Μπορεί μια αίθουσα αναμονής να σου αλλάξει τη ζωή;
Εγώ δεν έχω ιδέα… απλά έγραψα ένα χριστουγεννιάτικο ερωτικό διήγημα με ψήγματα μαύρης κωμωδίας…
Η αίθουσα αναμονής σε ιατρεία ή εν γένει στις δημόσιες υπηρεσίες σου χαρίζει χρόνο με τον εαυτό σου. Χρόνος πολύτιμος στις μέρες μας καθώς είμαστε σε ένα μόνιμο πάρε-δώσε. Άρα, η λύση είναι να κάνουμε συχνότερες επισκέψεις στα ιατρεία; ΌΧΙ, σίγουρα δεν είναι αυτή η λύση, η λύση είναι να τα βρούμε πραγματικά με τον εαυτό μας και κάθε μέρα να ανεβαίνουμε μια ακόμα πίστα στη ζωή.
Τρίτη 24/12
Το ημερολόγιο έγραφε 24 Δεκέμβρη όταν ο Αντώνης περίμενε τον οδοντίατρο· μιας και ήταν αρκετά τυπικός στα ραντεβού του, είχε αρκετό χρόνο για να σκεφτεί. Συνειδητοποίησε πως ο χρόνος είναι πολύτιμος, σπαταλάμε χρόνια σε ανούσια πράγματα και σχέσεις, αντί να βρούμε λίγο χρόνο μέσα στη μέρα, έτσι ώστε να τα πούμε με τον εαυτό μας. Εκείνος είχε ένα ξεκάθαρο στόχο, η δικιά του επόμενη πίστα ήταν να βρει μια κοπέλα.
Ένα πράγμα ήθελε μόνο να έχει, ή άντε δύο, να είναι όσο πιο απλή γίνεται, να μην έχει ύφος και τουπέ δηλαδή, και να έχει καλή καρδιά. Εκεί που καθόταν και οραματιζόταν, μία μουνάρα ήρθε και κάθισε δίπλα του. Τότε ήταν που σκέφτηκε, πως τελικά, θέλει τρία πράγματα. Αναπόφευκτα δάγκωσε τα χείλια του, και τη λαμαρίνα. Πόνεσε το δοντάκι του, εις διπλούν.
Πλέον μπορούσε να μυρίσει το άρωμα από τον ξεκάθαρο στόχο του. Εκείνη είχε μελαχρινά προς σκούρα μαλλιά και τόσο μεταξένια που θα μπορούσες να φτιάξεις το πιο τέλειο χριστουγεννιάτικο πουλόβερ, καμπυλωτό σμιλευμένο σώμα από τον Χαλεπά, δυο ρυτίδες στο αριστερό μάγουλο που ήθελες να τις πεις σε old fashion ποτήρι και δυο μάτια που με το που σε κοίταζαν ήταν σαν να κλείνεις κατ’ ευθείαν θέση στο παράδεισο, ή στην κόλαση… αλλά για να μην ξενυχτήσει στην πόρτα της, όπως κι η Μοσχολιού, έπρεπε να τη γνωρίσει. Το βλέμμα του αφέθηκε πάνω της, δυστυχώς όχι για πολύ, γιατί το ανδρείκελο ο γιατρός τον φώναξε, τον αγνόησε για λίγο, αλλά με τη δεύτερη ενεργοποιήθηκε.
Αφού είδε το σπασμένο του δόντι, κλείσανε ραντεβού για τρεις μέρες μετά, έτσι ώστε να συνεχίσουν την απονεύρωση. Σκέφτηκε να τον ρωτήσει για την κοπέλα, αλλά σίγουρα θα του έλεγε… περί ιατρικού απορρήτου και παπάρια μέντολες… Σκέφτηκε να τον λαδώσει με φακελάκι, αλλά είχε μόνο κάρτα… Ύστερα, ο γιατρός τού άνοιξε διάπλατα την πόρτα προς… την έξοδο, της έριξε μια φλογερή ματιά στα όρια του απελπισμένου, –ή καλύτερα, μια απελπισμένη ματιά στα όρια του φλογερού βλέμματος– και έφυγε.
