-Δύσκολο να είσαι το φεγγάρι, είπε πάλι η γιαγιά.
-Γιατί είναι δύσκολο; τη ρώτησε γεμάτη περιέργεια η Αλίκη.
-Γιατί κάνει όλη τη δουλειά μόνο του τη νύχτα στον ουρανό. Όλοι κοιτάζουν το φεγγάρι για να τους δείξει το δρόμο, τ’ αστέρια δε φωτίζουν αρκετά.
-Ε, λοιπόν κι εγώ νιώθω σαν το φεγγάρι μερικές φορές! είπε η Αλίκη.
-Εσύ γιατί; γέλασε η γιαγιά. Έχεις κι εσύ δουλειά τη νύχτα και δεν το έχω καταλάβει;
-Όχι, αλλά νιώθω κι εγώ μόνη ώρες ώρες ώρες.
_
Η αγκαλιά που ψήλωνε, Μάριος Μάζαρης
Εκδόσεις Παπαδόπουλος
Σελίδες: 32
Πληροφορίες:
Ένα κορίτσι που θα ήθελε να είναι πιο ψηλό.
Μια γιαγιά που θα ήθελε να είναι πιο πολλά.
Ένα φεγγάρι που θα ήθελε να μη νιώθει μόνο του.
Κι ανάμεσά τους μπόλικα αστέρια.
Μια ιστορία για δρόμους που φωτίζονται, για φόβους
που μοιράζονται, μα πάνω απ’ όλα για την αγκαλιά:
τη μαγική εκείνη αγκαλιά που λειτουργεί σαν απάντηση
σ’ έναν κόσμο με πολλά ερωτήματα.
Μια ιστορία ενσυναίσθησης που αξίζει να διαβαστεί
σε μια τάξη, σε ένα σπίτι, σε ένα δάσος ή ακόμα
και σ’ έναν καθρέφτη μπροστά.
