Όσα δε βλέπεις με τα μάτια, τα βλέπεις με την καρδιά, τα βλέπεις με την ποίηση, τα βλέπεις πάνω σε ένα ποδήλατο.
Εκεί η όρασή σου αλλάζει, σαν να τοποθετείς φακούς παρατήρησης. Το βλέμμα σου στρέφεται ψηλά, στα μισάνοιχτα παντζούρια, στους ηλιακούς, στα ρούχα που στεγνώνουν στην ταράτσα, ακόμα και στα σύννεφα που δεν προσέχεις ποτέ – μόνο σαν ήσουνα παιδί. Πλέον οι διαδρομές με το αμάξι σου φαίνονται βαρετές και όταν οδηγείς, νοσταλγείς την ώρα που θα καβαλήσεις το δίκυκλό σου. Η ταχύτητα με το αυτοκίνητο μοιάζει εικονική, ανώφελη, στις στροφές δεν αισθάνεσαι τίποτα. Αντίθετα, με το ποδήλατο, οι σφυγμοί σου ανεβαίνουν, όπως όταν ερωτεύεσαι!
Πόσο ωραία μπορεί να είναι η ζωή, όταν βολτάρεις με θέα τον Σαρωνικό; Να ξεκινάς από τον Πειραιά και να καταλήγεις στη Βάρκιζα. Πόση αλμύρα χωράει να περάσει στο σώμα; Πόσα όνειρα πιάνεις το δευτερόλεπτο; Ύστερα, πιο κεντρικά, στα Εξάρχεια και αμέσως μετά να παρατηρείς τις αντιθέσεις της κοινωνίας, στο Κολωνάκι. Σαν απάγκιο μοιάζει ο Λόφος του Στρέφη, ιδανικός για ξεκούραση και τόνωση των δυνάμεων στα πλακόστρωτα μονοπάτια. Κι άλλες φορές για χαλαρή διαδρομή στην Πλάκα και στη νεόκτιστη πλατεία του Μοναστηρακίου, ή στο Θησείο και στον Κεραμικό. Τι ωραία που φαίνεται τις νύχτες η Ακρόπολη;
Να αναζωογονείσαι και να αναπνέεις καθαρό αέρα στο Άλσος Νέας Σμύρνης, στο Άλσος Βεΐκου, στα πέριξ της Καισαριανής, στον Εθνικό Κήπο ή λίγο πιο μακριά στο μεγαλύτερο Αττικό πάρκο Α. Τρίτσης στο Ίλιον. Να κάνεις σκληρό πετάλι στις ανηφόρες του Αλίμου και να φτάνεις στο Λόφο Πανί, ή στις ανηφόρες με την μεγάλη κλίση της Ηλιούπολης, ή πάλι στο Λυκαβηττό. Η προσπάθειά σου όμως ανταμείβεται με τον καλύτερο τρόπο, αφού στο τέλος θα αντικρίσεις και από τα τρία αυτά μέρη, μια Αθήνα διαφορετική, μια Αθήνα όμορφη, μια Αθήνα με κατεβασμένες μάσκες. Και τα αμάξια τώρα πια να έχουν κρυφτεί στα μικρά πολύχρωμα φωτάκια.
Κάνοντας πετάλι, δεν αλλάζει μόνο η όρασή σου, αλλά και η ακοή. Ακόμα κι οι κόρνες μοιάζουν με ξεχασμένες μελωδίες σε παρτιτούρες του Μπετόβεν. Ακόμα και οι Doors μοιάζουν να μην διαλύθηκαν ποτέ. Η φωνή της Simone μοιάζει πιο βελούδινη και τα Διάφανα Κρίνα λιγότερο μελαγχολικά.
Αλλά στα αλήθεια, πόσα χιλιόμετρα χρειάζεται να διανύσεις, για να τα δεις και να τα ακούσεις όλα αυτά;
_
Η πρώτη δημοσίευση έγινε την 31.10.2013 στο DOC TV.
Photo: Γιώργος Ιατρίδης
