
Η σκάλα δίπλα στη θάλασσα – Γιάννης Σγουρούδης
Μερικές λέξεις για τις λέξεις του Γιάννη Σγουρούδη
Μερικές λέξεις για τις λέξεις του Γιάννη Σγουρούδη
Ένα ξενοδοχείο με 29 δωμάτια. Το ξενοδοχείο λέγεται “Φόβος κανένας”. Παρ’ όλα αυτά, όλοι οι κάτοικοι του ξενοδοχείου φοβούνται, φοβούνται πολύ.
Ο ΛΑΧΕΙΟΠΩΛΗΣ Τ΄ΟΥΡΑΝΟΥ …Σηκώθηκα απ΄ το πιάνο και πλησιάζω τον καθρέφτη. Ήμουνα ξαναμμένος. Είδα το είδωλό μου να κρατά φτερά του παγωνιού και δροσερούς καρπούς του Θέρους. Κι είπα από μέσα μου: Είμαι ο Λαχειοπώλης τ΄ Ουρανού. Μοιράζω αριθμούς σε
Σιωπή. Η σιωπή απλώνεται στα πρόσωπα των καθηγητών. Δε σαλεύουν, δεν αναπνέουν, η αίθουσα η ίδια δεν αναπνέει· κάθονται τυλιγμένοι στη σιωπή τους και παρατηρούν τον Γουίλιαμ. Ο Γουίλιαμ είναι μόνος του, ξέρεις πως αυτή τη στιγμή είναι τόσο μόνος
Εμείς δεν ήμασταν έτσι· ήμασταν παιδιά, δυο ανόητες υπάρξεις γεμάτες ερωτηματικά και τρόμο για όσα συνέβαιναν γύρω τους. Και ό,τι κάναμε το κάναμε γιατί απ’ αυτό τι υλικό ήμασταν φτιαγμένοι: απ’ το εύθραυστο υλικό που φτιάχνονται τα έμβρυα –γιατί ποιος
Η “πλαστική άνοιξη” κινείται στο υπερρεαλιστικό φάσμα με άνεση, αποδίδοντας εικόνες από μνήμες του παρελθόντος με μια νέα οπτική που καλείται να αποτινάξει την προυπάρχουσα φρίκη και τον σκιώδη τρόμο του είναι, με σκοπό να τονώσει την ελπίδα και την
ΟΣΟ ΠΕΡΝΑΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ τόσο θέλεις να τριγυρνάς και να βλέπεις και όσο τριγυρνάς τόσο η δίψα σου γίνεται εντονότερη. Οι μυστικές ομορφιές των πραγμάτων, οι μη προσεγμένες από τους άλλους, το νόημα και η γοητεία των φυσικών φαινομένων, που
Ξύλινο πάτωμα Αυτή η σιωπή με ταράζει. Γεννά απόκοσμους ήχους, κάποιας απεγνωσμένης ησυχίας, στο μυαλό μου, που παλεύει να ακουστεί και να απλωθεί στο χώρο που πατώ με τις μύτες των ποδιών μου, να μην τρίξει αυτό το πάτωμα, στο
Α.Χ.: Μπορεί σήμερα η λογοτεχνία να επηρεάσει την ανθρώπινη συνείδηση όπως η τηλεόραση; Είναι εξίσου έντονη η επιρροή της λογοτεχνίας σήμερα στους νέους ή στους λιγότερο νέους; Δεν υπάρχει τίποτα πιο ανθρώπινο από ένα βιβλίο. Μπορείς να το πάρεις στα
Σίγουρα δεν ήταν από τις πιο αναγνωστικές μου χρονιές το 2013. Ο λόγος απλός, στρατιωτική θητεία. Αφού τους 8 και κάτι πρώτους μήνες του έτους τους έφαγα στην Ορεστιάδα. Παρ’ όλα αυτά, σε εν ώρα υπηρεσίας, στον ελεύθερο χρόνο και
ΟΜΙΚΡΟΝ Και ξαφνικά ο άνθρωπος που μου μιλούσε έγινε ένα μυρμήγκι μπαίνοντας σε μυρμηγκοφωλιά πολύ μελάνι έτρεξε άφθονο σαν Νιαγάρας ποιήματα ξαναγράφτηκαν με άμμο από τη θάλασσα φιλιά ταχυδρομήθηκαν μες στα κουτιά τ’ ανέμου ο χρόνος ο πραγματευτής μπροστά σε
«Παρ’ όλα αυτά, είμαι σίγουρος ότι και εμείς κατά βάθος είμαστε έντομα, δεν έχουμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε από το να σέρνουμε τα σώματά μας σε δυο τετραγωνικά μέτρα, μέχρι να αφήσουμε μια μέρα το κουφάρι μας σε μια γωνιά,