Η ιστορία που ακολουθεί βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα.
Κάποιες φορές τα πράγματα δεν κυλάνε όπως τα περιμένουμε. Κάποιες φορές κυλάνε καλύτερα, κάποιες άλλες φορές χειρότερα, κυρίως αυτό. Πάντα όμως έχουμε την επιλογή να τα αλλάξουμε όλα, ακόμα κι αν βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού.
Ο Μάρκος ήταν εθισμένος στο ηλεκτρονικό καζίνο και ειδικότερα στα φρουτάκια. Κόλλησε αυτήν την κακή συνήθεια από ένα φίλο του τις μέρες της καραντίνας. Από τότε σχεδόν καθημερινά έπαιζε και σπαταλούσε τα χρήματά του. Αν έχανε 5, την επόμενη μέρα προσπαθούσε να βγάλει 6, αν έβγαζε 6 έχανε τα 8 γιατί είχε χρήματα να χάσει… Κάπως έτσι και με μαθηματική ακρίβεια έχανε, και έχανε μεγάλα ποσά, συν τοις άλλοις, αυτό του επέφερε μειωμένη αυτοεκτίμηση. Επειδή είχαν περάσει χρόνια από τότε που το είχε ξεκινήσει το είχε φιλοσοφήσει. Ο τζόγος ήταν ένας τρόπος να γεμίζει τα κενά που είχε ως άνθρωπος. Ένας κενό ήταν η αγάπη που δεν μπορούσε να δώσει, η καταπιεσμένη αγάπη που είχε μέσα του.
Οι φράσεις «σήμερα είναι η τελευταία μέρα» ή «ένα τελευταίο ρεφάρισμα και το σταματάω» είχαν βγει πολλές φορές από τα χείλη του. Το σταμάταγε για λίγες μέρες, αλλά ξανακύλαγε. Μια μέρα όμως που είχε χάσει αρκετά λεφτά, κατάλαβε πως πλέον δεν μπορεί να το ελέγξει και πως πρέπει άμεσα να βρει μία λύση. Ο Μάρκος ήταν εμφανίσιμος, σχετικά γυμνασμένος, με καλή δουλειά, αλλά ήταν εθισμένος στα τυχερά παιχνίδια. Το χειρότερο με αυτήν την κατάχρηση είναι πως δεν φαίνεται*. Αν πίνεις φαίνεσαι και αλλάζει η καθημερινότητά σου, το ίδιο και με τα ναρκωτικά. Με τον τζόγο μπορείς να πας την επόμενη μέρα στη δουλειά σου και να παριστάνεις πως δεν συμβαίνει τίποτα.
Αποφάσισε να καλέσει το Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων. Δέκα φορές πληκτρολόγησε το νούμερο στο κινητό του, δέκα φορές το έσβησε. Ώσπου τελικά κάλεσε. Η καρδιά του χτύπαγε. Μετά από το ηχογραφημένο μήνυμα ακούστηκε μια γυναικεία φωνή. Η φωνή χάιδευε τη ραγισμένη τού καρδιά. Ύστερα, άφησε το σώμα του να πέσει στο πάτωμα και ακούμπησε την πλάτη του στην πόρτα.
Μικρή σιωπή.
«Καλησπέρα», είπε εκείνη.
«Γεια», είπε χαμηλόφωνα ο Μάρκος.
Μικρή σιωπή ξανά.
«Το ότι μας κάλεσες είναι ένα πρώτο βήμα σε αυτό που θες να καταφέρεις, θα ήθελες να μου πεις πώς σε λένε ή να μου πεις ένα όνομα για να σε αποκαλώ;»
«Με λένε Μάρκο, είναι το όνομά μου, δεν θέλω να μιλάμε ανώνυμα, θα ήθελα να στα πω όλα αρκεί να με βοηθήσεις, σε έχω πραγματικά ανάγκη».
«Είμαι η Αγγελική και είμαι εδώ για εσένα».
Ο Μάρκος άρχισε να διηγείται την ιστορία του, αλλά και πως κάθε φορά που έλεγε να το κόψει, ξαναέπαιζε.
Μιλήσαν περίπου μισή ώρα εκείνη τη νύχτα, για τον Μάρκο αυτός ο χρόνος ήταν σαν να ξεφορτώνει χιλιάδες άχρηστες σκέψεις στα σκουπίδια, αλλά παράλληλα ένιωθε ωραία γιατί γινόταν διάλογος. Μίλαγε με έναν άνθρωπο που τον καταλάβαινε και που πραγματικά ενδιαφερόταν για εκείνον. Κάποιες φορές νόμιζε πως μιλάει με την κοπέλα που δεν είχε· δεν το έβλεπε ως θεραπεία, αλλά ως επικοινωνία. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις ένα άτομο να μπορεί να σε ακούσει. Όχι τόσο να σου δώσει τις καλύτερες συμβουλές και τις πιο ενδιαφέρουσες λύσεις, αλλά να σε ακούει. Πριν κλείσουν το τηλέφωνο εκείνος τη ρώτησε τα ωράριά της. Εκείνη του είπε με χαρά και κάπως έτσι αποχαιρετιστήκανε.
