Ξενυχτάς, κοιμάσαι νωρίς, στριφογυρίζεις στο κρεβάτι, στο άδειο κρεβάτι. Ξυπνάς αργά, ξυπνάς νωρίς κι η μέρα μοιάζει καρμπόν με την προηγούμενη. Στους ώμους σου κουβαλάς όνειρα, μερικά είναι δικά σου, μερικά είναι κλεμμένα, αλλά η αξία τους παραμένει. Αν δεν είχες και αυτά θα ρίζωνες στο στρώμα και για κλαδιά θα είχες μαξιλάρια.
Η ζωή σε αναφυλαξία. Η αναφυλαξία αντιμέτωπη με τη ζωή. Εμείς αντιμέτωποι με όλους και με όλα. Τα φάρμακα όχι μόνο γλυκαίνουν το νερό, αλλά μας κάνουν και παρέα. Πλέον τα συναντάμε περισσότερο κι από τους φίλους μας.
Αν όλα ήταν διαφορετικά; Αν όλα ήταν διαφορετικά δεν θα ήσουν εσύ, θα ήταν κάποιος άλλος. Ένας άλλος με άλλα όνειρα, ένας ξένος με ξένα όνειρα. Αυτό είναι το σώμα μας, ένα ξένο σώμα βουτηγμένο στις ονειρώξεις.
Στο δημοτικό μου μάθανε προς τα που πέφτει ο βορράς. Αρκετά χρήσιμο γιατί βορειοδυτικά υπάρχει ένα φαρμακείο και βορειανατολικά ένα νοσοκομείο. Όμως, προς τα πού πέφτει η αγάπη;
Γύρισα από το μπάνιο, πήρα μόνος μου την πετσέτα, μόνος μου σκουπίστηκα, μόνος μου ξέστρωσα το σεντόνι, μόνος μου τυλίχτηκα, μόνος μου έκανα να κοιμηθώ, μα δεν κοιμήθηκα. Η αγάπη είναι σε όλα αυτά όταν υπάρχει το μαζί. Να έχεις την αγάπη ως μόνη σου αποστολή.
