Της Αγγελικής Μουρατίδου
Αν αυτοεγκλωβιζόμαστε σε μία εικόνα, έναν ρόλο, έναν τρόπο ζωής, ο οποίος δεν ανταποκρίνεται στον αληθινό εαυτό μας, τότε στην πραγματικότητα εμποδίζουμε την προσωπική μας εξέλιξη και αφήνουμε το δυναμικό μας αναξιοποίητο. Αν ζούμε τη ζωή μας σύμφωνα με τα θέλω και τη λογική άλλων, τότε στερούμε από τον εαυτό μας μια ζωή με αυθεντικότητα και νόημα. Αν παραμένουμε σε τοξικές ή δυσλειτουργικές σχέσεις που δεν μας εκφράζουν, αν είμαστε δέσμιοι νοσηρών έξεων και συνηθειών, τότε έχουμε συρθεί σε μια ζωή μακριά από τις βαθύτερες ανάγκες μας, αφήνοντας την ψυχή μας κατεστραμμένη. Αν κρατάμε τα σχέδια και τα όνειρά μας σε εκκρεμότητα, αν οι πράξεις μας δεν υποστηρίζουν τους στόχους μας, αν οι μέρες μας απλά περνούν και χάνονται, ενώ θα μπορούσαμε να παράξουμε έργο θετικό για εμάς και τους γύρω μας, τότε βιώνουμε μια ανισορροπία, τότε ζούμε την Αντίφαση.
Όσο αποφεύγουμε να πραγματοποιήσουμε αυτό που θέλουμε και χρειαζόμαστε, όσο αναλωνόμαστε σε στείρες, μη δημιουργικές αντιφάσεις, όσο δεν επιδιώκουμε με συνειδητή πρόθεση αυτό που είμαστε προορισμένοι να γίνουμε, τόσο η πίεση που ασκούν πάνω μας οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες και προσδοκίες αυξάνεται. Το αίσθημα του ανικανοποίητου μας κατακλύζει και η πικρή επίγευση που αφήνει η ματαίωση των επιθυμιών και προσδοκιών μας δηλητηριάζει τη ζωή μας. Κάτι τέτοιο μας στερεί ζωτική ενέργεια και δύναμη δημιουργίας, μας απομακρύνει συνεχώς από την Αποστολή μας, την πλήρωση του ανθρώπινου μεγαλείου Νου και Ψυχής που υπάρχει εν δυνάμει στον καθένα μας. Γινόμαστε ένα κακέκτυπο αυτού που μπορούμε να είμαστε, μέχρι που φτάνουμε σε ένα σημείο, όπου η πορεία μας πλέον δεν είναι αναστρέψιμη.
Ζώντας στην Αντίφαση αυτός που σκοτώνουμε είναι αυτός που μπορούμε να γίνουμε, ο ανώτερος εαυτός μας..
_
Cover: Ismail Inceoglu
