
Δεν είμαι σε φάση
Βαθιά ανάσα ανακούφισης, μάτια κλειστά για λίγο, χαμόγελο αυτοελέγχου και όλα είναι όπως τα θες, ή στο περίπου.
Βαθιά ανάσα ανακούφισης, μάτια κλειστά για λίγο, χαμόγελο αυτοελέγχου και όλα είναι όπως τα θες, ή στο περίπου.
Με κάτασπρο πανί ένα καράβι απ’ το πενήντα έχει να φανεί
και συ βιδώθηκες μες στο λιμάνι με ανθοδέσμη που ‘χει μαραθεί
Πάτησα δυο-τρεις φορές το κουμπί νομίζοντας πως το ασανσέρ θα έρθει πιο γρήγορα. Μάταια, το ασανσέρ έκανε την ίδια ώρα. Τελικά κατέβηκε και αυτόματα άνοιξαν διάπλατα οι πόρτες του. Επιβιβάστηκα και αμέσως πάτησα το κουμπί «εννιά», εκεί σταματάω για να πάω στη δουλειά.
Η φαντασία σε άλλο επίπεδο. Ύστερα από το “εάν τα social media ήταν παροιμίες”, σκέφτηκα να κάνω κάτι με τα κοινωνικά δίκτυα και τα τραγούδια. Μπορεί ένα κοινωνικό δίκτυο να αποτυπωθεί με μόνο ένα στιχάκι;
Αν μπορούσαμε να στεγνώσουμε όλα μας τα λάθη σε ένα μόνο φύσημα του ανέμου θα το κάναμε;
Αγαπήστε τα τραγούδια που δεν λένε δέκα φορές το ρεφρέν.
Αγαπήστε τα τραγούδια που δεν ακούστηκαν ποτέ στα ραδιόφωνα.
Ένας σταθμός από το βιβλίο μου, “Το φαινόμενο της πεταλούδας”.
Mία συνέντευξη στον Γιάννη Φαρσάρη – ideostato.gr
Μια φορά κι έναν καιρό στο βυθό της θάλασσας ζούσαν δύο κοχύλια. Το ένα ήταν ένα πολύ όμορφο, είχε μελιχρό κέλυφος, όμορφη όψη και γυάλιζε…