Ο Γιώργος Ιατρίδης είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου. Επιμένει στους δύσκολους καιρούς να αντιστέκεται. Να γράφει, να φωτογραφίζει, να ονειρεύεται. Στα 27 του χρόνια αποφάσισε να πάρει το ρίσκο και να προχωρήσει στην αυτοέκδοση του πρώτου του βιβλίου με τίτλο ”Το φαινόμενο της πεταλούδας ” (εκδόσεις www.updot.gr).
Ποια είναι η μεγαλύτερη διαδρομή που θα έκανες περπατώντας;
Θα πήγαινα οπουδήποτε, μέχρι να κοπούν τα πόδια μου από την κούραση• αρκεί μόνο, το τέλος της διαδρομής να κρύβει λίγη αγάπη.
Μπορεί κάποιος που γράφει να αλλάξει τον κόσμο;
Κάποιος που γράφει αλλάζει τον κόσμο του καθημερινά. Τον αν θα αλλάξει τον κόσμο γενικά, είναι μια συγκυρία ολόκληρη.
Πόσα χρόνια γράφεις και γιατί;
Γράφω από το 2008, είναι ίσως το μόνο σε αυτή τη ζωή που με φοβίζει. Είχα και έχω μαθησιακές δυσκολίες, οπότε η γραφή είναι ένας τρόπος να νικήσω αυτές τις φοβίες μου. Πέρα από αυτό όμως, είναι μια έκρηξη αδρεναλίνης και χαράς που συμβαίνει εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή.
Βιογραφία ή μυθιστορία;
Προσωπικά συνήθως παίρνω μια πραγματικότητα και την φτάνω στα άκρα. Δεν μου αρέσουν τα κείμενα που είναι απόλυτα βιογραφικά, ή από την άλλη, απόλυτα μυθιστορηματικά. Μου αρέσει να μπλέκω τις καταστάσεις και να (ε)μπλέκομαι κι εγώ ο ίδιος…
Πώς προέκυψε “Το φαινόμενο της πεταλούδας”;
Νομίζω πως τα πιο όμορφα στη ζωή έρχονται τυχαία. Τυχαία ήρθε και το βιβλίο. Ένα Σάββατο βράδυ χωρίς να πω τίποτα σε κανέναν, έφυγα από το σπίτι. Πήρα μερικά Μέσα και, χωρίς να το καταλάβω, έφτασα στον σταθμό του Ηλεκτρικού της Κηφισιάς – μένω στο Π. Φάληρο. Άρχισα να περπατάω, να περπατάω και να διασχίζω τις γραμμές του τρένου. Έφτασα μέχρι του νότιους σταθμούς. Η διαδρομή εκείνη έγινε χειμώνα. Το αμέσως επόμενο καλοκαίρι, όμως, μου γεννήθηκε η ιδέα για το βιβλίο. Μέσα σε ένα βράδυ κατέγραψα όλο τον κορμό του βιβλίου. Ήταν σαν να ζούσε εντός μου.
Επιστρέφεις σε κείμενα σου, τα κοιτάς ξανά;
Σπάνια. Γενικά δεν μου αρέσει να επιστρέφω σε ό,τι παλιότερο έχει συμβεί.
Υπάρχουν συμβουλές για έναν νέο συγγραφέα που να πιάνουν τόπο;
Φυσικά, θα σου μιλήσω με παράδειγμα. Πριν μερικά χρόνια έκανα μαθήματα στιχουργικής. Μπορεί στην αρχή να ήμουν αρνητικός, αλλά στο τέλος κατάλαβα πως μου έδωσε πάρα πολλά. Σε τέτοια σεμινάρια δε θα μάθεις πώς να γίνεις ο νέος Μάνος Ελευθερίου ή ο νέος Ντοστογιέφσκι, αλλά θα μάθεις πως με κάποιες τεχνικές, μπορείς να βελτιώσεις και να απενοχοποιήσεις τη γραφή σου. Αν με ρωτάς πάντως να δώσω συμβουλές, μάλλον δεν είμαι ο κατάλληλος.
Οι άνθρωποι έχουν τόπο;
Από παιδί μου αρέσει να εκφράζομαι μέσα από στίχους. «Δεν έχω τόπο, εσύ ο τόπος μου και ο χρόνος. Δεν ξέρω τρόπο, ο μόνος δρόμος ειν’ ο δρόμος.» Άλκης Αλκαίος.
Τα βιβλία πόσα ταξίδια αντέχουν;
Αν πω άπειρα θα γίνω προβλέψιμος, οπότε λέω ένα και καλό. Αν ξανά γυρνάς σε ένα βιβλίο είναι σαν να χάνεις κάτι από το τώρα. Βέβαια, σηκώνει μεγάλη συζήτηση αυτό. Γιατί λόγου χάρη στην ποίηση, για να κατανοήσεις πλήρως ένα λόγο, χρειάζεσαι αρκετές αναγνώσεις, πολλά ταξίδια δηλαδή. Όμως, δε ξέρεις τι θα είχε συμβεί αν διάβαζες κάτι νέο.
Πες μας ένα ταξίδι σου που θα ήθελες να κάνεις ιστορία;
«Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ.» Παρασκευάς Καρασούλος. Πιστεύω πως τα ταξίδια είναι οι άνθρωποι. Συνεπώς θα ήθελα να γράψω μια ιστορία ταξιδεύοντας, αλλά και ναυαγώντας σε κάποιον άνθρωπο.
_
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Elizabeth Rovit, ΓΚΡΕΚΑ
ΚΕΙΜΕΝΟ: Μάριος Μάζαρης
Η πρώτη δημοσίευση έγινε εδώ >>
http://maga.gr/2015/06/26/kapios-pou-grafi-allazi-ton-kosmo-%C2%B7-ton-diko-tou/
