Πόσο καιρό ζεις μόνος; Πόσο καιρό σε διακατέχουν οι τύψεις; Βαρέθηκες μωρέ τη ζωή, και ακόμα δεν την έχεις ζήσει, σε νιώθω. Που είναι η πραγματική χαρά, που κρύβεται γαμώτο; Για κάποιους είναι η εστίαση των συναισθημάτων στα μύχια της
Μία μέθοδος υπάρχει για να μείνεις πολλές ώρες ακίνητος, να κοιτάζεις κάπου ή κάτι επίμονα. Έτσι και ο Γιώργος, αναπόφευκτα κοίταζε τις θάλασσες μέσα στα μάτια της. Είχε μείνει σταθερός και χωρίς να κουνιέται για τόση ώρα, που ούτε και
Σε ένα στενό υπόγειο χωρίς καθόλου φώτα ανάψαμε τρία κεριά να μοιάζουν βαρελότα Δίπλα απ’ το παράθυρο στο ραγισμένο τζάμι κοπήκανε τα όνειρα τα πήρε το ποτάμι Και την στιγμή του τραπεζιού του κόσμου το ρεγάλο συλλάβισα το φαγητό να
Προτρέχω, βλέπω το μέλλον, όχι δε βλέπω τίποτα. Τίποτα από ό,τι φαντάστηκα παλιά δεν έχει γίνει. Παραμόνω λίγα. Ξανασκέφτομαι, συμβαίνουν όλα. Όλα έχουν τοποθετηθεί κατάλληλα. Όλα έχουν ειπωθεί κατάλληλα. Εγώ λείπω. Περνούν, φεύγουν καταστάσεις, γυρίζει, αναποδογυρίζει ο κόσμος… όλα αυτά που έμαθα,
Ή έρωτας με την πρώτη ματιά. Στα αλήθεια, έχει συμβεί σε κανέναν τα τελευταία τρία-τέσσερα χρόνια; Ή μήπως είναι ένα συναίσθημα που χάνεται ολοένα στον καιρό; Αρχικά, συνέβαλε η μεγάλη έκρηξη των social media. Το 2008 μπήκε στη ζωή μας
Συλλαβίζεις με τα χείλη σου τα αστέρια και φοράς όλη την νύχτα στην ματιά σου πόσα άραγε να πέφτουν στην ποδιά σου πόσα άραγε να κρύβεις μες στα χέρια Σε ποια γλώσσα τους μιλάς και σου μιλάνε ποιο τραγούδι ψιθυρίζουν
Ζαμπέτα ακούγαμε μαζί, στου Βύρωνα τις σκάλες και βλέπαμε τις κάντιλακ να τρέχουν σα σκιές ονείρατα και έρωτες δύο μικρές ψιχάλες σε ένα καιρό νεροποντής που γέρνει τις συκές [R] Φωνές απ’ το διάδρομο, μιλάει μια τσαγιέρα το τσάι είναι
Οι άνθρωποι εστιάζουμε μόνο στο κοντινό και στο εφήμερο, παρ’ όλα αυτά, ψάχνουμε την ευτυχία, όσο πιο μακριά γίνεται! Δεν πηγαίνουμε ποτέ σε ένα μέρος που είναι δίπλα μας, μα πάντα αναζητάμε το πιο μακρινό λιμάνι, και έτσι χανόμαστε… Χρόνια
#TWEET_STORIES: Λογοτεχνία σε 140 χαρακτήρες [ Συλλογή 371 μικροδιηγημάτων ] Η πρωτοποριακή συλλογή 371 μικροδιηγημάτων της Open Book κυκλοφόρησε! Κατεβάστε την εντελώς δωρεάν και μοιραστείτε την ελεύθερα. Κάπου εκεί βρίσκεται και η δικιά μου. Μπορείτε να το κάνετε από τον
Όλες οι βόλτες σ’ ήτανε μονόδρομες πορείες σε μια συνήθεια έχτισες ολόκληρες στιγμές κι ο λογισμός σου άρχισε να πλέκει ιστορίες πως θα μπορέσεις να κρυφτείς, στου χρόνου τις ρωγμές. Τα βράδια είχες ξεναγό φεγγάρια λυπημένα αυτά σου δείχναν διαδρομή,
Οι έρωτες τρέχουν σαν άλογα δίχως τα γκέμια και εμείς προχωράμε κοιτώντας το χρώμα της χαίτης οι έρωτες φεύγουν, Σεπτέμβρη καιρό στα μελτέμια χωρίς να θυμούνται ποιος είναι στα αλήθεια δραπέτης Το κλάμα του ονείρου χαράζει τα μέσα μας βράχια
Με συνεπαίρνει η λαγαρή λίμνη αυτό το μεσοδιάστημα του ερέβους και του ξημερώματος, που αποπνέει ευδία αύρα. Τα λόγια μου ξεχειλίζουν και βγαίνουν χωρίς να το θέλω, κρένω στα πουλιά να με ακολουθήσουν με ένα σκοπό που εκείνη την ώρα
