Σε άδειο θέατρο
Στον κ. Μάνο Ελευθερίου
Ο μεγάλος και αείμνηστος Μάνος Ελευθερίου σε ένα από τα πολλά τραγούδια του θέτει ένα μεγάλο ζήτημα (το οποίο θα το χωρίσω σε δύο μέρη) και το θέτει φυσικά μέσα από έναν στίχο.
Αν κάποιος μελετήσει τον κ. Μάνο Ελευθερίου θα καταλάβει πως οι στίχοι του έχουν μια σειρά και μία συνέπεια. Είναι σαν μια αλυσιδωτή αντίδραση που το ένα τραγούδι διαδέχεται και υποδέχεται το άλλο τόσο όμορφα. Τόσο σε συναισθήματα, εικόνες, όσο και σε πιο τεχνικά χαρακτηριστικά, σε λέξεις και ομοιοκαταληξίες.
Ο Μάνος Ελευθερίου αφενός μας έδωσε το αλφαβητάρι, αλλά αφετέρου μας ξεκαθάρισε πως η ζωή θα είναι δίκοπη.
Μια φορά κι έναν κακό καιρό, σε μια παραθαλάσσια επαρχία όλοι οι κάτοικοι ζούσαν γονατιστοί.
Φάρμακα για να ζήσεις, φάρμακα για να μην ζήσεις, φάρμακα για τα πάντα, σου λέω.
Οι στίχοι από το είκοσι ως και το δυοχιλιάδες είναι τα δάκρυα αυτών, που ‘γραφαν με ψυχή ανάρμοστοι πολιτικοί σαν αυστηρές μανάδες δεν άφηναν το αλφάβητο να μπει μες στη ζωή Το αίμα έβαψε αργά τα ποιήματα του Παύλου κι