Προς την πόρτα ο γιατρός τού ανέφερε πως θα του κοστίσει 469€ η όλη διαδικασία, η χρέωση τον πόνεσε περισσότερο από το δόντι… «τουλάχιστον να πηδήξω την κοπέλα, μην μας πηδάει μόνο ο γιατρός», ψιθύρισε. Στη διαδρομή για το σπίτι άρχισε να σκέφτεται όλα τα στοιχεία που είχε διαθέσιμα. «Δευτέρα 19.00 το δικό μου ραντεβού, εκείνη ήρθε 30’ πιο νωρίς». Επίσης, παρατήρησε, πως ο γιατρός τού έβαλε ραντεβού την ίδια ώρα μετά από τρεις μέρες, οι γιατροί αρέσκονται σε αυτήν τη λογική, στο ίδιο pattern, που λέμε και στο χωριό μου. Άρα, υπήρχαν πιθανότητες να ξαναγίνει το ίδιο και την Παρασκευή. Δεν το άφησε όμως να αιωρείται στο κεφάλι του, τουναντίον, πήρε ένα χαρτί και το κατέγραψε: “να γνωρίσω την κοπέλα πριν την αλλαγή του χρόνου”.
Τετάρτη 25/12
Σκέψεις των Χριστουγέννων από τον Αντώνη δίπλα από το δέντρο, παρέα φυσικά με ένα ποτήρι κρασί.
Η ζωή ανταμείβει αυτούς που προσπαθούν και όχι αυτούς που αξίζουν. Τα καλύτερα βιογραφικά μπορεί να παραμείνουν στο κάδρο αν κάποιος δεν μοχθήσει για να βγει μπροστά και να φύγει από τη ζώνη ασφάλειας. Έτσι ακριβώς γίνεται και στον έρωτα, στο sex και σε μια γνωριμία. Κάθε στιγμή κρινόμαστε για τις επιλογές μας και κάθε στιγμή χρειάζεται να σκεφτόμαστε την εξέλιξη. Η ζωή δεν περιμένει.
Πάλι σε μια αίθουσα αναμονής ο Αντώνης είχε ακούσει μια φράση μια κυρίας που του έκανε εντύπωση. «Δεν κατάλαβα πως έφτασα 60 χρονών, πώς στο καλό πέρασαν 60 ολόκληρα χρόνια». Εκείνος έβαλε για διορία 6 μέρες.
Πέμπτη 26/12
Μιας και ήταν αργία βγήκε μία βόλτα στο κέντρο της πόλης για να ξεσκάσει. Το κρύο που έκανε ήταν ανεκδιήγητο, σαν να το μάζευε κάποιος όλο το χρόνο για να το απελευθερώσει τις τελευταίες μέρες. Παρατηρούσε πως οι περισσότεροι φόραγαν αρκετά ρούχα, κασκόλ, γάντια, σκουφιά και πάλι κρυώνανε, επίσης ήταν στην αγκαλιά του αγαπημένου τους. Κάποιοι άλλοι φόραγαν λιγότερα ρούχα, δίχως να έχουν κάποιον να τους σφιχταγκαλιάζει και τους έβλεπες μια χαρά.
Παρασκευή 27/12
Όταν έφτασε το απόγευμα εκείνης της μέρας άρχισε να ετοιμάζεται από νωρίς. Ντύθηκε, στολίστηκε, δεν έβαλε καλό σώβρακο, γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να πάει μαζί της και κατευθύνθηκε προς το ιατρείο. Όμως εκείνη δεν εμφανίστηκε, το pattern δεν λειτούργησε. Στην αίθουσα του γιατρού αντί να σκέφτεται για το σφράγισμα, άρχισε ένα παραλήρημα. Όταν κάτι ήθελε πολύ, το μυαλό του ήταν σαν να δούλευε μόνο για εκείνη την σκέψη, σαν υπολογιστής με έναν πυρήνα.