Ο Μάρκος κάλεσε το 1114 (γραμμή υποστήριξης για την εξάρτηση από τον τζόγο) και την επόμενη μέρα, μισή ώρα πριν τη βάρδια της Αγγελικής. Στον άντρα συνάδελφό της είπε πως θα περιμένει όσο χρειαστεί. Στο άκουσμα της φωνής της καταχάρηκε.
«Λοιπόν ξέρω τι θα με ρωτήσεις, δεν έχω παίξει καθόλου σήμερα, νιώθω καλά και χαίρομαι που σου μιλάω».
«Το ξέρω πως δεν έχεις παίξει, εννοώ πως το νιώθω, και εγώ χαίρομαι που σου μιλάω».
Συνομίλησαν για ακόμη λίγο και το κορίτσι σημείωνε την πρόοδο του Μάρκου στα ειδικά χαρτιά. Η αλήθεια είναι πως η κουβέντα ξέφευγε εύκολα, πήγαινε και σε άλλα “μονοπάτια”, στα μουσικά ακούσματα, στις αγαπημένες ταινίες, στα αγαπημένα bar (αν και εκείνος είχε καιρό να βγει λόγω του τζόγου, αποθήκευε χρήματα για να μπορείς να παίξει περισσότερα). Κάθε φορά που μίλαγαν ο Μάρκος έπαιρνε ένα χαρτί και προσπαθούσε να τη ζωγραφίσει, να τη φανταστεί. Πολλές φορές δε την πρόσεχε και εκείνη μίλαγε μόνη της…
«Θα ήθελα να σου πω κάτι σημαντικό, να σου κάνω μια προσωπική ερώτηση, θα ήθελες να βγούμε;» είπε με δισταγμό ο Μάρκος ενώ εκείνη τη στιγμή μιλάγανε για το περιβάλλον και την οικογένειά του.
Η Αγγελική σταμάτησε την ηχογράφηση μιας και σε αυτές τις κλήσεις γίνεται πάντα ηχογράφηση, του είπε «ναι», του άφησε το τηλέφωνό της και ξανά πάτησε το κουμπί γιατί κανονικά δεν επιτρεπόταν αυτό.
Εκείνος χάρηκε τόσο πολύ που ένιωθε σαν να είχε κάνει μια τεράστια νίκη στα φρουτάκια. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκε να παίξει τα τελευταία 20€ που είχε στο λογαριασμό του. Αν νικούσε θα την πήγαινε σε ένα ακριβό εστιατόριο, αν όχι θα ζήταγε δανεικά από τον φίλο του. Λίγο πριν πατήσει το κουμπί της κατάθεσης είδε στο πάτωμα ένα σκίτσο που την είχε ζωγραφίσει, σκέφτηκε τις συζητήσεις τους, τη βελούδινη φωνή της, αλλά και φαντάστηκε πως της χαϊδεύει το μάγουλο. Ύστερα, πήγε στις ρυθμίσεις της εφαρμογής, πήρε μια βαθιά ανάσα και έκανε αυτοαποκλεισμό για 12 μήνες, μετά έσβησε και το application. Ήταν τρομερά δύσκολο, αλλά χρειαζόταν να γίνει, έπρεπε να γίνει. Κάπου είχε διαβάσει πως για να εδραιωθεί μια νέα συνήθεια χρειάζεται να περάσουν 66 μέρες*, είχε μπροστά του άλλες 60.
Δεν ένιωθε πολύ καλά που είχε 20€ στην τράπεζα και ακόμα ήταν αρχές του μήνα, αλλά ήταν περήφανος που όλες αυτές τις μέρες δεν είχε παίξει ούτε μια μπίλια στη ρουλέτα, ούτε μία σπινιά στους κουλοχέρηδες. Η Αγγελική του είχε κάνει καλό. Με τα χρήματα που είχε δεν υπήρχαν πολλές επιλογές για να βγουν. Μόνο για καφέ θα μπορούσε να την πάει, αλλά έκανε αφόρητη ζέστη Αύγουστο στην Αθήνα και καφέ δεν πίνεις μετά τις 20.00 που δεν έχει ήλιο. Παλιότερα, είχε δει μια ταινία, που το κορίτσι δεν είχε κανένα πρόβλημα να βγουν για πρώτη φορά με το αγόρι σε ένα super market. Αν αγαπάς κάποιον τον στηρίζεις και πηγαίνεις μαζί του παντού… Αποφάσισε να της το προτείνει. Όταν είσαι τζογαδόρος, μπορείς να παίξεις κορώνα-γράμματα τα πάντα. Η Αγγελική δέχτηκε.
