Στρώσου στη δουλειά
Όσο κι αν αγαπάς, λοιπόν, αυτό που κάνεις, αν δεν επιλέξεις συνειδητά να δουλεύεις, τίποτα δε θα συμβεί.
Όσο κι αν αγαπάς, λοιπόν, αυτό που κάνεις, αν δεν επιλέξεις συνειδητά να δουλεύεις, τίποτα δε θα συμβεί.
Η αγαπημένη μου συνήθεια είναι να γράφω. Είναι ο δικός μου τρόπος έκφρασης στον κόσμο. Δεν ξέρω αν είναι επιτυχημένος ή όχι, αλλά ξέρω πως όταν γράφω νιώθω χαρούμενος.
Σήμερα που γίνομαι 35 ετών έχω την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας 35 πράγματα που δε ξέρετε για εμένα. Όχι ότι σας νοιάζουν και πολύ, αλλά λέμε τώρα.
Να σημειώνεις κάθε τι καλό που σκέφτεσαι, είναι σχεδόν σίγουρο πως κάπου θα σου χρησιμεύσει.
Γιατί να υπάρχει “τέλος του κόσμου” και να μην υπάρχει μια ακαθόριστη αρχή που δεν τελειώνει ποτέ; Βέβαια, νιώθω πως αν αρχίσουμε να αναζητάμε για το πώς τελειώνει ο κόσμος και ποια θα είναι τα αίτια και τα αποτελέσματα, θα χάσουμε κάτι από το σήμερα, θα χάσουμε κάτι από τη στιγμή. Θα χάσουμε κάτι από το μυστήριο της ζωής.
Έχουμε φτιάξει ένα νοητό βάζο όπου εκεί τοποθετούμε όλα όσα θα θέλαμε να έχουμε και δεν μπορούμε να τα πιάσουμε. Το νοητό βέβαια γίνεται ανόητο, σαν και εμάς. Οπότε ταιριάζουμε τέλεια με το νέο μας παιχνίδι.
Κάπου κοντά στις τρεις η ώρα, και αφού από τον πρώτο σεισμό είχαν περάσει περίπου σαράντα πέντε λεπτά, οι κάτοικοι της περιοχής άρχισαν να μαζεύουν μερικά πράγματα από το σπίτι τους και να οδεύουν προς τις πλατείες, τις εκκλησίες, τα γήπεδα και σε οποιονδήποτε ανοιχτό χώρο υπήρχε εκεί· με την υποψία φυσικά κάποιου ισχυρού μετασεισμού.
Την ύστατη ώρα δεν θα παίξει ρόλο ο ωκεανός των followers που έχουμε, αλλά πόσους ανθρώπους έχουμε ξεδιψάσει.
Για τους επιστήμονες το τέλος του κόσμου είναι ένα αντίστροφο Big Bang, για τους φυσικούς η μαζική εξαφάνιση των ειδών, για τους οικονομολόγους είναι το Μεγάλο Φίλτρο, για τους προγραμματιστές τα ρομπότ με νοημοσύνη, για τους μαθηματικούς το άπειρο, για τους δημοσιογράφους το αύριο και για τους πολιτικούς να μην μπορούν να πουν ψέματα.
Η ιστορία μας ξέβρασε στο πέρασμα Ανατολής και Δύσης, τα μάτια μας βέβαια, δεν κοιτάζουν ούτε την ανατολή, ούτε τη δύση. Βάλαμε τα χεράκια μας και βγάλαμε τα ματάκια μας, όπως λέει και ο λαός. Μα, ο λαός αυτός, δεν έχει καμία ελπίδα…