Γράφω και με απασχολεί (αυτά τα δύο βέβαια πάνε μαζί) πολύ συχνά για τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Θεωρώ πως είναι το Α και το Ω σε μία κοινωνία να υπάρχουν όμορφες σχέσεις, να υπάρχει σεβασμός και ο ένας να επηρεάζει τον άλλον θετικά. Όμως, τα τελευταία χρόνια απομακρυνόμαστε ολοένα από το διπλανό μας, ακόμα και από τον εαυτό μας… Πέρασα τις ώρες του σεισμού σε ένα από τα δυτικά προάστια της Αθήνας. Εκεί με βρήκε, εκεί μας βρήκε. Δε θα περιγράψω τα δευτερόλεπτα του εγκέλαδου που για όλους μας ήταν από κάθε άποψη συγκλονιστικά, αλλά τη διαδικασία ύστερα.
Κάπου κοντά στις τρεις η ώρα, και αφού από τον πρώτο σεισμό είχαν περάσει περίπου σαράντα πέντε λεπτά, οι κάτοικοι της περιοχής άρχισαν να μαζεύουν μερικά πράγματα από το σπίτι τους και να οδεύουν προς τις πλατείες, τις εκκλησίες, τα γήπεδα και σε οποιονδήποτε ανοιχτό χώρο υπήρχε εκεί· με την υποψία φυσικά κάποιου ισχυρού μετασεισμού.
Ο ήλιος έκαιγε, ντάλα μεσημέρι γαρ, και οι κάτοικοι προσπαθήσουν μέσα στον πανικό τους να πιάσουν μια καλή θέση σε κάποιους από τους προαναφερόμενους χώρους. Μερικά πράγματα που διέκρινα πως είχαν πάρει ήταν υπολογιστές, τηλεοράσεις, ηχοσυστήματα, τα κατοικίδια φυσικά, μόνο φαγητό δεν είχαν πάρει… Είναι φοβερό πάντως πως σε κάτι τέτοιες καταστάσεις που νιώθεις πως έρχεται το τέλος του κόσμου να σκέφτεσαι πως θες να προφυλάξεις τα αντικείμενα αξίας σου… Η όλη κατάσταση έμοιαζε σαν ένα ξεμπρόστιασμα του χαρακτήρα.
Παρ’ όλα αυτά, η δόνηση της επιφάνειας της γης, που οφείλεται σε διάφορα αίτια και κυρίως στη μετατόπιση των πλακών του γήινου φλοιού μας φέρνει πιο κοντά, μας ενώνει. Μετατοπίζει και τους δικούς μας αόρατους φραγμούς. Αφού λοιπόν οι περισσότεροι κάτοικοι είχαν συγκεντρωθεί σε μεγάλους και ανοιχτούς χώρους είχαν την ευκαιρία να συνομιλήσουν, να γνωριστούν. Φίλοι τα είπαν μετά από καιρό, αγόρια πείραζαν κορίτσια κάνοντας λογοπαίγνια με τριξίματα και δονήσεις, μπαρμπάδες ξανασυνάντησαν εγγόνια (κάτι σαν «πάμε πακέτο»), γείτονες γνώρισαν γείτονες (πραγματοποιήθηκε συνάντηση παλιάς εποχής γειτόνων με AirBnB γείτονες) και άλλα τέτοια παράδοξα εν μέσω πιθανότητας μετασεισμικής ακολουθίας.
Στα αλήθεια, χρειάζονται καταστροφές και φυσικά φαινόμενα για να έρθουν πιο κοντά οι άνθρωποι; Εμείς μόνοι μας δεν μπορούμε να κουνήσουμε τις πλάκες μας και τα πόδια μας και να δονήσουμε τα πιο νωθρά μας κύτταρα; Μακάρι η καρδιά μας από τώρα και στο εξής, αντί με χτύπους, να μετριέται με μικρά ρίχτερ. Να νιώθουμε συνέχεια σεισμούς και μετασεισμούς από δονήσεις έρωτα!
_
Η πρώτη δημοσίευση έγινε στο site “Η Πόλη Ζει“