Για κάποιο λόγο του έκανε κλικ, χωρίς να ξέρει τίποτα για εκείνη. Αν για παράδειγμα, πούλαγε το κορμί της στο onlyfans ή αν ήταν στη σχολή καλογραιών – βέβαια το δεύτερο ήταν πιο απίθανο. Ξαφνικά, πάνω στη διαδικασία του σφραγίσματος τον ρωτάει:
«Με όλο το θάρρος γιατρέ, η κοπέλα που ήταν πριν τρεις μέρες εδώ, το ραντεβού των 19.00, τη λένε Μαριάνθη;», σκέφτηκε ένα τελείως άσχετο όνομα, για να μην του πει «ναι».
«Όχι», είπε ο doctor.
«Α, γιατί νόμιζα πως πηγαίναμε μαζί γυμνάσιο…».
«Σίγουρα όχι, γιατί είναι από την Ιταλία», είπε ο doc.
Σάββατο 28/12
Ο τόνος του γιατρού ήταν τόσο αυστηρός που δεν έδινε περιθώρια για περαιτέρω ερωτήσεις, επίσης, το ότι είναι Ιταλίδα κάνει τα πράγματα πιο δύσκολα, οι Ελληνίδες είναι σχεδόν 5 εκατομμύρια και οι Ιταλίδες περίπου 30 εκατομμύρια… Βέβαια, οι Ιταλίδες στην Ελλάδα άντε να είναι 5.000… Αυτή η σκέψη τον έκανε να νιώσει καλύτερα και παράλληλα τού ήρθε κάτι σατανικό που ίσως έπιανε. Σκέφτηκε πως την επόμενη φορά που θα πάει ραντεβού, θα πει σε έναν κούριερ πως έχει και καλά δέμα για το γιατρό, να πάει ο γιατρός στην πόρτα, έτσι ώστε ο Αντώνης να προλάβει να εκμαιεύσει κάποια πληροφορία από την ατζέντα του.
Κυριακή 29/12
Λίγο ότι ήταν Κυριακή και δεν δούλευε, λίγο το πνεύμα των Χριστουγέννων, αναντίρρητα άρχισε να τη φαντασιώνεται γυμνή. Φαντασιώθηκε πως φοράει μαύρα μεταξωτά εσώρουχα, πως της φιλάει στο λαιμό, πως της πιάνει το μπούτι, πως της χαϊδεύει τις ρώγες, πως της αγγίζει την κλειτορίδα, πως παράλληλα μιλάνε για την άνω γνάθο και για φρονιμίτες, πως της γλείφει τον προγόμφιο… και κάπου εκεί τελείωσε η σκέψη του, αλλά και ο Αντώνης. Εξάλλου, είναι ένα από τα προαπαιτούμενα, όταν γνωρίζουν οι άντρες μια κοπέλα, να την παίζουν για εκείνη. Σαν ένα τελετουργικό για να πάει καλά η γνωριμία. Αλλά και να μην δείχνουν λιγούρια.
Δευτέρα 30/12
Έτσι κι έγινε, από την αρχή τού ραντεβού Αντώνης ήταν σε μια εγρήγορση, ο γιατρός τον ρώτησε δυο φορές αν είναι καλά. Αφού ήπιε το νεράκι που το είχε για να ξεπλένει το στόμα… το κουδούνι χτύπησε. Ύστερα, ο doctor κατευθύνθηκε προς την πόρτα, ο Αντώνης έφυγε από την καρέκλα και με βιαστικές κινήσεις πήγε στο γραφείο του. Όλα πήγαν βάσει σχεδίου. Ναι, είχε το μικρό της όνομα: «Ντιλέτα». Πλέον μπορούσε να την αποκαλεί όταν την παίζει…
Τρίτη 31/12
Αποφάσισε να μην μπει στη διαδικασία να τη ψάξει, ούτε στα social, ούτε στα Ηνωμένα Έθνη, ούτε στους Καραμπινιέροι. Αυτό που κέρδισε στην αίθουσα αναμονής δεν ήθελε να το χάσει τώρα. Ήταν καλά με τον εαυτό του, προσπάθησε, έκανε το καλύτερο που μπορούσε, φτάνουν οι χαζές γνωριμίες στα δίκτυα τα (αντι)κοινωνικά και κυρίως φτάνουν οι μπάτσοι! Μπορούμε να ζήσουμε ελεύθεροι, χωρίς οφθαλμαπάτες και περιορισμούς.
