ΟΣΟ ΠΕΡΝΑΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ τόσο θέλεις να τριγυρνάς και να βλέπεις και όσο τριγυρνάς τόσο η δίψα σου γίνεται εντονότερη. Οι μυστικές ομορφιές των πραγμάτων, οι μη προσεγμένες από τους άλλους, το νόημα και η γοητεία των φυσικών φαινομένων, που τόσο εκνεύριζαν ίσως κάποτε, οι φυσιογνωμίες, τα λόγια, οι τρόποι των άλλων, πολύ διαφορετικά καταταγμένων για σένα άλλοτε, σου προξενούν κάποια διαφορετική στιγμή μια ανεπαίσθητη έξαψη τρυφερότητας, που έμαθες πια να την πλάθεις, να τη ζυμώνεις με την υπόλοιπη ουσία σου, παρατείνοντας έτσι την επενέργεια της αρκετά περισσότερο.
Είσαι σε πολλά ένας θεατής της ζωής. Προσωρινός θεατής, βέβαια. Αργότερα θα μετάσχεις πάλι. Τώρα, σε πνίγουνε οι δουλειές, οι υποχρεώσεις∙ είπες πολλά «ναι» και πολλά «εντάξει» και πρέπει να αποδειχτείς παλικάρι. Θα κλειδωθείς, θα αμπαρωθείς, θα κόψεις τον ύπνο σου και τους έρωτες σου, δεν ξέρω τι θα κάνεις, αλλά στους ανθρώπους που έδωσες την καρδιά σου πρέπει να βγεις ικανός και όχι κάλπης. Πόσο θα πάει αυτό; ένα, δύο, τρία χρόνια ακόμη; Κάτι τέτοιο ίσως. Μετά θα ξελασκάρεις και θα αρχίσεις να ξαναζείς. Τώρα όμως μην μπλέκεσαι με τη ζωή, κοίταζε την μονάχα, παρατήρα την βαθιά και περπάτα την, για να κινείσαι κιόλας λιγάκι, γιατί στην ηλικία σου –και σε κάθε ηλικία εδώ που τα λέμε- η καθιστική ζωή πολύ βλάφτει.
[…]
Μόνο όταν ακούς τη βροχή, τη σιγανή βροχή κυρίως, μα τώρα πια και τη δυνατή, ντύνεσαι και βγαίνεις, για να βραχείς, να σταθείς εδώ κι εκεί, να σταθείς κοντά στους ανθρώπους σου, εκεί στους χώρους των ραντεβού, όπου καρτερούν τα πλέον επίλεκτα πλάσματα, και που δεν έχει βρεθεί ακόμα ο τρόπος να σε απαγορεύσουν να τα βλέπεις, εκεί κάτω από τα στέγαστρα που θορυβούν γλυκά, κοιτάζοντας μια με τα μάτια τα δικά τους και μια με τα μάτια τα δικά σου και συμμαζεύοντας εσύ ό,τι αυτοί απορρίπτουν και ξεχνώντας τα σχέδια σου τ’ ανοικονόμητα και ξαναρχίζοντας σχέδια ζωής, για παρέες, συζητήσεις, νέο πλάσιμο.
Και με το σταμάτημα να ξαναπαίρνεις το δρόμο για το σπίτι σου, που καρτερεί διευθετημένο. Και μέσα σου, αυτό που αγαπάς να πλάθεις, να επαναλαμβάνει ψιθυριστά: «Έτσι θα ‘ναι και τότε… Έτσι θα ‘ναι και τότε, όταν εσύ θα ‘σαι κουκουλωμένος για πάντα».
_
Από την συλλογή διηγημάτων Καταπαχτή, του Γιώργου Ιωάννου. Τίτλος του εν λόγω αποσπάσματος (οι δύο πρώτες και οι δύο τελευταίες παράγραφοι) Έτσι θα ‘ναι και τότε…, εκδόσεις «Γνώση», 1982.
