Να διαβάζεις ποίηση κάθε μέρα, κι όχι να παραθέτεις ένα απόσπασμα από τη Δημουλά την παγκόσμια ημέρα. Να διαβάσεις παιδικά βιβλία ή βιβλία γενικότερα κάθε μέρα, κι όχι να αντιγράφεις ένα διάλογο από το Μικρό Πρίγκηπα την παγκόσμια ημέρα. Να
Το Εργαστήρι του συγγραφέα δεν αποτελείται από τίποτα παραπάνω από δανεικά αισθήματα και όνειρα. Κάπως έτσι γράφτηκε και “το φαινόμενο της πεταλούδας”. Ένα Σάββατο δεν είχα τι να κάνω και πήρα το τρένο μέχρι το τέρμα, την Κηφισιά. Άρχισα να
Γιώργος Ιατρίδης, Το φαινόμενο της πεταλούδας Νουβέλα, Ιανουάριος 2015 Εκδόσεις: updot.gr ISBN: 978-960-93-6475-1 Σελίδες: 136 ΠΕΡΙΛΗΨΗ: Ο κ. Ασημένιος σκεφτόταν πως η δυσκολία του αυτή στα πόδια, αποτέλεσε το μεγαλύτερο εφόδιο κι όχι εμπόδιο, όπως θα λέγανε πολλοί· για να
Ο Ανδρέας πίστευε πως το καλύτερο κοινωνικό δίκτυο δεν είχε ανακαλυφθεί ακόμα· γι’ αυτό πήγαινε κατά διαόλου η ζωή του. Προτίμησε να μείνει μουγκός για μήνες. Ούτε μία ανάρτηση το μήνα Οκτώβρη! Οι φίλοι του νόμιζαν πως πέθανε· δεν τον
Προδημοσίευση Θησείο Ίσως το πιο όμορφο κομμάτι ολόκληρης της διαδρομής να είχε μόλις αρχίσει. Του άρεσε πάρα πολύ αυτό το μέρος, του θύμιζε κάτι από την παλιά όμορφη Αθήνα. Τα σοκάκια, τα μαγαζιά και πάνω από όλα οι άνθρωποι. Οι
Στις αρχές της χρονιάς που διανύουμε, ο δικτυακός τόπος τοβιβλίο.net προσκάλεσε όσους επιθυμούσαν να συμμετάσχουν στη συγγραφή μιας ιστορίας ή ποιήματος εμπνευσμένοι από επιλεγμένες εικόνες. Το ενδιαφέρον που εκδηλώθηκε και η συμμετοχή ήταν πολύ μεγάλη και ξεπέρασε και τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις!
Οι άνθρωποι που αγαπώ, με κάνουν να γράφω καλά. Οι άνθρωποι που αγάπησα και που δεν είναι κοντά μου, με κάνουν να γράφω ακόμα καλύτερα. Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αν η μοναξιά που νιώθω έρχεται από μόνη της ή την
Κρυβόσουνα συνέχεια σε ένα λευκό σεντόνι σ’ ένα χαρτί που έπλεξες να ζήσεις για φωλιά και έψαχνες στο άπειρο το δρόμο που τελειώνει τον δρόμο που θα στόλιζε την άδεια σου αγκαλιά Τα λόγια που μας χάρισες τα κάναμε κορνίζα
Έκλεισα τα μάτια και έκατσα ξαπλωμένος στο γυμνό χώμα. Το μόνο χρώμα που μου ήρθε στο μυαλό, ήταν το κόκκινο των χειλιών. Των δικών σου χεριών, που με άγγιζαν και με φίλαγαν.
Μόνος στο έρημο νησί ο μόνος φίλος μου με έχει κάνει πέρα κι ο μόνος γείτονας δε λέει καλημέρα πίσω απ’ το τζάμι με κοιτάζει το πρωί Μόνος στο έρημο νησί βλέπω τον κόσμο από δυο εφημερίδες και τη σιωπή
Η θάλασσα κρεμιέται στις φωνές σ’ αυτές που για αγάπες δε μιλάνε το σώμα να νικήσουν με στιγμές τη τέρψη προσπαθούν να λησμονάνε Τα κύματα στολίζουν το λαιμό φορώντας του μια γεύση απ’ αλμύρα στα πάθη να φορέσουν φυλακτό να
Μες στις λέξεις μου φωλιάζει ένα δέντρο μοναξιάς και το πνίγω σε ένα κύμα, που περνάει μα σου ψιθυρίζω λόγια που δεν άκουσες ποτέ και πολλά που το μυαλό σου, δε χωράει Η φωνή σου διαπερνάει τις στιγμές που δεν
Μπορεί να μοιάζει με μια κοινότυπη και ανώφελη τελεία, αλλά δεν είναι. Δεν είναι τελεία που τοποθετήθηκε για να κλείσει κάτι, ούτε για να κλειστεί κάπου, δεν εξυπηρετεί κανέναν και τίποτα, φωνάζει όπως φωνάζουν κι οι λέξεις, δεν είναι σύμβολο!
