Η ζωή μας έχει γίνει μια παρατραβηγμένη αλήθεια, μια ξεχειλωμένη αλήθεια. Μια αλήθεια που την βλέπουμε στις οθόνες μας και ύστερα επιζητάμε να γίνει και πράξη. Με οποιαδήποτε επίπτωση, χωρίς φόβο και αναστολές, χωρίς απαγορεύσεις. Ούτε μας ενδιαφέρει αν είναι νόμιμο ή αν είναι ηθικά σωστό ή αν είναι ακόμα ένα παρατράγουδο στην έτσι κι αλλιώς παραφωνία των καιρών.
Πλέον μας ενδιαφέρουν οι μικρές ονειρώξεις, παρά τα μεγάλα όνειρα. Προτιμάμε να είμαστε κομπάρσοι στον εφιάλτη μας, παρά πρωταγωνιστές στο όνειρό μας. Παλεύουμε να ζήσουμε τη στιγμή, αλλά τελικά ζούμε μια παρόρμηση. Άραγε, να φταίνε οι μεγαλύτεροι που μας δώσανε απλόχερα τη σκυτάλη ή η νέα γενιά που βαυκαλίζεται με δεισιδαιμονίες;
Ο λαός λέει: «μ’ όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις», οι κακές κοινωνίες και οι κακίες γενιές δε φυτρώνουν· ευδοκιμούν από τα σπάργανα της πραγματικότητας. Απλά, παλιότερα δεν φαινόντουσαν οι τόσο ακραίες εκφάνσεις της κοινωνίας, γιατί δεν υπήρχαν κοινωνικά δίκτυα, κάμερες παρακολούθησης και εν γένει μια είδηση δεν αναπαράγονταν με τον ίδιο ρυθμό.
Οποιοδήποτε περιστατικό που θίγει, προσβάλλει, εμποδίζει, έστω και ελάχιστα την ελευθερία ενός ανθρώπου για εμένα είναι βιασμός. Ακόμα και το να περάσεις με κόκκινο, πόσο μάλλον οι πιο αρρωστημένες πράξεις. Δεν είναι καν λύση είναι να βγάζουμε τα γούστα μας όταν είμαστε μόνοι μας, γιατί ούτε εκεί είμαστε μόνοι μας. Μας βλέπει ο εαυτός μας.
Αν δε συμβεί κάτι ραγδαίο, όλες οι γενιές θα είναι νοτισμένες με αίμα, με σπέρμα και με υγρά από τα μάτια. Λύση είναι να ανοίξουμε διάπλατα τα παράθυρά μας και να δούμε τη θέα. Ύστερα, τα μυστικά θα γίνουν εμπνεύσεις και οι επιθυμίες πραγματοποιημένα όνειρα. Ας ζήσουμε με φως. Αληθινό φως.
_
Illustration: Valerie Thai
