Δυο δευτερόλεπτα χωρίς καμία αίσθηση. Δυο δευτερόλεπτα χωρίς τον παραμικρό έλεγχο. Δυο δευτερόλεπτα σε κώμα. Δυο δευτερόλεπτα στην άβυσσο. Δυο δευτερόλεπτα δίχως ίχνος ύπαρξης. Δυο δευτερόλεπτα δίχως κάποιο ζωτικό κύτταρο, έστω κι αν η καρδιά λειτουργεί ακόμα. Δυο δευτερόλεπτα σε
-Αν ήταν η μέχρι τώρα ζωή σου μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή η σκηνή; Στα “φτερά του έρωτα” είναι η σκηνή που τρώει στο κεφάλι τη ρομφαία ο πρωταγωνιστής και ξεκινάει το ταξίδι της ανακάλυψης του άλλου
Οι στίχοι από το είκοσι ως και το δυοχιλιάδες είναι τα δάκρυα αυτών, που ‘γραφαν με ψυχή ανάρμοστοι πολιτικοί σαν αυστηρές μανάδες δεν άφηναν το αλφάβητο να μπει μες στη ζωή Το αίμα έβαψε αργά τα ποιήματα του Παύλου κι
«Παρ’ όλα αυτά, είμαι σίγουρος ότι και εμείς κατά βάθος είμαστε έντομα, δεν έχουμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε από το να σέρνουμε τα σώματά μας σε δυο τετραγωνικά μέτρα, μέχρι να αφήσουμε μια μέρα το κουφάρι μας σε μια γωνιά,
Γιατί άραγε είμαστε τόσο ομιλητικοί μπροστά από τον υπολογιστή και πίσω από αυτόν σιωπούμε; Γιατί με τόση μανία αλλάζουμε τα στάτους μας; Τι άραγε είναι οι περίφημες “καταστάσεις”; Τα τατουάζ που θέλαμε να χαράξουμε; Οι κραυγές που δε βγάλαμε; Ή
-Αν ήταν η μέχρι τώρα ζωή σου μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή η σκηνή; Επειδή μόλις διάβασα την ερώτηση μου ήρθε στο νου μου ένα ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη θα παραθέσω την πρώτη μου σκέψη προσπερνώντας την
«Παρά το γεγονός ότι σήμερα οι νέοι συγγραφείς δεν πιστεύουν στην στρατευμένη λογοτεχνία, μολονότι θεωρούν ξεπερασμένο να πιστεύεις κανείς ότι μπορείς να αλλάξεις την Ιστορία με ένα βιβλίο και θεωρούν ότι η λογοτεχνία πρέπει να είναι μόνο ψυχαγωγία, εγώ εξακολουθώ
-Αν ήταν η μέχρι τώρα ζωή σου μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή η σκηνή; Fiddler On The Roof – If I Were A Rich Man ειδικά το φινάλε!!! -Γιατί αποδημούν τα πουλιά; Δεν αποδημούν όλα τα πουλιά,
Η θάλασσα κρεμιέται στις φωνές σ’ αυτές που για αγάπες δε μιλάνε το σώμα να νικήσουν με στιγμές τη τέρψη προσπαθούν να λησμονάνε Τα κύματα στολίζουν το λαιμό φορώντας του μια γεύση απ’ αλμύρα στα πάθη να φορέσουν φυλακτό να
Μες στις λέξεις μου φωλιάζει ένα δέντρο μοναξιάς και το πνίγω σε ένα κύμα, που περνάει μα σου ψιθυρίζω λόγια που δεν άκουσες ποτέ και πολλά που το μυαλό σου, δε χωράει Η φωνή σου διαπερνάει τις στιγμές που δεν
Μιας και η Αθήνα έχει γεμίσει με στιχάκια από τον Καβάφη, είπα και εγώ να αναρτήσω 3 ποιήματα του από την πολύ ωραία ποιητική συλλογή που έχουν φτιάξει οι “Μοντέρνοι καιροί”. Διαβάστε & έπειτα διαδώστε την ποίηση όσο μπορείτε, έτσι
Μπορεί να μοιάζει με μια κοινότυπη και ανώφελη τελεία, αλλά δεν είναι. Δεν είναι τελεία που τοποθετήθηκε για να κλείσει κάτι, ούτε για να κλειστεί κάπου, δεν εξυπηρετεί κανέναν και τίποτα, φωνάζει όπως φωνάζουν κι οι λέξεις, δεν είναι σύμβολο!
