—Πες μας λίγα πράγματα για σένα.
Γεννήθηκα στην Αθήνα και είμαι 27 ετών. Γράφω στίχους, διηγήματα, πεζά, οτιδήποτε δηλαδή έχει να κάνει με λέξεις. Επίσης, φέτος τον Ιανουάριο κυκλοφόρησε το πρώτο μου βιβλίο με τίτλο Το φαινόμενο της πεταλούδας. Πέρα από τα λογοτεχνικά, μου αρέσει να φωτογραφίζω, να αρθρογραφώ, να δημιουργώ μικρά πρότζεκτ στο Διαδίκτυο και να κάνω πολύ ποδήλατο.
—Πώς προέκυψε η ιδέα για το βιβλίο σου;
Ένα Σάββατο βράδυ έφυγα από το σπίτι χωρίς να πω τίποτα σε κανέναν. Πήρα μερικά μέσα και κατέληξα στον σταθμό του Ηλεκτρικού της Κηφισιάς – μένω στο Π. Φάληρο. Άρχισα να περπατάω πλάι στις γραμμές του τρένου, να περπατάω, να περπατάω και να μη σταματάω. Τώρα που το σκέφτομαι, αυτή μου η κίνηση να βαδίζω δίπλα στις ράγες ήταν κάτι σαν απωθημένο. Τελικά, μετά από αρκετές ώρες περπάτημα έφτασα μέχρι τους νότιους σταθμούς. Το δρομολόγιο εκείνο έγινε χειμώνα. Όμως το αμέσως επόμενο καλοκαίρι άρχισα να γράφω για τη διαδρομή. Μέσα σε ένα βράδυ είχα φτιάξει όλο τον κορμό του βιβλίου.
Βουτάς μέσα σε 24 μικρά καρέ, ξεχωριστό το καθένα και βλέπεις από διαφορετικές οπτικές τις γειτονιές, τους ανθρώπους, τις κουλτούρες, αλλά πάντα με έναν κοινό παρονομαστή, τις ράγες του τρένου.
—Ποιο είναι το θέμα του;
Το θέμα του βιβλίου είναι αυτό ακριβώς. Ένας 70χρονος, ο κ. Ασημένιος, ξεκινάει από την Κηφισιά με τελικό σκοπό να φτάσει στον Πειραιά. Ακολουθεί δηλαδή στωικά τις γραμμές του Ηλεκτρικού. Κάθε σταθμός και ένα δίδαγμα, κάθε στάση και ένα συμβάν. Επίσης, στο ταξίδι αυτό τον ακολουθεί μια πεταλούδα. Αληθινά γεγονότα, μπλεγμένα με μυθοπλασία, σε παίρνουν από το χέρι και σε ταξιδεύουν από το ένα άκρο της Αθήνας μέχρι το άλλο.
—Πόσο επηρέασαν οι καταστάσεις που ζεις τη γραφή σου;
Απόλυτα, θα έλεγα. Νιώθω μερικές φορές να είμαι καλωδιωμένος και τα συναισθήματά μου με κάποιο τρόπο, απλό και αυθόρμητο, μετουσιώνονται σε λέξεις. Στον αντίποδα, βέβαια, η γραφή επηρεάζει τη ζωή μου. Επικρατεί, δηλαδή, μια σχέση δράσης-αντίδρασης και νιώθεις πως ολοκληρώνεσαι.
