
Το νησί
Κάποιος μου ζήτησε εκατόν είκοσι λέξεις για να σε περιγράψω.
Κάποια στιγμή συναντήθηκαν τυχαία δύο βλέμματα. Ανάμεσα σε τρία εκατομμύρια πληθυσμό που έχει η Αθήνα, συναντήθηκαν “τυχαία”…
Συνήθως η ζωή είναι άδικη, μα η μόνη αδικία στον κόσμο, είναι πως αδικείς τον εαυτό σου.
Οι μέρες μας είναι πολύ αργές, και οι ώρες μας περνούν αθόρυβα. Φτάσαμε σε ένα σημείο, να φωνάζουμε και να εκλιπαρούμε για λίγη αγάπη.
Φάρμακα για να ζήσεις, φάρμακα για να μην ζήσεις, φάρμακα για τα πάντα, σου λέω.
Η ζωή μοιάζει με ένα σκουλικιασμένο πράσινο μήλο. Τα πάντα γύρω μας σαπίζουν, χαλάνε, ασχημαίνουν, εμείς ασχημαίνουμε. Γύρω μας επικρατεί θλίψη για το άγνωστο· αντί να βασιλεύει η χαρά, η χαρά για αυτό που δε ξέρουμε πως θα έρθει.
Κάνοντας πετάλι, δεν αλλάζει μόνο η όρασή σου, αλλά και η ακοή. Ακόμα κι οι κόρνες μοιάζουν με ξεχασμένες μελωδίες σε παρτιτούρες του Μπετόβεν. Ακόμα και οι Doors μοιάζουν να μην διαλύθηκαν ποτέ. Η φωνή της Simone μοιάζει πιο βελούδινη και τα Διάφανα Κρίνα λιγότερο μελαγχολικά.
Ένας σταθμός από το βιβλίο μου, “Το φαινόμενο της πεταλούδας”.
Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα παραθαλάσσιο χωριό, ζούσαν δύο κάτοικοι. Ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Δεν κατοικούσε κανείς, μα κανείς άλλος.
Σε αυτό το σταθμό άρχισε να συναντάει τους πρώτους ανθρώπους. Σκέφτηκε πως είναι περίεργο να τον δουν μαζί με την πεταλούδα, αλλά αυτόματα έδιωξε τη…