γιώργος ιατρίδης

Το τέλος του κόσμου ΙΙΙ

Γιατί να υπάρχει “τέλος του κόσμου” και να μην υπάρχει μια ακαθόριστη αρχή που δεν τελειώνει ποτέ; Βέβαια, νιώθω πως αν αρχίσουμε να αναζητάμε για το πώς τελειώνει ο κόσμος και ποια θα είναι τα αίτια και τα αποτελέσματα, θα χάσουμε κάτι από το σήμερα, θα χάσουμε κάτι από τη στιγμή. Θα χάσουμε κάτι από το μυστήριο της ζωής. 

Το βάζο

Έχουμε φτιάξει ένα νοητό βάζο όπου εκεί τοποθετούμε όλα όσα θα θέλαμε να έχουμε και δεν μπορούμε να τα πιάσουμε. Το νοητό βέβαια γίνεται ανόητο, σαν και εμάς. Οπότε ταιριάζουμε τέλεια με το νέο μας παιχνίδι.

Ο σεισμός μέσα μας!

Κάπου κοντά στις τρεις η ώρα, και αφού από τον πρώτο σεισμό είχαν περάσει περίπου σαράντα πέντε λεπτά, οι κάτοικοι της περιοχής άρχισαν να μαζεύουν μερικά πράγματα από το σπίτι τους και να οδεύουν προς τις πλατείες, τις εκκλησίες, τα γήπεδα και σε οποιονδήποτε ανοιχτό χώρο υπήρχε εκεί· με την υποψία φυσικά κάποιου ισχυρού μετασεισμού.

Το τέλος του κόσμου ΙΙ

Την ύστατη ώρα δεν θα παίξει ρόλο ο ωκεανός των followers που έχουμε, αλλά πόσους ανθρώπους έχουμε ξεδιψάσει.

Το τέλος του κόσμου

Για τους επιστήμονες το τέλος του κόσμου είναι ένα αντίστροφο Big Bang, για τους φυσικούς η μαζική εξαφάνιση των ειδών, για τους οικονομολόγους είναι το Μεγάλο Φίλτρο, για τους προγραμματιστές τα ρομπότ με νοημοσύνη, για τους μαθηματικούς το άπειρο, για τους δημοσιογράφους το αύριο και για τους πολιτικούς να μην μπορούν να πουν ψέματα.

Με δίευρο τον Νίκο Καζαντζάκη, δε θα γίνουμε πιο πολιτισμένοι

Η ιστορία μας ξέβρασε στο πέρασμα Ανατολής και Δύσης, τα μάτια μας βέβαια, δεν κοιτάζουν ούτε την ανατολή, ούτε τη δύση. Βάλαμε τα χεράκια μας και βγάλαμε τα ματάκια μας, όπως λέει και ο λαός. Μα, ο λαός αυτός, δεν έχει καμία ελπίδα…

Εσύ πού ήσουν?

Εσύ πού ήσουν, κάθε φορά που σε ζήταγα; Κάθε φορά που σε συζήταγα, μα ποτέ μου δε σε σύστησα σε κάποιον…