—Για κάποιους η διαδρομή Κηφισιά-Πειραιάς μπορεί να είναι βαρετή ή κουραστική, ειδικά αν την κάνουν σε καθημερινή βάση. Τι είναι αυτό που σε γοητεύει (στη συγκεκριμένη διαδρομή);
Καταρχάς, η διαδρομή μες στο βαγόνι δεν έχει να σου δώσει τίποτα. Παρ’ όλα αυτά, πιστεύω πως ο Ηλεκτρικός είναι το μοναδικό μέσο με το οποίο μπορείς να δεις όλη την Αθήνα. Βλέπεις, δηλαδή, ένα μεγάλο φάσμα αυτής της πόλης, από τα βόρεια μέχρι και τα νότια προάστια. Για εμένα αυτή η διαδρομή σημαίνει πολλά. Βουτάς μέσα σε 24 μικρά καρέ, ξεχωριστό το καθένα και βλέπεις από διαφορετικές οπτικές τις γειτονιές, τους ανθρώπους, τις κουλτούρες, αλλά πάντα με έναν κοινό παρονομαστή, τις ράγες του τρένου. Κάθε σταθμός έχει και μια ιστορία να σου δώσει, απλώς χρειάζεται να τον παρατηρήσεις.
—Πιάνεις συζήτηση με αγνώστους, ενώ ταξιδεύεις;
Νομίζω πως οι άνθρωποι έχουμε κλειστεί τόσο πολύ στον εαυτό μας, που έχουμε πάψει πια να κοιτάμε ο ένας τον άλλον. Έχουμε γίνει μια κοινωνία κλειστοφοβική και ομοφοβική, που η μόνη θέα που βλέπουμε είναι η οθόνη του κινητού μας. Συνεπώς, ενώ παλιότερα μπορούσες να πιάσεις κουβέντα με κάποιον άγνωστο, τώρα δεν είναι τόσο εφικτό. Εγώ, προσωπικά, έχω κουβεντιάσει με περαστικούς.
—Τι δυσκολίες συνάντησες μέχρι να πραγματοποιήσεις την αυτοέκδοση του βιβλίου σου;
Αρχικά, συνάντησα προβλήματα ως προς τα τεχνικά κομμάτι του στησίματος ενός βιβλίου: σελιδοποίηση, μορφοποίηση, μακέτα εξωφύλλου, επιμέλεια. Όλα αυτά τα έκανα κυρίως μόνος μου, με κάποια βοήθεια βέβαια από φίλους μου. Μετά έπρεπε το βιβλίο να φτάσει στις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Το πήρα, λοιπόν, βγήκα στον δρόμο και άρχισα να συζητάω με βιβλιοπώλες. Αυτό που κατάλαβα, τελικά, είναι πως όλοι, μα όλοι, έχουν τη δυνατότητα να βάλουν το βιβλίο στο ράφι τους, αλλά σχεδόν κανείς δεν προτίθεται να χάσει έστω κι ένα δευτερόλεπτο για να σε εξυπηρετήσει. Μια και η διαδικασία διέφερε, αφού εγώ ήμουν και εκδότης και συγγραφέας μαζί. Ήταν κι αυτό άλλο ένα μάθημα.
—Πες μου λίγα λόγια για το «25th hour project» που είχες φτιάξει. Θα ακολουθήσει και κάτι άλλο;
Πρόκειται για ένα ανοιχτό λογοτεχνικό εγχείρημα που διήρκεσε έναν ολόκληρο χρόνο. Κάθε μέρα ανέβαινε και μία συμμετοχή με τίτλο και θέμα «25η ώρα», όπως φυσικά την ερμήνευε ο καθένας. Ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου και επίσης πολλά κείμενα έμειναν εκτός. Σε λίγες μέρες, όμως, θα ξεκινήσει ένα νέο ανοιχτό λογοτεχνικό πρότζεκτ, όπου αυτήν τη φορά θα συνδέει τη μουσική με τη λογοτεχνία! Το πρότζεκτ θα ονομάζεται «Το γραμμόφωνο». Αλλά περισσότερες πληροφορίες σύντομα (www.grammophono.tumblr.com).
_
Η συνέντευξη είναι από το lifo.gr
http://www.lifo.gr/mag/columns/7275
Συνέντευξη Κατερίνα Ηλιάκη
Φώτο Χάρης Κανελλόπουλος
