ΚΕΙΜΕΝΑ

Η πολυκατοικία

Έχετε δοκιμάσει ποτέ, πόσο αναπαυτικά είναι τα σκαλιά μιας ξένης πολυκατοικίας; Μιας πολυκατοικίας με μεγάλο κήπο, τραπέζι, κόκκινες τριανταφυλλιές και που είναι λίγο πιο δίπλα από εκεί μου μένετε;

Το νησί

Κάποιος μου ζήτησε εκατόν είκοσι λέξεις για να σε περιγράψω.

Λείπει πάλι ο θεός

Κάποια στιγμή συναντήθηκαν τυχαία δύο βλέμματα. Ανάμεσα σε τρία εκατομμύρια πληθυσμό που έχει η Αθήνα, συναντήθηκαν “τυχαία”…

Χάσαμε τη μαγεία

Συνήθως η ζωή είναι άδικη, μα η μόνη αδικία στον κόσμο, είναι πως αδικείς τον εαυτό σου.

Μέρες αργίας

Οι μέρες μας είναι πολύ αργές, και οι ώρες μας περνούν αθόρυβα. Φτάσαμε σε ένα σημείο, να φωνάζουμε και να εκλιπαρούμε για λίγη αγάπη.

Τα φάρμακα

Φάρμακα για να ζήσεις, φάρμακα για να μην ζήσεις, φάρμακα για τα πάντα, σου λέω.

Τέσσερα λεπτά

Η ζωή μοιάζει με ένα σκουλικιασμένο πράσινο μήλο. Τα πάντα γύρω μας σαπίζουν, χαλάνε, ασχημαίνουν, εμείς ασχημαίνουμε. Γύρω μας επικρατεί θλίψη για το άγνωστο· αντί να βασιλεύει η χαρά, η χαρά για αυτό που δε ξέρουμε πως θα έρθει.

Θάλασσα

Μια φορά κι έναν καιρό, ήμασταν τόσο αμίλητοι εμείς οι άνθρωποι, που ακόμα και η θάλασσα φοβήθηκε τη σιωπή μας.

Πάνω σε ένα ποδήλατο

Κάνοντας πετάλι, δεν αλλάζει μόνο η όρασή σου, αλλά και η ακοή. Ακόμα κι οι κόρνες μοιάζουν με ξεχασμένες μελωδίες σε παρτιτούρες του Μπετόβεν. Ακόμα και οι Doors μοιάζουν να μην διαλύθηκαν ποτέ. Η φωνή της Simone μοιάζει πιο βελούδινη και τα Διάφανα Κρίνα λιγότερο μελαγχολικά.