Συναντηθήκανε έξω από ένα κεντρικό super market κάπου ανάμεσα όπου μένανε. Ο Μάρκος έχασε τα λόγια του στη όψη της κοπέλας. Μια πανέμορφη κοπέλα με ωραία μάτια, λαμπερά μαύρα μαλλιά και σώμα που θες να αγκαλιάζεις και να χαϊδεύεις συνέχεια. Αφού μπήκανε στο market βολτάρανε λες και βρισκόντουσαν σε περαντζάδα νησιού· κουβεντιάζοντας, σχολιάζοντας ελαφρώς τους άλλους, κάνοντας αστεία με τα προϊόντα και άλλα πολλά. Είχανε πάρει κι ένα καλάθι, έτσι για το ξεκάρφωμα, κι αν τους άρεσε κάτι το βάζανε μέσα. Ο Μάρκος προσπαθούσε να καταλάβει από τη γλώσσα του σώματός της πώς αισθάνεται, πίστευε πως είναι σε καλό δρόμο, ή διάδρομο…
Το super market είναι ιδανικός προορισμός για πρώτο ραντεβού, δεν υπάρχει αμηχανία γιατί υπάρχει δράση στο μέρος, δεν κρατάει πάρα πολύ και γενικά ένα πρώτο ραντεβού δεν είναι καλό να κρατάει πολύ, δεν ιδρώνεις γιατί έχει καλό κλιματισμό, επίσης αν η κοπέλα δεχτεί έχεις βάλει “γκολ από τα αποδυτήρια” γιατί σημαίνει πως σε εμπιστεύεται, και το κυριότερο, όταν περνάς από το ράφι με τα προφυλακτικά μπορείς να πεις μια ατάκα και να καταλάβεις αντιδράσεις, αλλά και τις βλέψεις της.
«Νομίζω πως δεν πρέπει λείπει από το καλάθι μας» έκανε ο Μάρκος χωρίς να περιμένει κάποια απάντηση γιατί ήταν μια αρκετά θαρραλέα πρόταση.
Η Αγγελική χαμογέλασε, αλλά δεν απάντησε.
Στο πρόσωπo του Μάρκου, η Αγγελική έβλεπε έναν διαφορετικό και ευαίσθητο άνθρωπο. Σε αυτήν την σκληρή κοινωνία το να βρίσκεις ευαίσθητους ανθρώπους που αντιστέκονται στα πάθη και στα λάθη τους είναι πολύ σημαντικό. Είχε ανάγκη κι εκείνη να εμπιστευτεί έναν άνθρωπο. Να του δοθεί και να του παραδοθεί, να τον αφήσει να της λούσει τα μαλλιά της και ας την πονέσει. Δεν ήθελε πλέον να ζει ανώδυνα. Χρειαζόταν να πάρει εκείνη τώρα το ρίσκο. Όταν φτάσανε στο ταμείο με αυτά τα μικροπράγματα που είχαν βάλει μέσα, η Αγγελική έβαλε στο καλάθι τα προφυλακτικά. Χαμογέλασε στον Μάρκο και το χαμόγελο της ήταν βάλσαμο στη ψυχή του. Σαν να τον αγκάλιαζε ο ουρανός και η θάλασσα μαζί. Για αυτήν την αγκαλιά θα μπορούσε να περιμένει μία ακόμη ζωή.
Οι δυο τους και ο γάτος του Μάρκου, ο Scatter, μένανε όλοι μαζί και αγαπημένοι στο ίδιο σπίτι. Ο Μάρκος δεν ξαναέπαιξε ποτέ από τότε, ούτε και είχε επιθυμία. Ακόμα, συνήθιζε να λέει πως η μεγαλύτερη του νίκη είναι πως βρήκε το θάρρος να καλέσει τη γραμμή στήριξης εκείνο το βράδυ, αυτό το τηλεφώνημα ήταν η αφορμή για να γνωρίσει την Αγγελική. Αυτή η νίκη δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα bonus και με κανένα χρηματικό έπαθλο…
_
*1 Anser: «H εξάρτηση από τον τζόγο είναι η χειρότερη γιατί δεν φαίνεται» [link]
*2 Robin Sharma: «66 μέρες για να εδραιώσεις μια νέα συνήθεια στη ζωή σου» [link]
ΚΕ.Θ.Ε.Α.: www.kethea.gr / Tel: 210 9241993 – 6 ή 1114 / Email: admin@kethea.gr. Παίξε υπεύθυνα 21+
Photos: Vasily Sidorenko
