Είμαστε η γενιά που φτιάχνει excel για να ερωτευτεί.
Που βάζει κουτάκια στα όνειρα, και χρώματα στους φόβους.
Μετράμε παλμούς, likes και θερμίδες.
Εκλογικεύουμε τα πάντα — ακόμα και το βλέμμα κάποιου που ίσως μας ήθελε.
Ζητάμε από το AI να μας πει πώς νιώθουμε.
Και ξεχνάμε πώς είναι να νιώθουμε.
Δεν χαϊδεύουμε, δεν τολμάμε, δεν ιδρώνουμε.
Ζούμε με ρυθμισμένα όρια,
σα να φοβόμαστε μήπως λερώσουμε το τέλεια στημένο προφίλ μας.
Είμαστε η γενιά που φοβάται να τσαλακωθεί.
Η γενιά του “μη στάξει στην ψυχή και βραχεί η εικόνα”.
