Όλες οι βόλτες σ’ ήτανε μονόδρομες πορείες σε μια συνήθεια έχτισες ολόκληρες στιγμές κι ο λογισμός σου άρχισε να πλέκει ιστορίες πως θα μπορέσεις να κρυφτείς, στου χρόνου τις ρωγμές. Τα βράδια είχες ξεναγό φεγγάρια λυπημένα αυτά σου δείχναν διαδρομή,
Οι έρωτες τρέχουν σαν άλογα δίχως τα γκέμια και εμείς προχωράμε κοιτώντας το χρώμα της χαίτης οι έρωτες φεύγουν, Σεπτέμβρη καιρό στα μελτέμια χωρίς να θυμούνται ποιος είναι στα αλήθεια δραπέτης Το κλάμα του ονείρου χαράζει τα μέσα μας βράχια
Με συνεπαίρνει η λαγαρή λίμνη αυτό το μεσοδιάστημα του ερέβους και του ξημερώματος, που αποπνέει ευδία αύρα. Τα λόγια μου ξεχειλίζουν και βγαίνουν χωρίς να το θέλω, κρένω στα πουλιά να με ακολουθήσουν με ένα σκοπό που εκείνη την ώρα
Δημοσιευμένο άρθρο μου στη LiFO, μιλά για τα Social Media. Μπορείτε να το διαβάσετε από εδώ.
Θα ‘θελα τόσο πολύ να σε γνωρίσω, να μάθω που (δεν) δουλεύεις, που μένεις και πόσο χρονών είσαι. Να μάθω για ‘σένα κάθε λεπτομέρεια, τι μουσική ακούς, πια άρθρα διαβάζεις και ποιες ταινίες σου αρέσουν. Ακόμα, τις σειρές που βλέπεις
Στένεψε ο κόσμος, μια σελίδα και η σιωπή έγινε παράγραφος. Η ερωτική εξομολόγηση, τρεις οργασμοί και η φυγή η μόνη συμφωνία. Η γεροντική μου άνοια δε βοηθάει να θυμηθώ μα ούτε και να ξεχάσω, ένα παιδί που πνίγηκε από τα
