Ο Δεκέμβρης ήταν πολύ μοναχικός και κρύος. Το μόνο του φωτεινό σημείο ήταν κάποια μικρά λαμπάκια που φόραγε στις γιορτές… είχε χιόνια μέσα στην καρδιά του. Κι επιπλέον, δεν είχε ερωτευτεί ποτέ του! Ώσπου, εντελώς ξαφνικά, είδε ένα καλαντάρι! Άρχισε να το ξεφυλλίζει, κι όταν πήγε στην όγδοη φωτογραφία σταμάτησε.
Εκεί είδε την Αυγουστία! Αυτό ήταν! Την ερωτεύτηκε! Τα χρώματά της ήταν τόσο λαμπερά κι ωραία! Η ομορφιά της ξεχείλιζε, έστω κι από μια μικρή φωτογραφία. Είχε χυθεί όλη η θάλασσα στα δυο της μάτια, το σώμα της είχε τόση αλμύρα, που πραγματικά, όλο το χιόνι του κόσμου, έλιωνε στα βλέφαρά της!
Στον Γενάρη και στον Φλεβάρη –στους δυο του φίλους– μίλαγε συνέχεια για εκείνη, μπορεί να μην την είχε γνωρίσει, αλλά η φωτογραφία τον έκανε να φτιάχνει τόσα πολλά όνειρα… Μίλαγε και έχανε τα λογικά του, κόμπιαζε… Ακόμα και τις στιγμές που δεν είχαν τι να πουν, δεν μίλαγαν για το τι καιρό θα κάνουν, αλλά για τα μαλλιά και τα μάτια της Αυγουστίας.
—Πώς θα γίνει να την συναντήσω; Είπε ο Δεκέμβρης.
—Μα αυτό είναι φύση αδύνατο, μένει πολύ μακριά, μένει επτά μήνες μακριά μου! Είπε ο Γενάρης.
Ο Φλεβάρης όμως είχε διαφορετική άποψη, δεν ήταν τόσο πολύ μονόχνοτος όπως οι άλλοι δύο. Ήξερε να διασκεδάζει και να χορεύει, έστω και κουτσός… επίσης, ήθελε να “εκδικηθεί” την Αυγουστία, γιατί του έκλεψε μία μέρα…
—Λοιπόν το βρήκα, του είπε. Για να συναντήσεις την κοπέλα, πρέπει να πας στο άλλο ημισφαίριο, στον κάτω κόσμο δηλαδή!
—Μα αυτό είναι πολύ επικίνδυνο, αν δεν ξαναγυρίσει τι θα γίνει ο κόσμος; Πετάχτηκε ο Γενάρης.
—Ο κόσμος μας δεν έχει ανάγκη τις μέρες του Δεκέμβρη, έτσι κι αλλιώς, γκρίζες είναι όλες! Ο κόσμος μας έχει ανάγκη από αγάπη, αν χαθεί αυτό, θα χαθούμε κι εμείς, κι ο κόσμος, και όλα! Λοιπόν φίλε μου θα πας;
—Φυσικά και θα πάω! Θα περιμένω πρώτα να τελειώσει η βάρδιά μου και μετά θα πάω. Πρωτομηνιά θα φύγω.
Έτσι κι έγινε! Έδωσε την σκυτάλη στον φίλο του και έφυγε για το άλλο ημισφαίριο. Εκεί όπου θα συναντούσε την Αυγουστία. Ταξίδεψε για αρκετό καιρό μέχρι που έφτασε στον άλλο κόσμο. Άρχισε να ψάχνει παντού, αλλά ήταν πολύ δύσκολο να τη βρει. Τελικά, τη βρήκε, ένα ζεστό βράδυ να περπατάει μόνη σε μια άδεια παραλία.
—Γεια, είμαι ο Δεκέμβρης.
—Γεια σου, είμαι η Αυγουστία.
—Δεν περίμενα να είσαι τόσο λυπημένη…
—Ζω πολύ καιρό σε αυτό το τοπίο, δεν με πλησιάζουν, φοβούνται, ντρέπονται, μόνο την ημέρα που βγάζω το φεγγάρι έρχονται όλοι πλάι μου…
—Μα αυτό είναι πολύ χαζό, να σε αγαπούν για μία ημέρα μόνο, ενώ θα μπορούσαν τριανταμία!
—Ναι, είναι.
Ο Δεκέμβρης έπρεπε να δράσει γρήγορα, δεν τον σήκωνε η εποχή… ένιωθε να τον λούζει κρύος ιδρώτας, αλλά δεν ήξερε αν φταίει το κλίμα, ή επειδή στέκεται δίπλα της…
Πήγε προς στο μέρος της και τη φίλησε.
—Δεν μπορώ να κάτσω παραπάνω, αν κάτσω παραπάνω δεν θα σε ξανά δω ποτέ, θα έρχομαι όμως κάθε χρόνο την ίδια μέρα.
—Καταλαβαίνω! Ο έρωτας κρατάει για μια στιγμή. Είπε εκείνη.
Μετά από αυτό, ο Δεκέμβρης γλύκαινε ολοένα τον καιρό του…
_
To «eyelands» και οι εκδόσεις «Παράξενες Μέρες» ανακοίνωσαν τα αποτελέσματα του 2ου διαγωνισμού σύντομου διηγήματος της ιστοσελίδας eyelands. Το θέμα του διαγωνισμού ήταν: «Χειμώνας». Τριάντα δύο διηγήματα θα συμπεριληφθούν στην έκδοση που θα κυκλοφορήσει το Νοέμβριο. Ο Δεκέμβρης ήταν ένα εξ αυτών.
Φωτογραφία εξωφύλλου: Γιώργος Ιατρίδης
