Κρυβόσουνα συνέχεια σε ένα λευκό σεντόνι σ’ ένα χαρτί που έπλεξες να ζήσεις για φωλιά και έψαχνες στο άπειρο το δρόμο που τελειώνει τον δρόμο που θα στόλιζε την άδεια σου αγκαλιά Τα λόγια που μας χάρισες τα κάναμε κορνίζα
Μόνος στο έρημο νησί ο μόνος φίλος μου με έχει κάνει πέρα κι ο μόνος γείτονας δε λέει καλημέρα πίσω απ’ το τζάμι με κοιτάζει το πρωί Μόνος στο έρημο νησί βλέπω τον κόσμο από δυο εφημερίδες και τη σιωπή
Λόγω της εποχής είπα να γράψω μια λίστα με τραγούδια που έχουν τη λέξη “μάσκα“· και μερικά ακόμη συνθετικά της. Κάποιοι από αυτούς είναι πολύ δυνατοί στίχοι, γραμμένοι κι εμπνευσμένοι πάντα από τους ανθρώπους και τις αδυναμίες τους! Αν πας το
Η θάλασσα κρεμιέται στις φωνές σ’ αυτές που για αγάπες δε μιλάνε το σώμα να νικήσουν με στιγμές τη τέρψη προσπαθούν να λησμονάνε Τα κύματα στολίζουν το λαιμό φορώντας του μια γεύση απ’ αλμύρα στα πάθη να φορέσουν φυλακτό να
Μες στις λέξεις μου φωλιάζει ένα δέντρο μοναξιάς και το πνίγω σε ένα κύμα, που περνάει μα σου ψιθυρίζω λόγια που δεν άκουσες ποτέ και πολλά που το μυαλό σου, δε χωράει Η φωνή σου διαπερνάει τις στιγμές που δεν
Ο Αττίκ λοιπόν, είχε γράψει ένα εκπληκτικό τραγούδι για να υμνήσει τα πανέμορφα μάτια της Μαρίκας Φιλιππίδου. Το καταπληκτικό αυτό βαλσάκι που είχε τίτλο “Είδα Μάτια”, γρήγορα αγαπήθηκε από τον κόσμο κι έγινε μεγάλη επιτυχία. Κάποιο βράδυ, αφότου ο Αττίκ
Ζαμπέτα ακούγαμε μαζί, στου Βύρωνα τις σκάλες και βλέπαμε τις κάντιλακ να τρέχουν σα σκιές ονείρατα και έρωτες δύο μικρές ψιχάλες σε ένα καιρό νεροποντής που γέρνει τις συκές [R] Φωνές απ’ το διάδρομο, μιλάει μια τσαγιέρα το τσάι είναι
