«Εμπιστεύσου και λίγο το πρόσωπο. Άσ’το να δείχνει και όχι μόνο να φαίνεται. Σταμάτα να κοιτάς τις αυτιστικές σου φωτογραφίες που δείχνουν εσένα σε καθρέφτη. Όμορφη. Σταμάτα να παίρνεις τη δύναμη που σου λείπει από την ίδια σου τη σάρκα
Στα πλαίσια μιας άσκησης στο Μικρό Πολυτεχνείο, όπου το θέμα της άσκησης ήταν να γράψουμε ένα παραμυθοτράγουδο, με ήρωα, τόπο, δράση, χρόνο, τρόπο. Προέκυψε αυτό εδώ το τραγούδι. Ένα παιδί απόδημο με τσάντα και σανδάλια στο δρόμο βγαίνει για να
Ανάθεμα κι αν καταλάβαινα τι συνέβαινε με όλους αυτούς τους αυτοαποκαλούμενους ποιητές και πεζογράφους της γενιάς μου. Έλλειψη ταλέντου; Έλλειψη αντίληψης της εποχής; Μαϊντανοί κάθε είδους βαυκαλίζονταν με την επιθυμία να δουν τον εαυτό τους τυπωμένο σε παχύ χαρτί. Έτσι,
Γ.Ι.: Σε φοβίζει αυτή η εποχή; Σε φοβίζει που βλέπεις ανθρώπους που έχουν ταλέντο να μην προχωράνε; Α.Λ.: Αν με φοβίζει κάτι είναι το γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν μιλάνε μεταξύ τους πια. Είναι κλεισμένοι στους εαυτούς τους και στο άγχος της επόμενης
Γιατί άραγε φωτογραφίζουμε; Γιατί με τόσο πάθος θέλουμε να απαθανατίσουμε την στιγμή; Αφού όλοι λένε ζήσε την στιγμή, γιατί εμείς θέλουμε την στιγμή φωτογραφία; 6 από του πιο αγαπημένους μου Έλληνες-νίδες φωτογράφους κλίθηκαν να απαντήσουν στην ερώτηση του τίτλου. “Γιατί
Πόσο καιρό ζεις μόνος; Πόσο καιρό σε διακατέχουν οι τύψεις; Βαρέθηκες μωρέ τη ζωή, και ακόμα δεν την έχεις ζήσει, σε νιώθω. Που είναι η πραγματική χαρά, που κρύβεται γαμώτο; Για κάποιους είναι η εστίαση των συναισθημάτων στα μύχια της
Μία μέθοδος υπάρχει για να μείνεις πολλές ώρες ακίνητος, να κοιτάζεις κάπου ή κάτι επίμονα. Έτσι και ο Γιώργος, αναπόφευκτα κοίταζε τις θάλασσες μέσα στα μάτια της. Είχε μείνει σταθερός και χωρίς να κουνιέται για τόση ώρα, που ούτε και
Σε ένα στενό υπόγειο χωρίς καθόλου φώτα ανάψαμε τρία κεριά να μοιάζουν βαρελότα Δίπλα απ’ το παράθυρο στο ραγισμένο τζάμι κοπήκανε τα όνειρα τα πήρε το ποτάμι Και την στιγμή του τραπεζιού του κόσμου το ρεγάλο συλλάβισα το φαγητό να
Προτρέχω, βλέπω το μέλλον, όχι δε βλέπω τίποτα. Τίποτα από ό,τι φαντάστηκα παλιά δεν έχει γίνει. Παραμόνω λίγα. Ξανασκέφτομαι, συμβαίνουν όλα. Όλα έχουν τοποθετηθεί κατάλληλα. Όλα έχουν ειπωθεί κατάλληλα. Εγώ λείπω. Περνούν, φεύγουν καταστάσεις, γυρίζει, αναποδογυρίζει ο κόσμος… όλα αυτά που έμαθα,
Η είδηση έμοιαζε σαν φάρσα τηλεφωνική και το αγύριστο κεφάλι μου δεν έλεγε να την πιστέψει. Σίγουρα κάποιος άλλαξε του χρόνου τη ροή και κάποιος έλυσε της θάλασσας τα μάγια, μα όχι ήταν αληθινή… ίσως για να υπενθυμίσει σε όλους εμάς που γράφουμε, αφενός, τη
Σήμερα θα σας παρουσιάσω ένα σχετικά καινούριο blog. Ένα blog που έφτασε τυχαία στα μάτια μου και στα αυτιά μου. Έτσι όπως δηλαδή έρχονται και τα ωραία πράγματα. Στην αρχική του σελίδα μας καλωσορίζει με ένα μινιμαλισμό, αλλά και με
“Η αγάπη ζει στα μικροπράγματα Ζει στα ασήμαντα και στα απλά Δωσ’ μου και άλλα τέτοια εσύ ασήμαντα Για να ζήσω εγώ σημαντικά” Στίχοι: Κοραλία Αλιφραγκή “Ακουστά σ’ έχουν τα κύματα Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς Πώς λες ψιθυριστά το “τί” και
