Γνωρίζω τον Βαγγέλη Χατζηγιάννη και τους ΧατζηΦραγκέτα αρκετά χρόνια. Τους θαυμάζω για τον αυθορμητισμό τους, για τα τραγούδια τους, αλλά και για το πηγαίο χιούμορ που διαθέτουν. Οι στίχοι τους μπορεί να μοιάζουν απλοϊκοί και καμιά φορά ασύνδετοι, αλλά δεν είναι. Χρειάζεται μεγάλη ευφυΐα και δουλειά για να καταγράψεις την καθημερινότητα με χιούμορ, κάτι που το κάνουν σε υπερβολικά καλό βαθμό. Με αφορμή λοιπόν το νέο δίσκο που κυκλοφόρησε ο Βαγγέλης Χατζηγιάννης πριν λίγες μέρες είπαμε μερικά πραγματάκια.
Πες μου λίγα λόγια για τον δίσκο «ΛοΓοθεραπεία».
Είναι δέκα τραγούδια του Γιάννη Λογοθέτη φτιαγμένα από τα “χεράκια μου”… Είναι τραγούδια αντικαταθλιπτικά, χορευτικά, σουξεδιάρικα, ευχάριστα και συγκινητικά.
Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Γιάννη ΛοΓοθέτη;
Ήθελα από παλιά να κάνω κάτι με τον ΛοΓό είναι και από τις βασικές επιρροές των ΧατζηΦραγκέτα… Από κοντά γνώρισα τον ΛοΓό μέσω του Φοίβου Δεληβοριά, που είναι παλιοί γνώριμοι… Είναι ιδιαίτερα τα τραγούδια του και έχουνε σφραγίδα. Το “πλήρωμα του χρόνου” ήρθε τώρα που μπορούσα και εγώ να φέρω εις πέρας μια ολοκληρωμένη μουσική δουλειά.
Με ποια κριτήρια διάλεξες τα τραγούδια;
Τα εφτά από τα δέκα είναι παλιά τραγούδια διαλεγμένα από εμένα και το Φοίβο Δεληβοριά που μας άρεσαν πολύ. Είναι και τρία καινούρια ακυκλοφόρητα που ήθελε ο ΛοΓό να μπούνε σε αυτή τη συλλογή. Θα μπορούσε ο δίσκος να έχει δέκα άλλα τραγούδια και να ήταν εξίσου ωραίος, έχει πολλά ο ΛοΓό…
Είναι δύσκολο να διασκευάζεις έναν άνθρωπο που θαυμάζεις;
Για εμένα καθόλου, επειδή μου αρέσει να παίζω διάφορα μουσικά όργανα, να ηχογραφώ να ενορχηστρώνω και να μιξάρω… Tο βλέπω σαν ευκαιρία να φτιάχνω τραγούδια, χωρίς να “κουραστώ” να γράψω δικούς μου στίχους.
Νιώθω πως συναντιέται ένα γενεαλογικό δέντρο στον δίσκο αυτό, ΛοΓοθέτης, Δεληβοριάς κι εσύ. Γενικά τα τραγούδια σας έχουν χιουμοριστική διάθεση, αλλά φυσικά και κοινωνική, από πού πηγάζει αυτό;
Ναι όντως, συναντώνται 3 γενιές τραγουδοποιών.
Την αίσθηση του χιούμορ τη βάζει και η μουσική στα τραγούδια. Φαντάσου το “Ήταν Ψεύτικα” του Άκη Πάνου σε ματζόρε μπλουζ
και να το λέει ο Γιοκαρίνης, θα πήγαινε αλλού η φάση… και θα γκρούβαρε εννοείται. Αλλά γενικά… για εμένα τα τραγούδια είναι λέξεις. Δεν κάνω εικόνα στο μυαλό μου αυτό που ακούω (ή διαβάζω) ασχέτως και αν οι στίχοι είναι περιγραφικοί. Για αυτό δεν μου αρέσουν και τα μυθιστορήματα. Μου αρέσουν οι πολύ οι παροιμίες και τα γνωμικά. Το “Δίδαγμα και το Ρητό” που λέγαμε παλιά στο κατηχητικό. Έτσι, ο καθένας τραγουδάει τις λέξεις που τον “φτιάχνουνε” και τον κάνουν να περνάει ευχάριστα την ώρα που τραγουδάει (αν είναι ειλικρινής και δεν υποκρίνεται). Εγώ ας πούμε δεν μπορώ να τραγουδήσω… “φωνή εντόμου τώρα είναι η φωνή μου / φυτό αναρριχώμενο η ζωή μου” ούτε “για τις παλιές αγάπες μη μιλάς / στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω” μου πάει άλλο στυλ… “Ρε Ισαάκ ρε Νεύτωνα που σου έπεσε το μήλο / κι έκανες τη βαρύτητα τον πιο καλό σου φίλο” ή ας πούμε… “Μια βραδιά στη Βαικάλη έπαθα ζημιά μεγάλη / σαν τον ποντικό στη φάκα με έπιασαν στην Τιτικάκα”.
