Οι άνθρωποι εστιάζουμε μόνο στο κοντινό και στο εφήμερο, παρ’ όλα αυτά, ψάχνουμε την ευτυχία, όσο πιο μακριά γίνεται! Δεν πηγαίνουμε ποτέ σε ένα μέρος που είναι δίπλα μας, μα πάντα αναζητάμε το πιο μακρινό λιμάνι, και έτσι χανόμαστε… Χρόνια ολόκληρα είχα αυτή την απορία, γιατί δεν συναντάω ποτέ στο δρόμο γνωστούς ή φίλους; Τέσσερις πέντε μένουμε πολύ κοντά, αλλά ούτε φωνή, ούτε ακρόαση. Γι’ αυτό όταν θα συναντήσουμε κάποιον σε ένα τελείως διαφορετικό τοπίο, θα τρέξουμε και θα του πούμε: «α τι μικρός που είναι ο κόσμος!». Κι αν πάλι τύχει, να συναντήσουμε τον ίδιο άνθρωπο στο supermarket ή στο μανάβικο, τον προσπερνάμε και κάνουμε πως δεν τον είδαμε.
Δημοσιεύτηκε αρχικά εδώ:
http://www.antiepilogou.gr/show_work.php?id=553
αντί x λόγου, λογοτεχνικό περιοδικό, Ιωάννινα