Σήμερα είχε να πάει ραντεβού στις 19.00, αποφάσισε πάλι να πάει πιο νωρίς, αυτήν τη φορά με καλό σώβρακο, μήπως και την συναντήσει, ήταν σαν να έριχνε μια τελευταία μάρκα στη τσόχα της ζωής. Η κοπέλα εμφανίστηκε στις 18.45!
«Γεια σου Ντιλέτα», είπε με αυτοπεποίθηση.
«Πώς ξέρεις πώς με λένε;», είπε με σπαστά ελληνικά.
«Εμ, μου το είπε ο Άγιος Βασίλης…», είπε ο Αντώνης.
Γελάσανε. Το γέλιο είναι κοινό σε όλες τις γλώσσες.
Εκείνη κλασσικά είχε φτάσει νωρίς στο γιατρό, έτσι εκείνος είχε λίγο χρόνο να της εξηγήσει πως είχαν τα πράγματα. Εν τάχει βέβαια, γιατί έκανε τόσο κρύο που σου έπεφτε η μασέλα… Το small talk πήγε τόσο καλά που ορίσανε ραντεβού σε λίγες ώρες! Ήταν μόνοι τους και οι δύο, και η αλλαγή τού χρόνου, όσο καλά να τα έχεις με τον εαυτό σου, σε κάνει να νιώθεις πιο μόνος. Η μοναξιά στολίζεται σαν δέντρο και έρχεται και σου χτυπάει την πόρτα, ή αν έχεις καμινάδα, μπαίνει από την καμινάδα, ως ένας άλλος Άγιος Βασίλης, απλά αντί να σου δώσει δώρα, σου παίρνει.
Ο Αντώνης ως gentleman που ήταν, πήγε και την πήρε από το σπίτι στις 22.00. Στο μαγαζί φτάσανε λίγο μετά. Καθ’ όλη τη διάρκεια της κουβέντας είχαν πολύ καλή επικοινωνία και μια χαλαρή διάθεση, λες και γνωριζόντουσαν χρόνια. Ξέρανε και οι δύο πως θα έχει συνέχεια το πράγμα. Ήπιανε σε αυτό. Η Ντιλέτα είχε εντυπωσιαστεί με τις ικανότητές του, αλλά και το ζήλο που επέδειξε για να τη γνωρίσει. Εν συνεχεία, είχε εντυπωσιαστεί κι από το μεγάλο του πέος, που κοίταζε κάθε τόσο από το παντελόνι του.
Τετάρτη 1/1/2025
Υπό τον ήχο των βαρελότων κάνανε καυτό sex, δεν νοιάστηκαν αν άλλαξε το έτος ή αν ολάκερη η ανθρωπότητα κόλλησε στο 2024, εκείνοι προχώρησαν, και προχώρησαν βαθιά… Ακόμα, είχαν πολύ δυνατή χημεία, έστω κι αν εκείνη δεν καταλάβαινε όσα της έλεγε ο Αντώνης. Εκείνος για να εξιλεωθεί με τα 469€ που ζήτησε ο γιατρός, άρχισε να κάνει εκείνος το γιατρό. Μερικές ατάκες που ειπώθηκαν κατά τη διάρκεια τού sex, ήταν: «Άνοιξε καλύτερα τη γνάθο σου…», «Απολαμβάνω να το βάζω στο στόμα.. το εργαλείο…», «Είσαι μεγάλη κουφάλα…», «Έχεις μεγάλη τρύπα… στο δόντι», «Πιο βαθιά να φτάσει ως τον φρονιμίτη…», «Έχεις πολλά υγρά στα χείλη σου…», «Έχεις ωραία λεύκανση…», «Έχω τρόπο να σου ασπρίσω τα δόντια…».
Ευτυχώς που μισοκαταλάβαινε η Ιταλίδα, γιατί με αυτές τις ατάκες, (δεν) γάμησε κανείς…
Φήμες λένε πάντως, πως την πρώτη τους εκδρομή την περάσανε κοντά στα Καλάβρυτα, ταξιδεύοντας με τον Οδοντωτό…
Καλή μας χρονιά!
