Τα δάκρυα είχανε μείνει στο πρόσωπό του, όπως μένει το νερό πάνω σε ένα στεγνό ποτάμι, όμως αυτή τη στιγμή δεν είχανε τόσο πικρή γεύση. Ο χρόνος για να φτάσει στον επόμενο σταθμό είχε ημερεύσει την οργή του και ο πόνος που ένιωθε ήταν λιγότερος. Τα δάκρυα του έκαναν καλό, και τώρα ένιωθε καλύτερα από όλη τη διάρκεια της διαδρομής. Μέσα του είχε ησυχάσει, είχε ηρεμήσει. Αναλογιζόταν βουβά, πως έζησε την πιο πρωτόγνωρη εμπειρία της ζωής του και πως για να πει αυτή τη φράση, έπρεπε να ασπρίσουν τα μαλλιά του και τα γένια του… και πως του γεννηθήκαν ένα σωρό συναισθήματα, βγαίνοντας απλά και μόνο για να περπατήσει…
Το βλέμμα του έπεσε στα φτερά της πεταλούδας, ήταν τόσο υπέροχο αυτό το απειροελάχιστο τετραγωνικό θέας που καταλάμβανε πάνω στη γη! Όμως, ένα μέρος από το αριστερό της φτερό είχε κοπεί. Αναρωτήθηκε πώς και από πού να κόπηκε, μα ύστερα σκέφτηκε πως έχει πετάξει τόσο πολύ σήμερα, κάπου θα σκάλωσε και θα τραυματίστηκε. Παρ’ όλα αυτά, και με κομμένα τα φτερά, μπορούσε να πετάξει!
Τις τελευταίες οχτώ ώρες έζησε την Αθήνα έτσι όπως δεν την είχε ζήσει εβδομήντα χρόνια, έμαθε τις κρυφές πτυχές, αλλά και τους δρόμους που δε θα έβλεπε αν είχε κάνει την ίδια διαδρομή με αμάξι, ή ακόμα και κολλημένος στο παράθυρο του τρένου. Υπολόγισε με το μυαλό του πως το δρομολόγιο Καλλιθέα–Μοσχάτο το τρένο το κάνει περίπου δυόμισι λεπτά και αυτός για να φτάσει στο Μοσχάτο με τα πόδια, χρειάζεται κάπου στη μιάμιση ώρα. Ο κάθε άνθρωπος θα έλεγε πως έχασε τον χρόνο του, αλλά για τον ίδιο κάθε άλλο παρά χαμένος μπορεί να θεωρηθεί ο χρόνος. Αναρωτιόταν πάλι, αν έχει μείνει για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα έξω από το σπίτι του· αλλά και πόσες ανατροπές μπορούν να χωρέσουν σε μια μονάχα μέρα. Θυμόταν πως τους νότιους σταθμούς τους είχε φωτογραφίσει παλιότερα και δεν έκανε πάνω από δύο-τρείς ώρες έξω από το σπίτι και πως τα γεγονότα που του συνέβαιναν δε ξεπερνούσαν το ένα την ημέρα, τώρα όμως το ένα “χτύπημα” διαδεχόταν το άλλο.
—Όλη η ζωή βρίσκεται εδώ, ανάμεσα στις ράγες του τρένου. Οι σταθμοί λένε ψέματα, εκεί το μόνο που κάνουν οι άνθρωποι είναι να κοιτάζουν πότε θα έρθει το επόμενο δρομολόγιο και να προσπαθούν να υπολογίσουν σε ποιο βαγόνι θα καθίσουν, έτσι ώστε να βρεθούν πιο κοντά στην έξοδο. Γιατί να μην ονόμαζαν τους σταθμούς με ονόματα από αισθήματα; Μόνο στη σκέψη, αλλά και στη προφορά, θα αισθανόσουν καλύτερα. Επόμενη στάση Αγάπη, Έρωτας, Ευτυχία, Χαρά, Συμπόνια, Γαλήνη, Αρμονία· τι ειρωνεία, ο ένας εκ των δύο σταθμών που είναι ονοματισμένος με κάποιο αίσθημα να είναι ο σταθμός της Ομόνοιας… Πόσο αξίζει μια αγκαλιά Θεέ μου; Ένα φιλί στο μάγουλο από έναν άνθρωπο που αγαπάς; Για πολλούς είναι ρουτίνα, αλλά για όσους δεν το έχουν είναι χρυσός…
Όλα αυτά μοιάζουν με ένα δρομολόγιο που καλείται να πραγματοποιήσει ο άνθρωπος, όχι όμως την ώρα που πρέπει να ζητήσει βοήθεια, αλλά την ώρα που είναι απόλυτα ευτυχισμένος και δεν του λείπει τίποτα. Πάνω σε εκείνη τη στιγμή, αν μπορέσει να χτίσει μία μικρή φωλιά, όλη η ζωή του θα αλλάξει προς το καλύτερο. Σε αυτό το μοιραίο λάθος υπέπεσε και αυτός, και με την ανάγνωση του άρθρου και με τη γυναίκα του. Δεν του έλειπε κάτι για να την αγαπήσει ή δε χρειαζόταν κάτι ακόμα για να ξεκινήσει τη διαδρομή, τα είχε όλα μπροστά του και αυτός έψαχνε τρόπους πίσω του.
—Γιατί χρειάζεται να πάθει κάποιος καρκίνο για να καταλάβει πως η ζωή είναι μικρή; Γιατί πρέπει να χάσει κάποιον δικό του άνθρωπο για να τον αγαπήσει; Γιατί πρέπει να πονέσουμε για να δούμε τον μέσα μας εαυτό; Οι όμορφες στιγμές της ζωής είναι λίγες και μικρές, τόσο μικρές όσο και οι κόκκοι της άμμου ή οι νιφάδες του χιονιού ή οι στάλες της βροχής.
Στράφηκε λίγο στην πεταλούδα, καθώς εκείνη πετούσε ανέμελη. Του φαινόταν υπέροχο να τη βλέπει μόνο να πετάει!
—Μα στ’ αλήθεια, αυτό είναι. Ξεχάσαμε να αγαπάμε το απλό. Το κοίταγμα. Το τίναγμα των φτερών της, αυτή η φαινομενικά ασήμαντη κίνηση, αυτή η κίνηση που εκφράζει την καθημερινότητα και τη συνήθεια, αυτή η κίνηση μπορεί να γίνει η αιτία για τις μεγαλύτερες αλλαγές, αν επιλέξουμε στη ζωή μας να μας αρέσει το απλό, όχι το λίγο, αλλά το απλό, το αβίαστο και το αυθόρμητο.
_
Αν σε ενδιαφέρει το βιβλίο μπορείς να ρίξεις μια ματιά εδώ.
