Το «Σ’ αγαπώ – Μ’ αγαπάς» είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας

Πριν ξεκινήσει το κυρίως κείμενο, θα ήθελα να πω πως είμαι μεγάλος φαν της σειράς, αλλά και της Cosmote. Οπότε, σε καμία περίπτωση δε θα ήθελα να προσβάλω ούτε τους ηθοποιούς, ούτε τους συντελεστές, ούτε φυσικά το brand της Cosmote. Τα καινούρια όμως επεισόδια έχουν μεγάλη διαφορά φάσης σε σχέση με τα παλιότερα.

Θυμάστε φυσικά πως το «Σ’ αγαπώ – Μ’ αγαπάς» παιζόταν στο πάλαι ποτέ Mega, ένα κανάλι που τώρα έχει κλείσει και σε μερικά χρόνια θα το θυμόμαστε μόνο ως μια γλυκιά ανάμνηση και κάποια νεαρά παιδιά δε θα το ξέρουν καν. Τώρα, εν έτη 2019, η σειρά ανεβαίνει κάθε Πέμπτη στο επίσημο κανάλι στης Cosmote στο YouTube. Αυτή η κίνηση πρέπει να σημειωθεί μιας και καταγράφει την τάση να αποστραφούμε από την τηλεόραση και να οδηγηθούμε αποκλειστικά στο Internet.

Παλιά τα επεισόδια είχαν διάρκεια περίπου 24’ και τώρα έχουν 3’. Οχτώ φορές συρρίκνωση, δε το λες και λίγο! Η συρρίκνωση είναι για εμένα άλλη μία τάση της εποχής! Είναι όπως σε ένα εστιατόριο που παραγγέλνεις μια μερίδα και εκείνος το ονομάζει minimal, αλλά εσύ το λες λίγο.

Τα επεισόδια όπως είπαμε αναρτώνται στο κανάλι της Cosmote στο YouTube, για κάποιο λόγο όμως (ειδική συμφωνία), σχεδόν όλα, έχουν και την ανάλογη θεματική, μιλάνε δηλαδή για router, για selfie, αλλά και για μοναδικές υπηρεσίες της εταιρίας όπως το wifi calling, το smart home, κ.α. Βέβαια, υπάρχουν και φορές που το σενάριο επικρίνει τα καλά σημεία της Cosmote, αλλά αν μη τι άλλο και η αρνητική διαφήμιση, είναι διαφήμιση. Ένα ακόμα κίνημα της εποχής, οι διαφημίσεις λοιπόν, παλιά είχαμε και έχουμε διαφημιστικά μηνύματα, τώρα έχουμε εσωτερικές διαφημίσεις.

Θα το ξαναγράψω, αλλά προτιμώ να γινώ κουραστικός πάρα να με σχολιάζουν από κάτω. Είμαι μεγάλος φαν της σειράς και βγάζω το καπέλο στην ευστροφία της Δήμητρας Παπαδοπούλου, αλλά και στο υποκριτικό ταλέντο του Θοδωρή Αθερίδη. Όμως, δεν μπορώ να μην αναφέρω πως η ιδέα έχει υποστεί διπλή ένεση διασκευής. Αρχικά, η ιδέα είναι βασισμένη από τη σειρά «Un gars, une fille», και δεύτερον, κάτι που έπαιζε τη σεζόν 2000-2001 και 2001-2002 το ξανά κάναμε διασκευή το 2019. Οι διασκευές μας έχουν κατακλείσει τελευταία, προσπαθούμε να επεξεργαστούμε έτοιμες ιδέες, παρά να γράψουμε κάτι από το μηδέν, όπου φυσικά αυτό έχει και μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας.

Παλιότερα, ανοίγαμε την τηλεόραση, μαζευόμασταν στο σαλόνι και βλέπαμε την αγαπημένη μας σειρά με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Ήταν και αυτός ένας τρόπος επικοινωνίας. Τώρα, χωρισμένοι κατά άτομο, βλέπουμε τη σειρά από το κινητό ή από το tablet. Αν θέλουμε να πούμε κάτι για την σειρά σχολιάζουμε μέσα σε ένα ηλεκτρονικό κουτάκι, αντί να συζητάμε και να κάνουμε διάλογο με άλλους. Άρα, κλεινόμαστε ακόμα λίγο παραπάνω στον εαυτό μας.

Συγκρίνοντας καθαρά το παλιό σενάριο με το νέο, νιώθω πως υπάρχουν τρομερές διαφορές ως προς την ποιότητα. Οι παλιοί διάλογοι ήταν πιο αυθόρμητοι, με μεγαλύτερη ελευθερία έκφρασης και θεματολογίας, και εν γένει είχαν περισσότερο γέλιο, που αυτό είναι και το ζητούμενο σε μια κωμική σειρά. Εν αντίθεση με τους νέους διαλόγους που ίσα που καταφέρνεις να γελάς, αλλά προφανώς για αυτό, παίζουν ρόλο όλα τα προηγούμενα.

“Ωραία όλα αυτά…”, θα έλεγε κάποιος, αλλά το θέμα είναι τι κάνουμε; Θα αφήσουμε έτσι την κοινωνία, αβοήθητη; Θα αφήσουμε τον εαυτό μας, αβοήθητο; Ο κάθε ένας λοιπόν, νιώθω, πως ξέρει το πόστο του και τι πρέπει και τι μπορεί να κάνει, ο κάθε ένας από εμάς ας βάλει το λιθαράκι του να βοηθήσει την κοινωνία.