Ή έρωτας με την πρώτη ματιά. Στα αλήθεια, έχει συμβεί σε κανέναν τα τελευταία τρία-τέσσερα χρόνια; Ή μήπως είναι ένα συναίσθημα που χάνεται ολοένα στον καιρό; Αρχικά, συνέβαλε η μεγάλη έκρηξη των social media. Το 2008 μπήκε στη ζωή μας
Συλλαβίζεις με τα χείλη σου τα αστέρια και φοράς όλη την νύχτα στην ματιά σου πόσα άραγε να πέφτουν στην ποδιά σου πόσα άραγε να κρύβεις μες στα χέρια Σε ποια γλώσσα τους μιλάς και σου μιλάνε ποιο τραγούδι ψιθυρίζουν
Ο Αττίκ λοιπόν, είχε γράψει ένα εκπληκτικό τραγούδι για να υμνήσει τα πανέμορφα μάτια της Μαρίκας Φιλιππίδου. Το καταπληκτικό αυτό βαλσάκι που είχε τίτλο “Είδα Μάτια”, γρήγορα αγαπήθηκε από τον κόσμο κι έγινε μεγάλη επιτυχία. Κάποιο βράδυ, αφότου ο Αττίκ
Ζαμπέτα ακούγαμε μαζί, στου Βύρωνα τις σκάλες και βλέπαμε τις κάντιλακ να τρέχουν σα σκιές ονείρατα και έρωτες δύο μικρές ψιχάλες σε ένα καιρό νεροποντής που γέρνει τις συκές [R] Φωνές απ’ το διάδρομο, μιλάει μια τσαγιέρα το τσάι είναι
Πρέπει να αποκτήσω μερικούς ‘νοικοκυραίους’, και ‘απολιτικ’ και γενικώς ελληνάρες φίλους στο fb γιατί με σας τους 1,237 μικρούς Τσε και Μπακούνιν και Βιντγκενστάιν που έχω μπλέξει κάθε φορά που κάνω scroll down ρε παιδιά μου τσακίζετε το ηθικό και
Είμαι γράμμα έρμαιο του χάους λίγο αστείο, λίγο κοινότυπο, λίγο αφελές που στέλνεται χωρίς γραμματόσημο που δεν κλείστηκε σε φάκελο που πολεμάει με σπαθιά από χαρτί το κενό και την έλλειψη. Που βρίζει τις καταραμένες επιστροφές στις χωρίς νόημα εκβιαστικές
Οι άνθρωποι εστιάζουμε μόνο στο κοντινό και στο εφήμερο, παρ’ όλα αυτά, ψάχνουμε την ευτυχία, όσο πιο μακριά γίνεται! Δεν πηγαίνουμε ποτέ σε ένα μέρος που είναι δίπλα μας, μα πάντα αναζητάμε το πιο μακρινό λιμάνι, και έτσι χανόμαστε… Χρόνια
#TWEET_STORIES: Λογοτεχνία σε 140 χαρακτήρες [ Συλλογή 371 μικροδιηγημάτων ] Η πρωτοποριακή συλλογή 371 μικροδιηγημάτων της Open Book κυκλοφόρησε! Κατεβάστε την εντελώς δωρεάν και μοιραστείτε την ελεύθερα. Κάπου εκεί βρίσκεται και η δικιά μου. Μπορείτε να το κάνετε από τον
Γ.Ι.: Αν είχες λίγο χρόνο μπροστά σου, μια και οι καιροί δεν μας επιτρέπουν να περνάμε πολύ χρόνο με την οικογένειά μας. Σε ποιο από τα δυο μέρη θα επέλεγες να πας τις κόρες σου; Σε ένα θέατρο σκιών όπου
Όλες οι βόλτες σ’ ήτανε μονόδρομες πορείες σε μια συνήθεια έχτισες ολόκληρες στιγμές κι ο λογισμός σου άρχισε να πλέκει ιστορίες πως θα μπορέσεις να κρυφτείς, στου χρόνου τις ρωγμές. Τα βράδια είχες ξεναγό φεγγάρια λυπημένα αυτά σου δείχναν διαδρομή,
Οι έρωτες τρέχουν σαν άλογα δίχως τα γκέμια και εμείς προχωράμε κοιτώντας το χρώμα της χαίτης οι έρωτες φεύγουν, Σεπτέμβρη καιρό στα μελτέμια χωρίς να θυμούνται ποιος είναι στα αλήθεια δραπέτης Το κλάμα του ονείρου χαράζει τα μέσα μας βράχια
Με συνεπαίρνει η λαγαρή λίμνη αυτό το μεσοδιάστημα του ερέβους και του ξημερώματος, που αποπνέει ευδία αύρα. Τα λόγια μου ξεχειλίζουν και βγαίνουν χωρίς να το θέλω, κρένω στα πουλιά να με ακολουθήσουν με ένα σκοπό που εκείνη την ώρα
