Προδημοσίευση
Θησείο
Ίσως το πιο όμορφο κομμάτι ολόκληρης της διαδρομής να είχε μόλις αρχίσει. Του άρεσε πάρα πολύ αυτό το μέρος, του θύμιζε κάτι από την παλιά όμορφη Αθήνα. Τα σοκάκια, τα μαγαζιά και πάνω από όλα οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι στην ουσία διαμορφώνουν έναν τόπο κι όχι ο τόπος τους ανθρώπους. Δεν πα’ να βρίσκεσαι στους κρεμαστούς κήπους ή στο RCM* αν δεν υπάρχει αυτή η ζεστασιά και η συμπόνια για τον συνάνθρωπο, δε σου μένει ένα μέρος. Εδώ οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί, είναι λίγο πιο αυθόρμητοι, μπορούν να σε κοιτάξουν στα μάτια, δίχως να φοβούνται. Αυτό είναι που έχει μείνει στο Θησείο, η αμεσότητα. Εδώ δεν κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους, κάποιοι μάλιστα θα σε χαιρετήσουν κι ας είσαι άγνωστος μεταξύ αγνώστων.
Πράγματι, περιπλανήθηκε ανάμεσα στα σοκάκια, ξεχνώντας λίγο την κούραση που είχε. Αντάλλαξε κουβέντες με περαστικούς και απάνταγε στις ερωτήσεις των ανθρώπων για την πεταλούδα. Ναι, συνάντησε ανθρώπους, κυρίως μεγάλους σε ηλικία, που ρωτούσαν για αυτήν, για τα τρία στάδια της, για το είδος της, για τη διάρκεια ζωής της, αλλά και για “το φαινόμενο της πεταλούδας”. Άλλοι τους βγάζανε φωτογραφία ή έδιναν στον κ. Ασημένιο το κινητό για τους τραβήξει εκείνος. Ένα ήταν σίγουρο, δε θα είχαν ξαναδεί ποτέ τόσο υπάκουη πεταλούδα.
Αν και η ώρα ήταν περασμένη, για τον έρωτα δεν ήτανε ποτέ. Παντού έβλεπες ζευγαράκια, καθισμένα στα παγκάκια, να σιγοψιθυρίζουν και να ανταλλάσσουν συνεχόμενα φιλιά. Εδώ του κύλησε ένα δάκρυ. Όσο κι αν προσπαθούσε να βγάλει από το μυαλό του την απουσία της γυναίκας του, η προσπάθεια τον έκανε να τη θυμάται πιο πολύ. Το πρόσωπό της ερχόταν ολόκληρο στην ισχνή μνήμη του και μαζί με το χαμόγελό της, τον έκαναν να χαμογελάει κι εκείνος.
Κάθισε λίγο πιο μακριά από τα ζευγαράκια. Η ψυχική και η σωματική του κούραση τον έκανε να ξεχαστεί και να παίξει το παιχνίδι της μνήμης. Άφησε το σώμα του ελεύθερο, τα χέρια του έφυγαν από τα γόνατα και έπεσαν βαριά και άδεια. Με ανοιχτά τα μάτια άρχισε να θυμάται στιγμές που περάσανε μαζί. Θυμήθηκε το πρώτο κοίταγμα, την πρώτη φορά που την αντίκρισε. Είχε γράψει δεκάδες τραγούδια για αυτή μόνο τη στιγμή. Μετά που βρήκε θάρρος της μίλησε. Ήρθε το πρώτο φιλί. Εκεί πια η έμπνευσή του δε χωρούσε σε κανένα τραγούδι και σε καμία παρτιτούρα, απλά ζούσε τις όμορφες στιγμές που περνούσαν μαζί. Ύστερα ήρθε ο γάμος. Κρητικός παραδοσιακός γάμος με τα όλα του. Μαντινάδες, τσικουδιές, μπαλωθιές, χοροί μέχρι πρωίας, γλέντι τρικούβερτο… Οι μνήμες κόντευαν να πεταχτούν από τα μάτια και να γίνουν αληθινές, μα δε γινόντουσαν!
