Σαν ανθρωπάκια pac-man γυροφέρνουμε και εμείς, ψάχνοντας, ή μάλλον, κυνηγώντας την αγάπη, με τη διαφορά πως εμείς πέφτουμε σε πραγματικούς τοίχους.
Σκουντουφλάμε κάθε μέρα στην ίδια μας τη δουλειά, στο ίδιο μας το σπίτι, χωρίς να βγάζουμε λέξη, χωρίς να λέμε «γεια» σε κανέναν. Υπνωτισμένα παιδιά, υπνωτισμένες γενιές, αλλήθωρες γενιές. Τα καρούμπαλα δε μας τρομάζουν, ούτε οι πληγές στο σώμα, ούτε καν οι αυτοκτονίες• τα συνηθίσαμε, τα συνηθίσαμε μαζί με όλα αυτά που έχουμε συνηθίσει.
Άλλες φορές δε στρίβουμε, δεν πάμε ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, ξανά πέφτουμε ευθεία, κουτουλάμε ξανά και ξανά στο ίδιο μέρος, στα ίδια λάθη, στα ίδια πάθη, στις ίδιες επιλογές. Ναι, ξανά και ξανά. Βλέπουμε το game over να πλησιάζει, αλλά δεν κάνουμε πίσω• υπάρχει και το πίσω, το βελάκι μας πάει πίσω.
Παρ’ όλα αυτά, οι τελείες ξέρετε τι είναι στο παιχνίδι; Μα φυσικά ο χρόνος που θέλουμε να φάμε και να περάσει όσο πιο γρήγορα κι αυτή η μέρα και η επόμενη και ο επόμενος μήνας. Καταστρέφοντας ότι καλό είχαμε φτιάξει πιο πριν.
Η ζωή όμως δεν είναι pac-man. Η ζωή έχει αισθήματα, δεν πάμε να φάμε τον άλλον, πάμε να τον αγκαλιάσουμε, να τον αγαπήσουμε. Δεν έχει πίστες, μία πίστα έχει και επίσης ξέρουμε και τι θα συμβεί στο τέλος.
Ευθεία λοιπόν κι ας μη βγάζει πουθενά το δρομολόγιό μας. Μα πρέπει να προχωρήσουμε. Πρέπει να φτάσουμε στα κερασάκια, πρέπει να λειτουργήσουμε σα δημιουργοί κι όχι σαν οι χαρακτήρες του παιχνιδιού.
Έχετε καταλάβει πως κάνουμε sprint για να δούμε ποιος θα πέσει πρώτος στον τοίχο; Ποιος θα προλάβει να κόψει πρώτος τον τοίχο στα δύο, μα η ζωή δεν έχει ζωές. Το παιχνίδι μόνο έχει ζωές, κι αυτές λίγες, τρεις μόνο.
_
Από εδώ μπορείς να παίξεις Pac-Man >>
www.pacman.gr/games/pacman.html
