόλογος για βιβλίο. Γίνε επιδραστικός απέναντι στα πράγματα. Ηγήσου της ζωής σου. Κάνε όμορφες πράξεις που θα μείνουν. Ναι, είμαστε πιόνια – αλλά το πιο ασήμαντο πιόνι, αν προχωρήσει με πίστη, μπορεί να διασχίσει όλο το ταμπλό. Να γίνει βασίλισσα, βασιλιάς… ή απλώς να χορέψει ζεϊμπέκικο έξω απ’ τα τετράγωνα.
_
1. Στίχοι: Φίλιππος Γράψας
2. Δημοσιογράφος και δημιουργός του “Ζοσιμάρ” , Νο. 1 αθλητικό podcast στην Ελλάδα
3. Στίχοι: Πυθαγόρας