Κοίταξε αριστερά, προς την πεταλούδα, προσπαθώντας να ξεφύγει από το διονυσιασμό. Οι όμορφες αυτές στιγμές τον έκαναν να χαμογελάει πρόσκαιρα, για μια στιγμή, και μετά έφευγαν, γέμιζε συναισθήματα και την ίδια ώρα άδειαζε. Βαθιά μέσα του ήξερε πως έπρεπε να σταματήσει εδώ, να μην κάνει άλλες σκέψεις από το παρελθόν. Δεν μπορούσε όμως, ήταν αρκετά εξαντλημένος, οι εικόνες της θύμησης έγλυφαν τις πληγές του. Την έβλεπε γυμνή, στα πρώτα χρόνια της γνωριμίας τους, τότε που το απαλό της σώμα άγγιζε το δικό του και ανατρίχιαζε. Το κάθε της χάδι γινόταν αφορμή για μία νότα κι η κάθε της λέξη στίχος. Όλα μαζί δημιουργούσαν ένα χαμηλόφωνο τραγούδι, μια σερενάτα* που έπαιζε για όσο καιρό ήταν παντρεμένοι.
Η απάντηση του ουρανού σε όλα αυτά ήταν μια βροχή. Αυτό τον έκανε να ξυπνήσει λίγο από τη ραστώνη που βρισκόταν, αλλά και να τον ανησυχήσει μήπως και η βροχή δυναμώσει. Πήρε μια βαθιά ανάσα και άρχισε να περπατάει ξανά. Δεν έκανε πολλά μέτρα και αντίκρισε τσιγγάνους μικροπωλητές. Η ώρα ήταν περασμένη, αλλά για εκείνους τώρα άρχιζε η μέρα. Το ψιλόβροχο δεν τους τάραξε ιδιαίτερα, ίσα ίσα που τους κρατούσε συντροφιά. Καθώς περνούσαν απαρατήρητοι οι δύο τους, -μιας και οι τσιγγάνοι ήταν απασχολημένοι με την τοποθέτηση της πραμάτειας- του ήρθε μια σκέψη, «πως ότι για εμάς θεωρείται ασήμαντο για αυτούς είναι σημαντικό, αλλά και αυτά που για εμάς είναι τα σημαντικά για αυτούς είναι ασήμαντα». Για παράδειγμα, μερικοί από αυτούς μαζεύουν γυάλινα μπουκάλια για να επιζήσουν, κάτι που για εμάς είναι το πλέον ασήμαντο. Για εμάς πάλι, σημαντικό είναι μια τηλεόραση πολλών ιντσών ή μια πισίνα, για αυτούς όμως, είναι τελείως ασήμαντα, αφού δεν έχουν ρεύμα ή νερό.
Μέσα σε όλο αυτόν τον χαμό, εκείνη ακριβώς την ώρα και λίγο πιο δίπλα, στην Ιερά Οδό και στην Πειραιώς, γέμιζαν και τα κέντρα διασκεδάσεως ή μπουζούκια, όπως λέγονται. Εκεί φαίνεται η διαφορά των δύο πλευρών. Οι μεν κάνουν σαν τρελοί να βρουν ένα κομμάτι από γυαλί και οι δε κάνουν σαν τρελοί για να το σπάσουν. Το άσχημο της υπόθεσης είναι πως η μία πλευρά αγνοεί την ύπαρξη της άλλης, ή μάλλον κάνει πως την αγνοεί, αν και βρίσκονται τόσο κοντά.
*Royal College of Music = Βασιλικό Κολλέγιο Μουσικής, σχολή που σπούδασε.
*Ερωτικό τραγούδι που τραγουδιέται νύχτα κάτω από το παράθυρο της αγαπημένης.
_
Γιώργος Ιατρίδης, Το φαινόμενο της πεταλούδας
Εκδόσεις: updot.gr
ISBN: 978-960-93-6475-1
Η παρούσα φωτογραφία δεν αποτελεί το εξώφυλλο του βιβλίου.
