Ας υποθέσουμε πως ο μόνος ορίζεται με Α, και ας υποθέσουμε πως η μόνη ορίζεται Β. Αν η αγάπη είναι το Χ, τότε Α+Β=Χ, σωστά;
Το πρόβλημα δεν είναι στα δεδομένα, ούτε στο αποτέλεσμα, ούτε στο σύνθημα που τόσο όμορφα γράφτηκε. Το πρόβλημα είναι στην πράξη, και στην κυριολεξία και στη μεταφορά, το πρόβλημα είναι στην πράξη. Είναι στην πρόσθεση. Εμείς αντί για την πρόσθεση, δίνουμε έμφαση στην αφαίρεση, στη διαίρεση και στη διάσπαση.
Μπορούμε όμως να αλλάξουμε τα δεδομένα προς το μέρος μας, έτσι κι αλλιώς εμείς φτιάξαμε του αριθμούς, τα νούμερα και τα σύμβολα. Μπορούμε λοιπόν, να σπάσουμε την μία πράξη, σε δύο πράξεις, έτσι ώστε να έχουμε ένα πιο δυνατό σύνολο, ένα πιο δυνατό άθροισμα. Έτσι λοιπόν έχουμε ως εξής: Α+Χ=Β και Β+Χ=Α.
Τώρα με τα ίδια ακριβώς δεδομένα, νομίζω πως η πράξη γίνεται πιο εύκολη. Αν ο μόνος αγαπήσει τον εαυτό του, τότε στο τέλος της πράξης, θα φτάσει στην μόνη. Αντίστοιχα και η μόνη, αν αγαπήσει αυτό που πραγματικά είναι, στο τέλος του δρόμου, θα φτάσει στον μόνο.
Αν προσθέσουμε αγάπη στις ζωές μας, τότε θα λάβουμε και αγάπη. Και επίσης μπορούμε να ξεχάσουμε κάθε λογής μαθηματικά, που το ξέρω, μας την σπάγανε από το δημοτικό.
_
Η πρώτη δημοσίευση έγινε στο site “Η Πόλη Ζει“
