Η ζωή είναι πολύ μακριά. Η ζωή μας είναι πολύ μακριά. Η ζωή μας βρίσκεται σε ένα παραθαλάσσιο χωριό με θέα το δάσος. Και όσα μας ‘κρυψαν οι άνθρωποι θα μας τα φανερώνουν τα πουλιά. Φυσικά και εκεί θα υπάρχουν άνθρωποι. Θα υπάρχουν όσοι άνθρωποι χρειαζόμαστε. Θα υπάρχουν άνθρωποι με κλειστά κινητά, αλλά με ανοιχτά μάτια. Θα υπάρχουν αγκαλιές, αλλά και φίλοι για να πίνουμε μπύρες. Θα υπάρχουν γεμάτες αγκαλιές και γεμάτες μπύρες. Όσα δε φτάνουμε θα μας τα ξεβράζει την επόμενη μέρα η θάλασσα. Και όσα δε φτάνει η θάλασσα θα μας τα τάζει το φεγγάρι. Θα ανάβουμε φωτιές με τα μάτια και η μόνη μας προσμονή θα είναι να μας βρει η νύχτα με αυτούς που αγαπάμε. Η ζωή τότε θα κοντύνει κάποια μέτρα, αλλά εμείς θα ψηλώσουμε μερικούς πόντους. Θα έχουμε τα πάντα σε ένα πραγματικό κάδρο που θα είναι το μπαλκόνι μας. Δε θα χρειαζόμαστε πλαστικές αναμνήσεις, ούτε πλαστικά like. Ούτε τα εικονικά κάδρα του Instagram. Θα φοράμε άνετα ρούχα, ίσως και πιτζάμες και θα τριγυρνάμε ευτυχισμένοι. Θα μαλώνουμε, φυσικά και θα μαλώνουμε, αλλά η αλμύρα της θάλασσας θα γιατρεύει τα προβλήματα. Θα γίνουμε ένα με το χώμα. Και θα καταλάβουμε πια πως μεγαλώνει ένα δέντρο. Ύστερα θα απλώσουμε τα χέρια μας. Και το δάσος θα είμαστε εμείς. Θα ζήσουμε καλά.
_
Φωτογραφία: Γιώργος Ιατρίδης
