Είναι μεσημέρι, μιας καθημερινής μέρας. Τα πάντα έχουν συμβεί στον κόσμο από το πρωί. Αφίξεις, αναχωρήσεις, συζητήσεις, πράξεις, φιλιά, αποχαιρετισμοί και χωρισμοί. Όλα στον κόσμο έχουν συμβεί, αλλά υπάρχει κάτι που ακόμα να γίνει. Απόγευμα. Οι άνθρωποι ξέρουμε το τρόπο
—Θες να οδηγήσεις εσύ; Θέλω να είμαι πιο άνετη… —Εντάξει… Μπήκαν στο αμάξι με μια μικρή αμηχανία και οι δύο. —Είσαι πάντα τόσο ντροπαλός; —Όχι, μόνο στην αρχή. —Α ok τότε… Φίλα με. Της παραμέρισε τα μακριά μαλλιά και τη
Οι άνθρωποι που αγαπώ, με κάνουν να γράφω καλά. Οι άνθρωποι που αγάπησα και που δεν είναι κοντά μου, με κάνουν να γράφω ακόμα καλύτερα. Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αν η μοναξιά που νιώθω έρχεται από μόνη της ή την
Δεκάξι Αυγούστου θα κάνουμε γάμο. Καπάκι θα πάνε οι εορτασμοί. Κλείσαμε την εκκλησία, καπάκι και τον παπά. Αγρότης ήταν που του κόψανε την επιδότηση και κάτι έπρεπε να λέει πως κάνει. Ποτέ δεν έπιαναν τα χέρια του, λίγο δημοτικό το
Τις εορταστικές μέρες πρέπει να τις ζούμε με πολύ πάθος και έρωτα! Αλλιώς, χάνετε η γεύση των ημερών και επίσης, νιώθεις το βαρύ φορτίο το χρόνου ακόμη μεγαλύτερο. 27 Δεκεμβρίου έλεγε το ημερολόγιο. Σε λίγες μέρες θα άλλαζε o χρόνος. Οι προσπάθειες της όμως να τα ξανά βρει με τον αγαπημένο της δεν πραγματοποιήθηκαν. Κάθε άλλο, έγιναν ακόμα χειρότερες.
Μία μέθοδος υπάρχει για να μείνεις πολλές ώρες ακίνητος, να κοιτάζεις κάπου ή κάτι επίμονα. Έτσι και ο Γιώργος, αναπόφευκτα κοίταζε τις θάλασσες μέσα στα μάτια της. Είχε μείνει σταθερός και χωρίς να κουνιέται για τόση ώρα, που ούτε και
