ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΣΤΙΧΟ

Προσμονή

“Εγώ προσμένω ξεγνοιασιά, μια ανοιξιάτικη βόλτα”

Τα τραγούδια που ‘χω γράψει τα φοβάμαι

Ο μεγάλος και αείμνηστος Μάνος Ελευθερίου σε ένα από τα πολλά τραγούδια του θέτει ένα μεγάλο ζήτημα (το οποίο θα το χωρίσω σε δύο μέρη) και το θέτει φυσικά μέσα από έναν στίχο.

Το δίκιο μου

Εγώ έχω το δίκιο μου κι εσύ τον κόσμο όλο, νομίζεις θα βρεθούμε στα μισά

Ηλεκτρικός Θησέας

Με κάτασπρο πανί ένα καράβι απ’ το πενήντα έχει να φανεί
και συ βιδώθηκες μες στο λιμάνι με ανθοδέσμη που ‘χει μαραθεί

Διόδια

Τώρα θα δεις τα χρώματα ν’ αλλάζουνε και τα βουνά να σμίγουν ένα-ένα

Τα μεροκάματα

Μικρά τα μεροκάματα τα δωρεάν πιο λίγα ξεκίνησα χαράματα μα πουθενά δεν πήγα

Για ένα τίποτα

Την ρωτάω, με ρωτάει απαντάω, απαντάει κι έτσι πιάνουμε κουβέντα για το τίποτα

Φωτιά μου

Η διάθεση μου για το νέο άρθρο ήταν λίγο διαφορετική από ότι τις άλλες φορές. Δεν ήθελα να αναλύσω στίχο-στίχο, αλλά να περιγράψω την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Το κοπερτί

Αρχικά, ας εξηγήσουμε την ερμηνεία του τίτλου, το “κοπερτί” είναι ένα από τα πολλά λαχνίσματα που είχαμε όταν ήμασταν παιδιά. Λαχνίσματα ή κληρωσιές, ονομάζονται τα παιδικά τραγούδια που λέγονται πριν αρχίσει ένα παιχνίδι, όπως το κρυφτό, η τυφλόμυγα κ.α.

Μια στάση εδώ

Τρία στάδια ακολουθώ για να γράψω πάνω σε ένα τραγούδι. Πρώτα το ακούω, μετά το βλέπω… και μετά το διαβάζω.

Η τιμή της αγάπης

Αγαπήστε τα τραγούδια που δεν λένε δέκα φορές το ρεφρέν.
Αγαπήστε τα τραγούδια που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ραδιόφωνα.

Χαμένοι δρόμοι

Όλα μου λείπουνε, οι μυρωδιές απʼ τα παράθυρα τα ανοιγμένα, όλα μου λείπουνε, τα γιασεμιά και τα τριαντάφυλλα τα ανθισμένα

Κάποτε

Κάποτε μα τώρα είμαστε εδώ, ξένοι σ`έναν τόπο που αλλάζει