Προχτές συνάντησα τυχαία έναν γνωστό μου στο δρόμο. Μου έστελνε κατά καιρούς μηνύματα να βγούμε, να τα πούμε, αλλά η αλήθεια είναι πως εγώ τον απέφευγα.
Του έλεγα συνεχώς πως δεν έχω χρόνο. Όταν συναντηθήκαμε νόμιζα πως δεν θα θέλει να μου μιλήσει, παρ’ όλα αυτά, εκείνος με αγκάλιασε σαν να ήμουν ο καλύτερος του φίλος. Τόσο δυνατή αγκαλιά που πραγματικά χάθηκα στα χέρια του. Κάποια στιγμή, μετά από λίγο, και ενώ ακόμα με κράταγε στην αγκαλιά του, κουράστηκα, και του είπα:
«Ηρέμησε ρε».
«Χάρηκα που σε είδα». Εκείνος μου απάντησε.
«Εντάξει, αλλά σταμάτα να κάνεις έτσι». Του είπα.
Τώρα που σκέφτομαι εκείνη τη στιγμή συγκινούμε, θα ήθελα να κρατήσει και άλλο αυτή η αγκαλιά. Όμως εγώ προτίμησα να απομακρυνθώ από εκείνον και του μίλησα και άσχημα.
Μια αγκαλιά είναι μια κίνηση τόσο απλή, ανέξοδη, μια κίνηση που εκφράζει πολλά περισσότερα από μια φιλία. Μια αγκαλιά σημαίνει πως δίπλα σου είμαι προστατευμένος, πως δεν φοβάμαι, πως είμαι προφυλαγμένος από όλα τα δεινά του κόσμου, πως μπορώ να χαλαρώσω, και πως εδώ είναι σαν το σπίτι μου.
Με μια αγκαλιά αισθάνεσαι τον άλλο καλύτερα, έρχεσαι πιο κοντά του, ακούς την καρδιά του να χτυπάει, βιώνεις όλη τη ψυχοσύνθεση και όλη τη συναισθηματική κατάσταση που έχει ο άλλος. Αν με μια λέξη αισθάνεσαι όμορφα, πόσο μάλλον με μία αληθινή αγκαλιά.
Η παράδοση λέει πως κάθε φορά που αγκαλιάζουμε κάποιον πρόθυμα κερδίζουμε μια μέρα ζωής. Εγώ λέω πως κάθε φορά που θέλουμε να αγκαλιάσουμε κάποιον και δεν το κάνουμε χάνουμε μια μέρα ζωής.
Αγάπα χαζέ, οι αγκαλιές είναι δωρεάν, αλλά πολύτιμες.
_
Η πρώτη δημοσίευση έγινε στο site Η Πόλη Ζει
