
Κάθε μέρα, από λίγο
Εγώ χρησιμοποιώ την εφαρμογή τις τελευταίες 75 μέρες και είναι η καθημερινότητά μου.
Εγώ χρησιμοποιώ την εφαρμογή τις τελευταίες 75 μέρες και είναι η καθημερινότητά μου.
Ο Κάφκα κάποτε συνάντησε ένα μικρό κορίτσι στο πάρκο όπου έκανε τον καθημερινό του περίπατο. Το κορίτσι έκλαιγε. Είχε χάσει την κούκλα της και ήταν απαρηγόρητη. Ο Κάφκα προσφέρθηκε να τη βοηθήσει να τη βρει και συνεννοήθηκε μαζί της να τη συναντήσει την επόμενη μέρα στο ίδιο σημείο.
Ο Δεκέμβρης ήταν πολύ μοναχικός και κρύος. Το μόνο του φωτεινό σημείο ήταν κάποια μικρά λαμπάκια που φόραγε στις γιορτές… Είχε χιόνια μέσα στην καρδιά του! Κι επιπλέον, δεν είχε ερωτευτεί ποτέ του! Ώσπου, εντελώς ξαφνικά, είδε ένα καλαντάρι! Άρχισε να το ξεφυλλίζει, κι όταν πήγε στην όγδοη φωτογραφία σταμάτησε.
Η μεγάλη μου αγάπη για τον στίχο και κατ’ επέκταση για τη λογοτεχνία, ίσως προήρθε από ένα mp3 player.
Εξομολογηθείτε στον εαυτό σας: θα πεθαίνατε τάχα, αν σας απαγόρευαν να γράφετε;
Αυτό σημαίνει πως δεν είν’ ο έρωτας που έχει σημασία για μάς, αλλά το μυστήριο.
Νομίζω πως όλοι θα συμφωνήσουμε με το πρώτο, δεν χρειάζεται περισσότερη επεξήγηση, γινόμαστε καλύτεροι αν γράφουμε, είναι η δικιά μας προπόνηση. Αν για κάποιο λόγο σταματήσουμε να γράφουμε τότε αυτόματα δεν θεωρούμαστε γραφιάδες.
Πολλές φορές ξεχνάμε τον σκοπό για κάτι που κάνουμε, ύστερα χανόμαστε, ξαναχανόμαστε και μόλις χαθούμε οριστικά θυμόμαστε το λόγο που έχουμε ξεκινήσει και έτσι ξαναβρισκόμαστε.
Μερικές λέξεις για τις λέξεις του Γιάννη Σγουρούδη
Εμείς δεν ήμασταν έτσι· ήμασταν παιδιά, δυο ανόητες υπάρξεις γεμάτες ερωτηματικά και τρόμο για όσα συνέβαιναν γύρω τους. Και ό,τι κάναμε το κάναμε γιατί απ’…
Έγραψα ένα κειμενάκι 119 λέξεις, τις ξανά μέτρησα, έβγαιναν 121. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Πρόσθεσα, έσβησα έπρεπε να γράψω 120 ακριβώς. Τι δηλαδή, αν δεν…