Ακόμα, ξέρω πως είσαι και λάτρης του παλιού ρεμπέτικου τραγουδιού, τι έχει απομείνει από αυτό το είδος σήμερα;
Είμαι λάτρης συγκεκριμένων τραγουδιών του ρεμπέτικου. Από το ρεμπέτικο δεν έχει απλά “απομείνει” κάτι… το γουστάρει πολύς κόσμος, γιατί είναι απλό, λιτό και απέριττο. Γενικά δεν διαχωρίζω τα στυλ της μουσικής… από τη δυτικότροπη μουσική θα πάρεις ενορχηστρώσεις, αρμονίες και ακόρντα και από τα ρεμπέτικα και τα παραδοσιακά θα πάρεις τις λαϊκές κλίμακες, τα ταξίμια, τους αμανέδες κλπ και πρέπει να τα μπλέκεις όλα αυτά… τα 4-5 τελευταία χρόνια αυτό κάνω.
Τι ονομάζουμε σουξέ στις μέρες μας; Το επιδιώκεις όταν γράφεις τα δικά σου κομμάτια;
Σουξέ έχει και ένας καλλιτέχνης που κάνει live με 30 άτομα κοινό και ξέρουν και οι 30 τα τραγούδια του… Οι αριθμοί, τα νούμερα, τα viewsκαι τα ποσά δεν λένε τίποτα… Σημασία έχει να μπαίνεις στην καρδιά του άλλου και όταν σε φέρνει στο μυαλό του, να λέει … “αυτός είναι καλό άτομο”.
Για ακόμα μία φορά, όλα τα τραγούδια κυκλοφορούν ελεύθερα και δωρεάν στο Internet και συγκεκριμένα στο YouTube, μονόδρομος ή επιλογή;
Μακάρι να έβγαζα και σε cd και σε βυνίλιο διάφορα πράγματα που κάνω. Αλλά δεν τα ξέρω καλά αυτά τα κόλπα… θα τα μάθω όμως, που θα μου πάει…; Η συγκεκριμένη δουλειά πάντως ίσως να βγει και σε cd. ‘Έχει και ωραίο εξώφυλλο.
Μουσική και βιοπορισμός στις μέρες μας, πώς συνδέονται αυτά;
Όπως συνδέονται σε όλους τους επαγγελματικούς κλάδους… Πολλοί ασχολούνται με τη μουσική… άλλοι την παλεύουνε καλά, άλλοι την παλεύουνε μέτρια, άλλοι κάνουν και άλλη δουλειά ταυτόχρονα. Ξέρω πάντως αρκετούς που ζούνε από τη μουσική με κάποιο τρόπο.
Είδα και πως υπάρχει και μια αμοιβαία αγάπη με τον Κούτσι, τον Λεωνίδα Κουτσόπουλο δηλαδή, εκείνος σας τραγούδησε, εσύ του αφιέρωσες κομμάτι, πες μου λίγα λόγια για αυτό.
Ο Κουτσόπουλος γουστάρει ΧατζηΦραγκέτα, παίζει κιθάρα κιόλας. Γνωριστήκαμε στο “Σταυρό του Νότου” που είχε live ο Φραγκιαδάκης. Ήταν ευγενικός και νομίζω είναι καλός άνθρωπος και για αυτό έγραψα τον “Ύμνο του Κουτσόπουλου”.
Επόμενα σχέδια; Έχεις προγραμματίσει συναυλίες-εμφανίσεις;
Από το χειμώνα έχουμε στήσει μια μπάντα το “Νέο Λαϊκό Σχήμα” και ίσως ξανακάνουμε κάποιες εμφανίσεις. Πάντα βγάζω καινούρια τραγούδια
στο κανάλι JetoKalto Records στο YouTube. Θα κάνουμε και ΧατζηΦραγκέτα εμφάνιση στην “Ταράτσα του Φοίβου” τον Ιούλιο.
_
Η πρώτη δημοσίευση έγινε στο site “Η Πόλη Ζει“.
