Κρυβόσουνα συνέχεια σε ένα λευκό σεντόνι
σ’ ένα χαρτί που έπλεξες να ζήσεις για φωλιά
και έψαχνες στο άπειρο το δρόμο που τελειώνει
τον δρόμο που θα στόλιζε την άδεια σου αγκαλιά
Τα λόγια που μας χάρισες τα κάναμε κορνίζα
και τα φιλήσαμε βουβά χωρίς καμιά ντροπή
μα πως να φύγει η μοναξιά που ‘ναι βαθιά στη ρίζα
χωρίς να πάρεις είδηση μας γέμισες σιωπή
[R]
Είκοσι χρόνια ύστερα τι θέλεις απ’ το φως μας
μονολογήσου μόνη σου επάνω στη σκηνή
μία σκηνή που έφτιαξες για να ‘σαι ο άνθρωπός μας
να παίζεις και να τραγουδάς στο πάτωμα γυμνή
Στα σύνορα της αρετής, στα σύνορα της πλήξης
οι στίχοι που μας άφησες γερή κληρονομιά
κι όλα αυτά που πίστευες πως έχεις να μας δείξεις
ήταν σαν μια παράσταση μέσα στην ερημιά