
Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες – Ντέλια Όουενς
Απόσπαμα από το βιβλίο “Εκεί Που Τραγουδάνε Οι Καραβίδες”
Απόσπαμα από το βιβλίο “Εκεί Που Τραγουδάνε Οι Καραβίδες”
«Αγαπητέ Θεέ, με λένε Όσκαρ είμαι δέκα χρονών, έχω βάλει φωτιά στη γάτα, στο σκύλο, στο σπίτι (αν δεν κάνω λάθος έχω ψήσει και τα χρυσόψαρα), κι αυτή είναι η πρώτη φορά που σου γράφω, γιατί μέχρι σήμερα, λόγω του σχολείου, δεν είχα χρόνο.
Γεννήθηκα στην Γαλλία, μεγάλωσα Αθήνα, η μητέρα μου είναι Ελληνίδα ενώ ο πατέρας μου είναι από την Αίγυπτο και είμαστε οικογενειακός Αμερικάνοι υπήκοοι! Ξεκίνησα κλασσικό πιάνο και φλάουτο στα 5 και στην εφηβεία μου κιθάρα και νταμπς καθώς ήμουν σε ένα ροκ συγκρότημα οπού έγραφα την μουσική που παίζαμε.
«Το να ακολουθείς το μονοπάτι που άλλοι άνοιξαν πριν από σένα είναι μια λογική πρακτική, άρα η πρόοδος γίνεται από παράλογους ανθρώπους.» Steve Jobs
Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο Ο Ήρωας της διπλανής πόρτας του Robin Sharma
Περπατούσε στους δρόμους μιας μεγαλούπολης.
Είδε στο βάθος έναν ηλικιωμένο να κινείται με δυσκολία και να ξαποσταίνει σε ένα παγκάκι.
13 αναπάντεχες προτροπές του καθηγητή Φιλοσοφίας προς τη νέα γενιά που ενηλικιώνεται αυτές τις μέρες.
Γεννήθηκα στην Αθήνα και μεγάλωσα στη Γλυφάδα, μέσα στο βιβλιοπωλείο των δικών μου τρώγοντας σχεδόν καθημερινά μπέργκερ (και δεν έπαθα τίποτα)
Γύρισες και μου ‘πες πως το Μάρτη, σ’ άλλους παραλλήλους θα ‘χεις μπει
Ο Κάφκα κάποτε συνάντησε ένα μικρό κορίτσι στο πάρκο όπου έκανε τον καθημερινό του περίπατο. Το κορίτσι έκλαιγε. Είχε χάσει την κούκλα της και ήταν απαρηγόρητη. Ο Κάφκα προσφέρθηκε να τη βοηθήσει να τη βρει και συνεννοήθηκε μαζί της να τη συναντήσει την επόμενη μέρα στο ίδιο σημείο.
Δεν θα ήξερα που να πω στους ακροατές μου να στείλουν τα μήνυματα τους. Αναρχία.