Τα φάρμακα
Φάρμακα για να ζήσεις, φάρμακα για να μην ζήσεις, φάρμακα για τα πάντα, σου λέω.
Φάρμακα για να ζήσεις, φάρμακα για να μην ζήσεις, φάρμακα για τα πάντα, σου λέω.
Η ζωή μοιάζει με ένα σκουλικιασμένο πράσινο μήλο. Τα πάντα γύρω μας σαπίζουν, χαλάνε, ασχημαίνουν, εμείς ασχημαίνουμε. Γύρω μας επικρατεί θλίψη για το άγνωστο· αντί να βασιλεύει η χαρά, η χαρά για αυτό που δε ξέρουμε πως θα έρθει.
Κάνοντας πετάλι, δεν αλλάζει μόνο η όρασή σου, αλλά και η ακοή. Ακόμα κι οι κόρνες μοιάζουν με ξεχασμένες μελωδίες σε παρτιτούρες του Μπετόβεν. Ακόμα και οι Doors μοιάζουν να μην διαλύθηκαν ποτέ. Η φωνή της Simone μοιάζει πιο βελούδινη και τα Διάφανα Κρίνα λιγότερο μελαγχολικά.
Ένας σταθμός από το βιβλίο μου, “Το φαινόμενο της πεταλούδας”.
Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα παραθαλάσσιο χωριό, ζούσαν δύο κάτοικοι. Ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Δεν κατοικούσε κανείς, μα κανείς άλλος.
Σε αυτό το σταθμό άρχισε να συναντάει τους πρώτους ανθρώπους. Σκέφτηκε πως είναι περίεργο να τον δουν μαζί με την πεταλούδα, αλλά αυτόματα έδιωξε τη σκέψη αυτή. Οι άνθρωποι είναι τελείως αδιάφοροι, οι περισσότεροι κυκλοφορούν με σκυμμένο το κεφάλι και
Να διαβάζεις ποίηση κάθε μέρα, κι όχι να παραθέτεις ένα απόσπασμα από τη Δημουλά την παγκόσμια ημέρα. Να διαβάσεις παιδικά βιβλία ή βιβλία γενικότερα κάθε μέρα, κι όχι να αντιγράφεις ένα διάλογο από το Μικρό Πρίγκηπα την παγκόσμια ημέρα. Να
Σαν ανθρωπάκια pac-man γυροφέρνουμε και εμείς, ψάχνοντας, ή μάλλον, κυνηγώντας την αγάπη, με τη διαφορά πως εμείς πέφτουμε σε πραγματικούς τοίχους. Σκουντουφλάμε κάθε μέρα στην ίδια μας τη δουλειά, στο ίδιο μας το σπίτι, χωρίς να βγάζουμε λέξη, χωρίς να
Φοβάμαι τους συγγραφείς που έχουν μεγαλύτερο βιογραφικό από την ιστορία που θέλουν να μου πουν.
Προδημοσίευση Θησείο Ίσως το πιο όμορφο κομμάτι ολόκληρης της διαδρομής να είχε μόλις αρχίσει. Του άρεσε πάρα πολύ αυτό το μέρος, του θύμιζε κάτι από την παλιά όμορφη Αθήνα. Τα σοκάκια, τα μαγαζιά και πάνω από όλα οι άνθρωποι. Οι
Φίλτρα για ιστοσελίδες, φίλτρα για να μην κολλήσει ιό ο υπολογιστής, φίλτρα στο instagram