ΣΤΙΧΟΙ

Ο ποδηλάτης

Όλες οι βόλτες σ’ ήτανε μονόδρομες πορείες σε μια συνήθεια έχτισες ολόκληρες στιγμές κι ο λογισμός σου άρχισε να πλέκει ιστορίες πως θα μπορέσεις να κρυφτείς, στου χρόνου τις ρωγμές. Τα βράδια είχες ξεναγό φεγγάρια λυπημένα αυτά σου δείχναν διαδρομή,

Ροντέο

Οι έρωτες τρέχουν σαν άλογα δίχως τα γκέμια και εμείς προχωράμε κοιτώντας το χρώμα της χαίτης οι έρωτες φεύγουν, Σεπτέμβρη καιρό στα μελτέμια χωρίς να θυμούνται ποιος είναι στα αλήθεια δραπέτης Το κλάμα του ονείρου χαράζει τα μέσα μας βράχια