Οι άνθρωποι που αγαπώ, με κάνουν να γράφω καλά. Οι άνθρωποι που αγάπησα και που δεν είναι κοντά μου, με κάνουν να γράφω ακόμα καλύτερα. Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αν η μοναξιά που νιώθω έρχεται από μόνη της ή την
Πόσοι ξεχασμένοι σελιδοδείκτες να υπάρχουν στα βιβλία· και γιατί οι άνθρωποι ξεχνάνε τους σελιδοδείκτες μέσα; Κι όταν οι σελιδοδείκτες δεν είναι σελιδοδείκτες κάθε αυτού, αλλά κάρτες, εισιτήρια του μετρό, αποδείξεις, σημειώματα, μολύβια, τριαντάφυλλα. Ή μάλλον αποξηραμένα τριαντάφυλλα, όπου ο χρόνος τα έχει
Ο σύγχρονος συγγραφέας πρέπει να έχει κάτι παραπάνω από τον παλιότερο συγγραφέα. Πιο παλιά, το μόνο που ένοιαζε έναν συγγραφέα ήταν πώς θα ολοκληρώσει το βιβλίο του και τι συμβόλαιο θα κάνει με τον οίκο του. Αυτές ήταν λίγο πολύ
Υπάρχουν κάποιες συνήθειες που τις θεωρούμε δεδομένες, γιατί πολύ απλά γεννηθήκαμε με αυτές. Υπάρχουν άνθρωποι δίπλα μας, που δεν μπορούν να δουν ή να ακούσουν ή να μιλήσουν ή δεν μπορούν να αγγίξουν. Εσείς που τα έχετε όλα λοιπόν, μην
Εδώ, στο κέντρο του κόσμου, αλλά και στη μέση του πουθενά, ότι κι αν κάνει ο άνθρωπος θα είναι ασήμαντο, αλλά είναι πολύ σημαντικό να το κάνει. Ένα τηλέφωνο σε ένα ξεχασμένο φίλο, ένα χάδι σε κάποιον που γνώρισε πριν
Φτιαγμένες ζωές, πνιγμένες στο ψέμα και στην ματαιότητα αλοιμένες με λογιών μάσκαρα και με πουτανίστικα κραγιόν δεμένες με σφιχτές fendi ζώνες αλλά χαλαρωμένες την ώρα της ηθικής, θα συναντηθούν στην πιο άδεια στιγμή της μέρας και θα προβάρουν απροκάλυπτα αισθησιακά
Κρυβόσουνα συνέχεια σε ένα λευκό σεντόνι σ’ ένα χαρτί που έπλεξες να ζήσεις για φωλιά και έψαχνες στο άπειρο το δρόμο που τελειώνει τον δρόμο που θα στόλιζε την άδεια σου αγκαλιά Τα λόγια που μας χάρισες τα κάναμε κορνίζα
Ένα καινούριο λογοτεχνικό project μόλις άρχισε! Τίτλος: 25η ώρα / 25th Hour Θεματική: το θέμα είναι τελείως ελεύθερο, αλλά χρειάζεται να έχει κάποια σχέση με τον τίτλο. Έκταση: από 140 χαρακτήρες (όσο δηλαδή είναι ένα tweet) μέχρι ένα διήγημα (1500 λέξεις). Είδος: Κανένας περιορισμός. Μονόλογος, στίχος, ποίημα,
Από όπου κι αν περάσαμε, αφήσαμε σπόρους, αφήσαμε τα σημάδια μας, αφήσαμε στιγμές, φυτέψαμε στιγμές. Τώρα οι στιγμές μεγαλώσανε, και έχουνε γίνει δέντρα, και μας ζητάνε χάρες. Μας ζητάνε να μεγαλώσουμε κι εμείς μαζί με εκείνες, κι όχι να υποκρινόμαστε
Έκλεισα τα μάτια και έκατσα ξαπλωμένος στο γυμνό χώμα. Το μόνο χρώμα που μου ήρθε στο μυαλό, ήταν το κόκκινο των χειλιών. Των δικών σου χεριών, που με άγγιζαν και με φίλαγαν.
Μόνος στο έρημο νησί ο μόνος φίλος μου με έχει κάνει πέρα κι ο μόνος γείτονας δε λέει καλημέρα πίσω απ’ το τζάμι με κοιτάζει το πρωί Μόνος στο έρημο νησί βλέπω τον κόσμο από δυο εφημερίδες και τη σιωπή
Ο Νίκος Καζαντζάκης (18 Φεβρουαρίου 1883 – 26 Οκτωβρίου 1957) ήταν Έλληνας μυθιστοριογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας. Θα μπορούσα να γράψω αμέτρητες παραγράφους για τον Νίκο Καζαντζάκη, αλλά θα περιοριστώ σε μερικές προτάσεις. Έτσι κι αλλιώς και εκεινού δεν του άρεσαν τα πολλά λόγια, αλλά οι πράξεις! Αρχικά,
Δεν μπορώ να φανταστώ πως οι άνθρωποι επιλέγουν μέρες και εποχές για να αγαπήσουν, πως ρίχνουν το φλιτζάνι και τα χαρτιά για να δουν αν είναι καλή περίοδος, δεν μπορώ να φανταστώ επίσης, πως υπάρχουν άνθρωποι που προτιμούν να κάτσουν
